01/06/2015
Συναντήσεις του Σπύρου Ζωνάκη
Ο Χρήστος Ράπτης, 37 χρόνων, και η σύζυγός του, Πηνελόπη Σκέντζου, 38 χρόνων, αφηγούνται στιγµές της ζωής τους.
του Σπύρου Ζωνάκη
ΧΡΗΣΤΟΣ: Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1978. Από 11 χρονών, όλη η προεφηβική και εφηβική µου ηλικία σηµαδεύτηκε από τους τσακωµούς των γονιών µου. Όταν ήµουν 16 ετών, θα πάρουν διαζύγιο κι έµεινα µε τον αλκοολικό πατέρα µου. Θέλοντας να ξεφύγω από τα οικογενειακά προβλήµατα, βρήκα διέξοδο στην παραβατικότητα. Από τα 14 µου µπλέχτηκα µε τα ναρκωτικά, αρχικά µε το χασίς και τα παραισθησιογόνα και από τα 18 µε την ηρωίνη. Στα 16 µου θα περάσω και το πρώτο µου δικαστήριο για διαρρήξεις, ενώ θα συλληφθώ και για χουλιγκανισµό. Το 1999, θα µείνω για έξι µήνες στο δρόµο µετά από έναν καυγά µε τον πατέρα µου. Από εκείνη τη χρονιά ώς το 2005 είχα κάνει τρεις αποτυχηµένες προσπάθειες να απεξαρτηθώ στο ΚΕΘΕΑ. Θα µείνω κι ένα χρόνο στη φυλακή για κατοχή ουσιών. Με την αποφυλάκισή µου, το 2006, θα ξανακυλήσω, ενώ θα έρθω σε ρήξη και µε τον πατέρα µου. Για 1,5 χρόνο ήµουν ένας άστεγος χρήστης που ζούσε από την επαιτεία, ώσπου, τον Οκτώβριο του 2007, βάζοντας ένα τελευταίο στοίχηµα µε τον εαυτό µου, θα εισαχθώ σε µια ψυχιατρική κλινική για να αποτοξινωθώ µέχρι να ενταχθώ σε πρόγραµµα απεξάρτησης. Από τότε είµαι καθαρός. Στην κλινική είναι που θα γνωρίσω την Πηνελόπη. Αρχίσαµε να έχουµε βαθιά επικοινωνία. Από την αρχή θαύµασα το σαρκαστικό της χιούµορ και την καλλιέργειά της. Μου δηµιούργησε τη συναισθηµατική ασφάλεια να της καταθέσω τα εσώψυχά µου. Ήταν το πρώτο άτοµο που έδειξε ειλικρινές ενδιαφέρον και πίστεψε σε µένα, ότι θα τα καταφέρω, όταν και οι δικοί µου µε είχαν ξεγραµµένο. Βρισκόµουν στο απόλυτο σκοτάδι και η Πηνελόπη ήταν µια ηλιαχτίδα που µου έδινε ελπίδα και δύναµη. Το Μάρτιο του 2008 θα χαθούµε, καθώς θα ενταχθώ στο 18 ΑΝΩ. Το καλοκαίρι του 2009, λίγο πριν από την επανένταξή µου, µια φίλη µού δείχνει µια φωτογραφία όπου ήταν και η Πηνελόπη, η οποία παρακολουθούσε κι εκείνη το πρόγραµµα απεξάρτησης του 18 ΑΝΩ. Της είπα: «Είναι ανάγκη αυτό το κορίτσι να το ξανασυναντήσω». Όντως, ξαναβρεθήκαµε και
σε λίγο καιρό γίναµε ζευγάρι. Ύστερα από χρόνια µοναξιάς, για πρώτη φορά κάποιος µε αγαπούσε. Όταν αποφάσισε να έρθει µαζί µου, λίγο αργότερα, να µε υποστηρίξει στην πρώτη µου συνάντηση ύστερα από χρόνια µε τον άρρωστο πατέρα µου, µε τον οποίο ήθελα να συµφιλιωθώ, την ερωτεύτηκα ακό-
