Shedia

EN GR

28/08/2013

Συναντήσεις του Σπύρου Ζωνάκη

Η Θεοδώρα Μελεξένη συνομιλεί με τη Λίζα Κοτσασαββίδου. Οι δύο κυρίες συνδέονται με φιλία τριάντα χρόνων.
 
ΘΕΟΔΩΡΑ: Με τη Λίζα γνωρίστηκα για πρώτη φορά το 1982. Είχα ανοίξει τότε μια βιοτεχνία ραφής ρούχων στην Καλλιθέα και η Λίζα, που ήταν κολλητή φίλη της συνεταίρου μου, μας επισκεπτόταν συχνά. Από την αρχή, είχα παρατηρήσει ότι  είναι ένα πλάσμα σπάνια ευαίσθητο και ευάλωτο. Την περιτριγύριζαν άνθρωποι που ήθελαν να την εκμεταλλευτούν και χωρίς δισταγμό της το επισήμανα. Φάνηκε να εντυπωσιάζεται από την ειλικρίνειά μου, αλλά και γοητεύτηκε ταυτόχρονα. Λίγο αργότερα, μου εξομολογήθηκε ότι είχα δίκιο και ότι η παρέμβασή μου ήταν καθοριστική για να το συνειδητοποιήσει. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε το ξεκίνημα μιας πολύ βαθιάς φιλίας, που διαρκεί πάνω από 30 χρόνια. Σταδιακά, έγινε ο ένας κάτι πολύ περισσότερο από μέλος της οικογένειας του άλλου. Δέθηκα και με τα αδέρφια της. Βάφτισα, μάλιστα, και το παιδί του αδερφού της. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω ότι η Λίζα, με την ηρεμία, την υπομονή και τη διακριτικότητά της, στοιχεία που θαυμάζω στο χαρακτήρα της, μου στάθηκε περισσότερο από τον καθένα σε πολύ δύσκολα συμβάντα στη ζωή μου.  Ήταν δίπλα μου όταν πέθανε η μητέρα μου, με την οποία ήμουν πάρα πολύ δεμένη,  ή τη στιγμή του διαζυγίου μου, το οποίο ήταν πολύ επώδυνο για μένα, καθώς είχα μείνει μόνη με ένα παιδί μόλις 6 ετών. Για παράδειγμα, τώρα ο αδερφός μου περνάει μια πολύ σοβαρή περιπέτεια με την υγεία του και είχε ανάγκη από 10 φιάλες αίμα. Η Λίζα μαζί με ένα άλλον εγκάρδιο φίλο, τον Γιώργο, συνταξιούχο αξιωματικό της Πυροσβεστικής, κινητοποίησαν όλους τους συγγενείς, τους φίλους και τους γνωστούς τους και συγκεντρώθηκε η απαιτούμενη ποσότητα αίματος. Αυτό θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου. Μια αλησμόνητη εμπειρία που έχω βιώσει με τη Λίζα είναι όταν οι γιατροί μού είχαν διαγνώσει λανθασμένα σκλήρυνση κατά πλάκας. Βρισκόμουν σε άθλια ψυχολογική κατάσταση, ενώ ήμουν αποφασισμένη, σε περίπτωση που εκδηλώνονταν τα συμπτώματα της ασθένειας, να αυτοκτονήσω. Τότε, πήρε, μαζί με άλλες φίλες, κρυφά τις πλάκες του εγκεφάλου που έβγαζα και τις έστειλε στις θείες μου στη Γαλλία, ώστε να εξεταστούν και από γιατρούς εκεί. Όταν ήρθαν τα αποτελέσματα, τα οποία πιστοποιούσαν ότι δεν ήμουν άρρωστη, κάτι που επικύρωσε και ένας άλλος γιατρός στην Αθήνα, στον οποίο είχε επίσης αποταθεί κρυφά η Λίζα, ήταν ανείπωτος ο ενθουσιασμός μας. Εκείνο όμως που μας σημάδεψε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν η πολύχρονη μάχη που έδωσε ο γιος μου με τα ναρκωτικά. Μόλις έμαθα ότι το παιδί μου είχε εξαρτηθεί από τις ουσίες, μαζί με τη Λίζα και για ένα διάστημα περίπου 10 χρόνων, εν αγνοία του παιδιού μου, παρακολουθούσαμε σεμινάρια προγραμμάτων αποτοξίνωσης και ψυχολογικής υποστήριξης γονέων. Όταν ο γιος μου, ύστερα από μεγάλο αγώνα, εντάχθηκε σε κλειστό πρόγραμμα απεξάρτησης στο 18 ΑΝΩ και το ολοκλήρωσε με επιτυχία ήταν η μεγαλύτερη χαρά της ζωής και των δυο μας.  Ενδεικτικό της διάθεσης προσφοράς, της γενναιοδωρίας και της ευγένειας ψυχής που διακρίνουν τη Λίζα είναι ότι στο κατάστημα παιδικών ρούχων όπου εργάζεται αναλαμβάνει αρκετές φορές να πληρώσει για λογαριασμό των γονέων που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν τα πλέον απαραίτητα ρούχα στα παιδιά τους. Δεν μπορώ πια να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη Λίζα. Είναι το απόλυτο στήριγμά μου. Αναφερόμενη στην αδερφική μας σχέση, λέω πάντοτε: «Η φιλία είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα και έρχεται κοντά όταν όλος ο άλλος κόσμος απομακρύνεται».
 
