Shedia

EN GR

30/04/2014

Σχέση στοργής, της Μαρίας Μανωλέλη

Όταν ο άνθρωπος επιλέγει την αγάπη, ο κόσμος γίνεται ακόμα πιο όμορφος. Για τον ίδιο, αλλά και για τους γύρω του.
 
Κάθε απόγευμα, κατά τις πέντε, ο κύριος Τάκης και ο Ρομίνος βγαίνουν βόλτα στη γειτονιά τους, εκεί στην οδό Καλλιδρομίου, για να πάρουν αέρα και να συναντήσουν τους γνωστούς τους. Ως περιγραφή εικόνας, ηχεί συνηθισμένη. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι πως ο Ρομίνος είναι ένα ανάπηρο σκυλάκι  και πως ο κύριος Τάκης τον βγάζει σε αυτή την καθημερινή βόλτα με ένα αναπηρικό καροτσάκι ειδικό για σκυλιά.
 
Η συντροφική αυτή εικόνα των δύο φίλων που βολτάρουν κινεί την περιέργεια για το τι να συμβαίνει, ποια να είναι η σχέση των δύο. Θυμίζει η εικόνα τους τις γνωστές ιστορίες ανθρώπου και σκύλου που ο ένας δεν εγκαταλείπει τον άλλο ούτε στα δύσκολα ούτε στα δυσάρεστα. Κίνησαν και σε μας την περιέργεια και τους αναζητήσαμε. Έτσι, ένα πρωινό του Απρίλη, βρεθήκαμε να πίνουμε μαζί έναν καφέ, εκεί στη γειτονιά. 
 
Φτιάξατε αυτό το αμαξίδιο για να βγαίνει έξω το σκυλάκι σας. Το φροντίζετε όπως θα φροντίζατε κάποιον άνθρωπο δικό σας που γέρασε ή έπαθε κάποιο ατύχημα;
 
Ναι, έχω αυτό το σκυλάκι 17 χρόνια. Είναι φίλος μου. Όταν παρέλυσε, είχα την επιλογή να του κάνω ευθανασία. Σκέφτηκα πως εφόσον το σκυλί δεν πονάει και δεν βασανίζεται θα συνεχίσουμε. Είναι μια απόφαση που πήρα με την καρδιά μου.
 
Αποκαλείτε το  Ρομίνο «φίλο σας». Αυτό παραπέμπει ίσως στο «γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα». Είναι έτσι;
 
Κατά τη γνώμη μου, όποιος ισχυρίζεται κάτι τέτοιο ισχυρίζεται κάτι απαράδεκτο. Αγαπώ τους ανθρώπους, πιστεύω στο συνάνθρωπο και, παράλληλα,  αγαπώ και τα ζώα. Αν κατέληγα να αγαπάω ένα ζώο επειδή μίσησα τους ανθρώπους, τότε δεν θα είχα καταφέρει να ωφεληθώ σε τίποτα από τις ανθρώπινες σχέσεις, και αυτό θα ήταν πολύ λυπηρό.
 
Παιδεία και ευθύνη
 
Είμαστε λιγότερο φιλόζωοι οι Έλληνες από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους;
 
Δεν πιστεύω κάτι τέτοιο. Νομίζω πως  αν ζει κάποιος σε μια πιο  πολιτισμένη χώρα μπορεί να κρύψει καλύτερα και να μην εξωτερικεύσει τα πραγματικά του συναισθήματα, σεβόμενος είτε τους αυστηρότερους νόμους είτε τη γνώμη των άλλων. Αυτό που εννοώ είναι πως εδώ, και κυρίως στην επαρχία, αν κάποιος βάλει το σκύλο-φύλακά του στην αυλή σε ένα βαρέλι ή κάτω από μια πρόχειρη λαμαρίνα χειμώνα- καλοκαίρι κανείς πιθανώς δε θα του πει τίποτα. Στο εξωτερικό, θα γινόταν καταγγελία και δεν θα το έκανε. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αγαπάει τα ζώα. Μπορεί να σημαίνει ότι σέβεται τους νόμους και ξέρει τι μπορεί να κάνει και τι όχι. Έχουν καλύτερη παιδεία, όχι απαραίτητα φιλοζωία. 
 
Πέραν αυτού, έχουν πολύ περισσότερα κατοικίδια σε αναλογία με εμάς.
 
Όποιος έχει κατοικίδιο δεν είναι πάντα πιο φιλόζωος από αυτόν που δεν έχει. Άλλος παίρνει ένα ζωάκι και το έχει δεμένο όλη την ημέρα ή άλλος παίρνει ένα σκύλο και μόλις ο σκύλος δεν είναι πια κουτάβι τον εγκαταλείπει.
 