µη περισσότερο. Θα είναι δίπλα µου σε όλα τα δύσκολα κοµµάτια της ζωής µου. Στα δικαστήρια που πέρασα, το 2010, κατάλοιπα του παρελθόντος. Η πιο ανεκτίµητη στιγµή ήταν όταν της έκανα αναπάντεχα πρόταση γάµου το 2011 λέγοντάς της: «Είµαστε καιρό µαζί. Παντρευόµαστε;» και είδα στα µάτια της το ξάφνιασµα, τη λάµψη, τον ενθουσιασµό και τη χαρά. Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς θα µεταναστεύσουµε στις ΗΠΑ, στη Φλόριντα, όπου είχε εγκατασταθεί η µητέρα µου. Θα εργαστώ ως µάγειρας σε εστιατόρια. Τότε θα αρχίσουν οι δυσκολίες. Έκανε δυόµισι χρόνια να εκδοθεί η πράσινη κάρτα της και ζούσαµε µεγάλα διαστήµατα χώρια. Περνούσε τον περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα. Έκανα δεύτερη δουλειά για να πληρώνω τα εισιτήριά της, ώστε να έρχεται κάθε 4-5 µήνες στις ΗΠΑ. Η χωριστή καθηµερινότητα δηµιούργησε πολλές ανασφάλειες και καυγάδες για το µέλλον και για τη σχέση µας. Φθάσαµε πολλές φορές στο σηµείο να λέµε ότι ίσως θα ήταν καλύτερο να χωρίσουµε, καθώς δεν αντέχαµε µια τέτοια ζωή, αλλά δεν το κάναµε ποτέ γιατί, τελικά, δεν υπήρχε τίποτε άλλο πάνω από την αγάπη που µας ένωνε. Αυτό που ονειρευόµαστε µε την Πηνελόπη είναι να αποκτήσουµε ένα παιδάκι και να έρθουµε να το µεγαλώσουµε στην Ελλάδα. Θέλουµε, µάλιστα, να ζήσουµε µακριά από την Αθήνα και να ανοίξουµε ένα τσιπουροµαγειρείο σε κάποιο χωριουδάκι, κάνοντας µια ήρεµη ζωή.
ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Μεγάλωσα στο Νέο Ηράκλειο σε µια συνηθισµένη, συµβατική οικογένεια. Εµένα, όµως, από µικρή µε έπνιγε το σπίτι µου, µε έλκυε οτιδήποτε το αντισυµβατικό. Από 14 χρονών θα εµπλακώ στον κόσµο των ουσιών. Αρχικά έπαιρνα χασίς και από τα 18 µου και ηρωίνη. Από τα 16 µου άρχισα να δουλεύω σε µπαρ και καφετέριες. Έπαιρνα καλά χρήµατα, που τα ξόδευα όλα στα ναρκωτικά. Ήµουν συνολικά 17 χρόνια στη χρήση, ώς το 2007. Το µόνο που µε ενδιέφερε ήταν να πάω να «πιω». Το 2004, οι γονείς µου µε έδιωξαν από το σπίτι. Άρχισα την επαιτεία και να µένω σε ξενοδοχεία της Οµόνοιας ή στο δρόµο. Μέχρι το 2007, που συνειδητοποίησα ότι ήµουν εντελώς µόνη µου και ότι τα ναρκωτικά δεν µε συγκινούσαν πλέον. Παίρνω τηλέφωνο τη µητέρα µου και της λέω: «Θέλω να µπω σε πρόγραµµα». Τελικά, θα εισαχθώ πρώτα για αποτοξίνωση στην ίδια ψυχιατρική κλινική µε τον Χρήστο, όπου και θα γνωριστούµε. Ο Χρήστος ήταν το πρώτο άτοµο που ένιωσα την ασφάλεια να ανοιχτώ, που άκουγε τις σκέψεις και τα όνειρά µου, χωρίς να έχει να κερδίσει κάτι από µένα, όπως συνέβαινε στον κόσµο της χρήσης. Ύστερα από τρεις µήνες θα χάσουµε κάθε επαφή, εγώ θα µπω δυο φορές το 2008 σε κλειστό πρόγραµµα του 18 ΑΝΩ, χωρίς να το βγάλω, µέχρι που θα ακολουθήσω ανοιχτό πρόγραµµα. Ένα βράδυ, το καλοκαίρι του 2009, µε παίρνει τηλέφωνο και µου λέει: «Είµαι ο Χρήστος». Αρχίσαµε να βγαίνουµε, εκείνος είχε µόλις ολοκληρώσει την επανένταξη, εγώ θα την άρχιζα σε λίγο καιρό. Ήταν ένα βήµα µπροστά από µένα. Έβλεπα έναν χαρούµενο κι ενεργό άνθρωπο, είχε πιάσει δουλειά ως µάγειρας, είχε αποκτήσει φίλους, µου έδινε έµπνευση να ξαναγίνω κοινωνική, να ξαναρχίσω να ζω. Μου έβγαζε τέτοια υπευθυνότητα, οικειότητα και τρυφερότητα, που η σχέση µας προέκυψε εντελώς φυσιολογικά. Το ότι ήµουν ερωτευµένη µε τον