Shedia Συναντήσεις

15/08/2015

Συναντήσεις

Σωτήρης Τράγκας & Πόπη Νταλαχάνη

Ο µουσικός Σωτήρης Τράγκας, 48 χρόνων, συνοµιλεί µε τη συνεργάτη και σύζυγό του Πόπη Νταλαχάνη, 37 χρόνων.

Κείμενο: Σπύρος Ζωνάκης

ΣΩΤΗΡΗΣ: Με την Πόπη γνωριστήκαµε σε ένα µουσικό στούντιο στο Κουκάκι το 2002. Είχα δηµιουργήσει µια jazz rock experime-ntal µπάντα, τους ERASIS και δηµοσίευσα µια αγγελία όπου αναζητούσα κιθαρίστρια µε ακρόαση και απάντησε η Πόπη, που µόλις είχε ολοκληρώσει τις σπουδές της ως νηπιαγωγός στην Κρήτη. Από την αρχή, µε εντυπωσίασε η ευγένεια και η σοβαρότητά της, παράλληλα µε µια συνέπεια, αυστηρότητα και πειθαρχία στην παρουσία της, σπάνια στη µουσική. Παράλληλα, διαπιστώσαµε πως είχαµε κοινά µουσικά ακούσµατα, από Μπαχ και Ραχµάνινοφ µέχρι Joy Division και Μάιλς Ντέιβις. Στην πρώτη πρόβα που κανονίσαµε, τα άλλα δύο µέλη του συγκροτήµατος δεν παρουσιάστηκαν, το ίδιο συνέβη και στη δεύτερη. Μια µέρα, λοιπόν, που πίναµε καφέ της λέω: «Μου αρέσει ο ήχος που βγάζουµε, γιατί δεν παίζουµε ως ντουέτο, σαξόφωνο-κιθάρα, ρεπερτόριο που να συνδυάζει την κλασική µουσική µε τη τζαζ και τη new wave µε τη ροκ; Δεν είναι υποχρεωτικό να είµαστε µια ολόκληρη ορχήστρα για να το κάνουµε». Πράγµατι, έτσι εντελώς αυθόρµητα δηµιουργήθηκαν οι Dilemma, ενώ γίναµε και ζευγάρι στη ζωή. Βαλθήκαµε να συνθέτουµε µουσική και τραγούδια, εµπλουτίζοντας ο ένας τις ιδέες του άλλου. Συνήθως, αυτό βγαίνει τελείως αβίαστα. Παίρνει την κιθάρα η Πόπη, φτιάχνει µια µουσική, και εγώ αυτόµατα αρχίζω να τραγουδάω και αναπτύσσω στη συνέχεια τη µελωδία. Έτσι, γεννήθηκε και το πρώτο τραγούδι που ηχογραφήσαµε, το «Someday», ένα βράδυ µετά την απώλεια της µητέρας µου, το 2003. Με την Πόπη είµαστε ίδιοι χαρακτήρες, οργισµένα αισιόδοξοι, εσωστρεφείς µε εξωστρέφεια, και αυτό αποτυπώνεται στη θεµατολογία των τραγουδιών µας, που αφορούν τη ζωή, το θάνατο, την αγάπη και την απώλεια, τη θλίψη και τη χαρά. Οι πιο σκοτεινές ενδοσκοπήσεις συνυπάρχουν µε τον πιο φωτεινό λυρισµό. Η πορεία µας όλα αυτά τα χρόνια ήταν γεµάτη δυσκολίες ως προς την αποδοχή του έργου µας. Μόνιµη επωδός που µας ακολουθεί είναι: «Ρε παιδιά, είσαστε πάρα πολύ καλοί, αλλά όχι για την Ελλάδα». Για µας, όµως, δεν υπάρχει µεγαλύτερη χαρά από το να µας πλησιάζουν άνθρωποι που λένε ότι ακούγοντάς µας άλλαξε η σκέψη τους. Κάθε δίσκος µας ήταν και µια περιπέτεια. Ο πρώτος, µε τίτλο «Pendulum», άρχισε να ηχογραφείται το 2005, αλλά, καθώς ο ηχολήπτης εξαφανίστηκε, χάσαµε το υλικό, το οποίο βρήκαµε µόλις το 2007. Όµως, όλες οι πόρτες των δισκογραφικών εταιρειών ήταν κλειστές, µέχρι που το 2009 µας έστειλαν µήνυµα από την «Cultroad Records» ότι τους ενδιέφερε το υλικό µας. Ή τον δεύτερο, τον «Rise Up», το 2011, που έπρεπε να τον ηχογραφήσουµε µέσα σε µόλις τρεις ώρες στο Half Note Jazz Club. Δυστυχώς, πολλοί συνεργάτες προσπάθησαν να µας εκµεταλλευτούν χρηµατικά για να προωθήσουν τη δουλειά µας, ενώ µας ζητήθηκε να αλλάξουµε το ρεπερτόριό µας, να το κάνουµε εύπεπτο και ελαφρύ. Είµαστε περήφανοι που δεν κάναµε καµία υποχώρηση, διατηρώντας την αξιοπρέπειά µας. Mας αποκαλούν το «επίµονο ντουέτο». Συνεργαζόµαστε 24 ώρες το 24ωρο, το πρώτο και το τελευταίο θέµα που µας απασχολεί είναι η µουσική. Αυτό γεννά και τριβές. Έχει συµβεί να είναι τέτοια η διαφωνία µας, που να σταµατάµε την πρόβα και να µη µιλάµε για την υπόλοιπη µέρα. Η Πόπη κάποιες φορές παίζει το ρόλο του πυροσβέστη, καθώς είµαι ευέξαπτος, ειδικά στο θέµα της δουλειάς.