ΛΙΖΑ: Για τη Θεοδώρα άκουγα συνεχώς καλά λόγια πριν ακόμα τη γνωρίσω. Για το πόσο πολυτάλαντη είναι, καθώς ασχολείται τόσο με τη συγγραφή ποιημάτων όσο και με τη ζωγραφική και τη μουσική. Από την αρχή της γνωριμίας μας, την ξεχώρισα για το δυναμισμό της, αλλά κυρίως για την καθαρότητα με την οποία με πλησίασε, δίνοντας μου συμβουλές για προσωπικά αδιέξοδα τα οποία αντιμετώπιζα εκείνη την περίοδο και τις οποίες κάποιος άλλος, ενδεχομένως, να είχε παρεξηγήσει. Όμως, ο τρόπος με τον οποίο με προσέγγισε, με βοήθησε να ωριμάσω και να σταθώ στα πόδια μου. Με έκανε αμέσως αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειάς της, η οποία με υποδέχθηκε με πολύ μεγάλο σεβασμό και ζεστασιά. Ο αδερφός της, μάλιστα, με αποκαλεί την «τρίτη του αδερφή». Ίσως το μυστικό του βάθους που απέκτησε η φιλία μου με τη Θεοδώρα να βρίσκεται στο γεγονός ότι αλληλοσυμπληρωνόμασταν. Η Θεοδώρα πάντοτε με εκτιμούσε για την εσωστρέφειά, τη ντροπαλότητα, την υπομονή μου, εγώ για τον αυθορμητισμό, την ευθύτητα και το χιούμορ της. Δεν πρόκειται να ξεχάσω, για παράδειγμα, κάποιες Απόκριες που είχε συγκεντρωθεί η παρέα μας και η Θεοδώρα, έχοντας μεγάλα κέφια, μας… έβαψε όλους, μετατρέποντας εκείνο το βράδυ σε ένα ανεπανάληπτο πάρτι. Παράλληλα, με έκανε να αγαπήσω το camping, στην αρχή το οργανωμένο και μετά το ελεύθερο. Επί χρόνια, περνούσαμε ολόκληρα καλοκαίρια στήνοντας τις σκηνές μας σε όλες τις περιοχές της χώρας. Πλέον όμως, τόσο το γεγονός ότι το συγκεκριμένο είδος διακοπών είναι όλο και πιο ανασφαλές όσο και η οικονομική κρίση δεν μας επιτρέπουν να το ευχαριστιόμαστε σε αυτό με τη συχνότητα που θα θέλαμε.  
 
Πάνω από όλα, όμως, με τη Θεοδώρα μάς έχουν ενώσει πολύ δύσκολες εμπειρίες που έχουμε βιώσει από κοινού. Στο θάνατο του πατέρα μου, μου συμπαραστάθηκε όσο κανένας άλλος. Η φιλία μας σφυρηλατήθηκε ακόμα περισσότερο πριν από περίπου 10 χρόνια, όταν η Θεοδώρα, από ιατρικό λάθος, είχε διαγνωστεί με σκλήρυνση κατά πλάκας. Κατέβαλα απεγνωσμένη προσπάθεια να την πείσω να ξεκινήσει θεραπεία, την ώρα που εκείνη πίστευε ότι κάτι τέτοιο δεν είχε κανένα νόημα και άρχισε να κυριεύεται από αυτοκτονικές τάσεις. Όταν μάθαμε ότι, τελικά, δεν  έπασχε από τη συγκεκριμένη ασθένεια, ήταν  από τις ευτυχέστερες στιγμές της ζωής μου. Εντούτοις, η μεγαλύτερη χαρά που έχουμε μοιραστεί ήταν όταν ο γιος της, ύστερα από κοπιώδη και πολύχρονη μάχη, κατάφερε να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά. Μόνο τότε ανακάλυψε και ο ίδιος την αξία του και πόσα πολλά πράγματα έχει να προσφέρει. 
Σε κάθε περίπτωση, η φιλία μου με τη Θεοδώρα είναι το παν για μένα. Χωρίς εκείνη, το κουράγιο και τη δύναμη που μου δίνει, βοηθώντας με να καταπολεμήσω τους φόβους και τις ανασφάλειές μου, δεν νομίζω ότι μπορώ να τα καταφέρω στη ζωή.
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