Χρήστο µου έδινε δύναµη να επανενεργοποιηθώ, να αντεπεξέλθω στη δύσκολη διαδικασία της επανένταξης. Δεν ξέρω αν θα κατάφερνα χωρίς εκείνον. Μέχρι το Σεπτέµβριο του 2010, ζούσα σε έναν ξενώνα µε κορίτσια του προγράµµατος, τότε εκείνος µου πρότεινε να µείνουµε µαζί. Ήταν µια απρόσµενη έκπληξη. Η µεγαλύτερη ευτυχία που έχω βιώσει δεν ήταν άλλη από το γάµο µας στην Αθήνα. Δεν άλλαζε κάτι στη σχέση µας, αλλά είχαµε, επιτέλους, δίπλα µας όλα µας τα αγαπηµένα πρόσωπα. Ήµασταν το πρώτο ζευγάρι που είχε βγάλει το πρόγραµµα απεξάρτησης και παντρευόταν. Μέχρι να γνωρίσω τον Χρήστο ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα κάνω οικογένεια, δεν µε ενδιέφερε. Λίγο διάστηµα, όµως, µετά το γάµο µεταναστεύσαµε στις ΗΠΑ. Ο Χρήστος θα πιάσει δουλειά σε ένα εστιατόριο στη Φλόριντα. Εγώ, καθώς δεν είχαν τακτοποιηθεί τα χαρτιά µου, πηγαινοερχόµουν. Ό-ταν τα έφτιαξα µε τον Χρήστο, προερχόµουν από µια περίοδο µεγάλης µοναξιάς και µετά από ένα διάλειµµα δύο χρόνων πολύ µεγάλης χαράς που ήµασταν µαζί, βρέθηκα πάλι µόνη µου. Όταν αποφασίσαµε να πάµε στις ΗΠΑ δεν είχαµε φανταστεί πόσο δύσκολο θα ήταν. Μέχρι πέρσι που εγκαταστάθηκα κι εγώ και άρχισα να δουλεύω στο ίδιο εστιατόριο µε τον Χρήστο, ζούσαµε ξεχωριστές ζωές. Επί 2,5 χρόνια το µόνο που µας συνέδεε ήταν ότι αγαπιόµαστε. Είναι σκληρό πράγµα να είσαι µετανάστης µακριά από τους φίλους, τις ρίζες σου. Θέλουµε να κάτσουµε άλλα 3-4 χρόνια, ώστε να πάρει ο Χρήστος την αµερικανική υπηκοότητα, να κάνουµε ένα παιδάκι και να γυρίσουµε στην Ελλάδα. Στην αρχή, είχαµε πολλές διαφωνίες για το ζήτηµα. Εγώ δεν είχα την ίδια λαχτάρα µε τον Χρήστο. Όπως µου λέει, όµως: «Θέλω να προσφέρω σε ένα παιδί την αγάπη που στερήθηκα εγώ».
ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ
- Περιεχόμενα τεύχους #27
- Λόγια τη πλώρης του Χρήστου Αλεφάντη
- Αντίδοτο στην εγκατάλειψη
- Εστιάζω του Κωστή Μπακόπουλου
- Επικοινωνία οι αναγνώστες μας
- Γελοιογραφία του Τάσου Αναστασίου
- Για δυνατούς λύτες της Αναστασίας Σιµιτσιάδη
- Παραδοξολογίες του Βαγγέλη Χερουβείμ
- ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑ του Μιχάλη Κουντούρη
- Συναντήσεις του Σπύρου Ζωνάκη
- Επείγοντα περιστατικά του Γιώργου Μπαζίνα
- Γελοιογραφία του Πέτρου Ζερβού
- Αόρατες Διαδρομές του Γιώργου Αραπόγλου
- Aστικοί µύθοι του Άγγελου Τσέκερη
- Πράσινη ζωή της Μαρίας Μανωλέλη
- Γελοιογραφία του Βαγγέλη Χερουβείμ
- Σωφρονισμός αλλιώς του Βασίλη Παπακριβόπουλου
- Το βαλιτσάκι με τη στέγη. Συνέντευξη του Γουίνφριντ Μπάουμαν στην Florian Blumer
- Τα καρέ των αντιθέσεων του Γιώργου Αράπογλου
- Η ηθοποιία είναι ο επιταχυντής της ζωής. Συνέντευξη του Μάικλ Γκάμπον στον Eamonn Forde.
- Out & About της Κορίνας Πριμηκυρίου
- Φθηνός σκούφος της Κορίνας Πριμηκυρίου
- Πατριδογευσία του Χρήστου Κωστή
- Street News της Αναστασίας Σιµιτσιάδη
Newsletter