ΠΟΠΗ: Με τον Σωτήρη γνωρίστηκα τυχαία, απαντώντας στην αγγελία που είχε βάλει το τότε συγκρότηµά του, ζητώντας κιθαρίστρια που να παίζει τζαζ. Είπα ψέµατα ότι έπαιζα αυτό το είδος, καθώς µέχρι τότε δεν ασχολούµουν µε κάτι άλλο πέρα από την κλασική µουσική. Είχα, όµως, µόλις γυρίσει από την Κρήτη και ήθελα να ενσωµατωθώ σε κάποιο µουσικό σχήµα. Το συγκρότηµα, όµως, θα εξανεµιστεί. Έτσι θα βρεθούµε µόνοι µε τον Σωτήρη και θα αποφασίσουµε να γίνουµε ντουέτο. Από την πρώτη στιγµή, µε εντυπωσίασαν στον Σωτήρη η πολύ υψηλή παιδεία του στη µουσική, τη λογοτεχνία και την ποίηση. Η πνευµατικότητα και η κουλτούρα του ήταν ένα επίπεδο πιο πάνω από κάθε άλλου µουσικού που είχα συναντήσει ως τότε, ενώ µε γοήτευσε η επιµονή και η δυναµικότητά του. Εγώ είχα γράψει κάποια κοµµάτια από τα φοιτητικά µου χρόνια, αλλά δεν τα είχα δείξει ποτέ σε κάποιον. Ο Σωτήρης ήταν ο πρώτος, του άρεσαν και τα επεξεργαστήκαµε. Στο πρώτο live µας στο «Αλάβαστρον», στο Παγκράτι, το Δεκέµβριο του 2002, είχαµε περισσότερη αποδοχή από όσο περιµέναµε. Οπότε λέµε ας συνεχίσουµε. Από την αρχή, όµως, ήρθαµε αντιµέτωποι µε πολλά προβλήµατα, έπρεπε µόνοι µας να προωθούµε τη δουλειά µας, ενώ αρνηθήκαµε να πληρώσουµε ανθρώπους για να το κάνουν. Δεν βάλαµε ποτέ νερό στο κρασί µας, αλλά, βέβαια είχαµε την τύχη να έχουµε και άλλες πηγές χρηµατοδότησης, εγώ εργάζοµαι κι ως νηπιαγωγός και ο Σωτήρης ως µαθηµατικός. Μπορεί από κάθε ερέθισµα να γράψει ένα τραγούδι, µια σύνθεση. Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που φτιάχτηκε το τραγούδι «Rise Up», το 2011, τη νύχτα πριν γίνει η ηχογράφηση του οµώνυµου δίσκου µας. Η κόρη µας, που τότε ήταν 5 χρόνων, ζήτησε από τον Σωτήρη να της γράψει κάτι για το βιολί κι εκείνος έπαιξε στη melodica µια πολύ απλή µελωδική γραµµή. Το παιδί ξυπνάει και του λέει: «Ωραίο αυτό που παίζεις», και αµέσως προέκυψαν οι στίχοι του τραγουδιού. Έγνοια του Σωτήρη είναι να συνυπάρχει στα θέµατά µας το σκοτεινό, η εσχατολογία, το νόηµα της ζωής, µε το φωτεινό, µια πιο καθηµερινή διονυσιακή προσέγγιση, κάτι που αντανακλά και τους χαρακτήρες µας. Βρίσκοντας πολύ γλαφυρό τον τρόπο που διάβαζε ποιήµατα, είχα την ιδέα πριν από πέντε χρόνια να εντάξουµε στα live µας και την απαγγελία ποιηµάτων και λογοτεχνίας, από µπήτνικ µέχρι γάλλους συµβολιστές. Δεν µας ενδιαφέρει να πούµε απλώς 10 τραγούδια, αλλά να αφηγηθούµε και ιστορίες στον κόσµο. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ένα διάλογο που είχαµε ανοίξει σε ένα live για την κέλτικη ποίηση µε το κοινό στις τέσσερις το πρωί. Αλησµόνητο, επίσης, θα µου µείνει το πώς προέκυψε, το 2014, το θεατρικό µας ντεµπούτο. Μας είχε µπει η ιδέα να κάνουµε ένα θεατρικό για παιδιά. Αλλά δεν είχαµε κάπου να αποταθούµε. Μια κοπέλα που άκουσε ένα live µας στα Χανιά µάς σύστησε να παίξουµε στο χώρο Ζp87, όπου και παρουσιάσαµε τα κοµµάτια του τρίτου µας δίσκου «Oblivion». Εκεί µας είδε η σκηνοθέτης Βαλεντίνη Σιόβα και µας κάλεσε να γράψουµε τη µουσική της παιδικής παράστασης «Στη Χώρα του Αλλαζοτάν» που ανέβαζε. Διαβλέποντας, όµως, ότι µπορούµε να κάνουµε και άλλα πράγµατα, µας έβαλε να παίξουµε και ως ηθοποιοί. Μεγάλο µας όνειρο είναι να παρουσιάσουµε το έργο µας και εκτός των ελληνικών συνόρων, αν και το παλεύουµε µόνοι µας.

Shedia

Συναντήσεις

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ

ΣΧΕΔΙΑ TWEETS

Shedia

Συναντήσεις

Διαδωστε το

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ

Το Newsletter της Σχεδιας

ΣΧΕΔΙΑ TWEETS