Πως νιώθετε για αυτούς που εγκαταλείπουν τα ζώα;
 
Ανευθυνότητα στο έπακρο. Συνήθως, κάποιοι παίρνουν ένα ζώο για να παίζουν με  αυτό τα παιδιά τους  και να αποκτήσουν υπευθυνότητα φροντίζοντάς το. Εγκαταλείποντας το ζώο, δίνουν το χειρότερο μάθημα στα παιδιά τους για το πώς διαχειριζόμαστε μια δύσκολη κατάσταση. Πάνε να κάνουν κάτι καλό και δίνουν ένα από τα χειρότερα μαθήματα που μπορεί να πάρει ένα παιδί: Να εγκαταλείπει.
 
 
Υπάρχει αλληλεγγύη!
 
Αποτέλεσμα της «εγκατάλειψης» είναι ότι έχουμε πολλά αδέσποτα ζώα και πολλούς αδέσποτους ανθρώπους;
 
Ναι, είναι αποτέλεσμα της δύσκολης εποχής που ζούμε, της έλλειψης κοινωνικού κράτους. Πιστεύω πάρα πολύ στο κοινωνικό κράτος. Η φιλανθρωπία είναι καλή και χρήσιμη για πιο προσωπικές περιπτώσεις, εκεί όπου το κράτος είναι αδύνατον να επέμβει.
 
Για παράδειγμα, ένας πολίτης με φιλάνθρωπα αισθήματα μπορεί να σταθεί ως άνθρωπος  κοντά σε μια οικογένεια που έχει ανάγκη, να κάνει μαζί τους παρέα,να πάρει αγκαλιά ένα ορφανό και να του δείξει τρυφερότητα. Όμως, η ιατρική περίθαλψη, η στέγη, η μόρφωση του συγκεκριμένου ορφανού, για παράδειγμα, είναι χρέος του κοινωνικού κράτους, που όσο πιο ισχυρό είναι τόσο πιο πολιτισμένοι είμαστε. Σε χώρες όπως οι σκανδιναβικές, που το κοινωνικό κράτος λειτουργεί, συχνά οι άνθρωποι είναι  ψυχροί, μιας και θεωρούν χρέος μόνο των υπηρεσιών να φροντίσουν μια περίπτωση ανάγκης. Είναι κι αυτό δυσάρεστο…
 
Ο συνδυασμός φιλάνθρωπων, ευαίσθητων πολιτών με ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος είναι πιστεύω η λύση στα κοινωνικά ζητήματα που μαστίζουν τις ζωές μας.
 
Εσείς, από δική σας εμπειρία, τι πιστεύετε; Υπάρχουν αρκετοί ευαίσθητοι και φιλάνθρωποι πολίτες;
 
Ναι! Υπάρχουν πολλοί! Το πίστευα πάντα, αλλά τον τελευταίο καιρό στην καθημερινή μου βόλτα με τον Ρομίνο έχω εκπλαγεί ευχάριστα πολλές φορές. Έχω δει άγνωστους ανθρώπους να σταματάνε και να πιάνουν κουβέντα. Γνωρίζω πολλές περιπτώσεις αλληλοβοήθειας και αλληλοϋποστήριξης. Σε εμένα και στον Ρομίνο έχει τύχει ακόμα και ηλικιωμένοι άνθρωποι να σταματήσουν και να με ρωτήσουν για το σκυλάκι. Δεν το λες αδιαφορία αυτό. Υπάρχει, σίγουρα, η βιασύνη του ανθρώπου που τρέχει να προλάβει τα πάντα, αλλά υπάρχουν και οι καθημερινές μικρές ιστορίες που δείχνουν το ευαίσθητο πρόσωπο του κόσμου. Είναι συγκινητικό, μα κυρίως αισιόδοξο.
 
Ευγενέστατος ο κύριος Τάκης, επέμεινε να κεράσει τον καφέ και να μιλάει με ηρεμία και αισιοδοξία για πολλά πράγματα που, φαινομενικά, είναι δυσάρεστα. Εκμυστηρεύτηκε την αγάπη του για τη μουσική, μίλησε για τα χρόνια που έζησε στην Αυστραλία και, τέλος, αποκάλυψε πως δίνει αγάπη στον Ρομίνο χωρίς να θεωρεί ότι κάνει τίποτα σπουδαίο, ακριβώς επειδή και ο ίδιος έχει εισπράξει πολλή αγάπη στη ζωή του, αν και είναι ορφανός από τα δέκα του χρόνια. Φεύγοντας από τον καφέ μας, η μόνη σκέψη που είχε μείνει στο μυαλό είναι πως το κεφάλαιο της ανιδιοτελούς αγάπης που εισπράττουμε στην καθημερινότητα είναι η μόνη επένδυση με τόσο μεγάλο επιτόκιο και  μπορεί να είναι αυτό που θα μας σώσει, όσο και να κυνηγάμε άλλα κεφάλαια. 
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