Shedia

EN GR

15/08/2015

Λόγια της Πλώρης

Οι µεγάλοι αγώνες

Κείμενο: Χρήστος Αλεφάντης - c.alefantis@shedia.gr

Δεν θέλω να χαλάσω την καλοκαιρινή διάθεση. Όλοι µας έχουµε ανάγκη να διαπεράσει το φως του ήλιου το λιγότερο ή περισσότερο µελαψό µας δέρµα και να ακουµπήσει λίγο πιο βαθιά, εκεί που ώρες ώρες µοιάζει µε το «πιο βαθύ σκοτάδι», εξαιτίας µιας καθηµερινότητας που –ελέω και του τρόπου που διαχειρίζονται την είδηση τα ΜΜΕ– παραµένει αµείλικτα σκληρή. Όλοι µας, όµως.
Παρακολουθώ τις τελευταίες εβδοµάδες την αγωνία του Γιώργου (δεν είναι το πραγµατικό του όνοµα), ενός νεαρού πωλητή της «σχεδίας», ο οποίος φιλοξενείται σε έναν ξενώνα αστέγων. Είχε κάνει αίτηση για κάποιο «κοινωνικό µέρισµα» και προσπαθούσε να ανοίξει τραπεζικό λογαριασµό ώστε να γίνει η σχετική κατάθεση. Έτσι είχε εκλάβει το µήνυµα που είδε αναρτηµένο στη σελίδα του στο TAXISnet. Ξεκίνησε, λοιπόν, έναν τιτάνιο(!), άνισο αγώνα να ανοίξει τραπεζικό λογαριασµό. Ζούσαµε κάθε µέρα την αγωνία του να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των τραπεζών. Μία του ζήτησε 300€ για να ανοίξει ο νέος λογιαριασµός, άλλη τον έστελνε στην εφορία για ένα έγγραφο που έπρεπε να προσκοµίσει, αλλά στην εφορία που πήγαινε εισέπραττε την απάντηση ότι «δεν είναι δική µας δουλειά, αλλά του TAXISnet», και µια τρίτη του ζητούσε χαρτί από τον... εργοδότη του.
 
Απευθυνθήκαµε σε γνωστό µας λογιστή, ζητώντας του να «κάνει κάτι» να υποστηρίξει τον Γιώργο. Από την έρευνα που διενήργησε διαπίστωσε ότι α) είχε λήξει η ηµεροµηνία υποβολής της αίτησης β) η αίτηση του Γιώργου δεν φαινόταν πουθενά, λες και δεν είχε υποβληθεί ποτέ. (Την αίτηση, σύµφωνα µε τον ίδιο, την είχε συµπληρώσει για λογαριασµό του άνθρωπος της Κοινωνικής Υπηρεσίας ενός δήµου). Δεν αντέδρασε καθόλου όταν του µεταφέραµε αυτά που ανακάλυψε ο λογιστής, ούτε µας ξαναρώτησε ο ίδιος κάτι σχετικό. Δεν έκανε κανένα σχόλιο, δεν έδειξε να αντιδρά συναισθηµατικά. Συνεχίζει κανονικά να βγαίνει καθηµερινά στους δρόµους της πόλης για να διανείµει τα φύλλα της «σχεδίας» που κρατά στα χέρια του.
 
Είναι δυνατόν να µην υπάρχει ένας απλός τρόπος, ένας µηχανισµός είσπραξης του όποιου µερίσµατος, χωρίς να ταλαιπωρείται και να προσβάλλεται τόσο βάναυσα ο ήδη εξουθενωµένος άστεγος συµπολίτης µας; Είναι δυνατόν να µην µπορεί να βρεθεί ένας άλλος τρόπος, µια λύση σε τόσο απλά ζητήµατα, ώστε να προστατεύσουµε, επιτέλους, την αξιοπρέπεια όλων µας;  
Έπειτα, είναι οι περιπέτειες του Κώστα (δεν είναι το πραγµατικό του όνοµα), πωλητής της «σχεδίας» και αυτός, εκεί γύρω στα 55 του χρόνια. Συµµετέχουµε στον καθηµερινό του αγώνα να βρει µια δουλειά, «οτιδήποτε». Αλλά µάταια. Είναι η τέχνη του που δεν χρειάζεται, αλλά κυρίως η ηλικία του που αυτοµάτως του στερεί το δικαίωµα στην εργασία. Το τελευταίο διάστηµα, όµως, έχει κι άλλες σκοτούρες. Οι υπεύθυνοι του ξενώνα στον οποίο ζει τα τελευταία χρόνια τού ζήτησαν να αποχωρήσει. Οι περισσότεροι ξενώνες έχουν ένα ανώτατο χρονικό όριο φιλοξενίας, αλλά –στα χρόνια της κρίσης– όλοι έχουν γίνει πολύ πιο ελαστικοί – και µπράβο τους. Οι έξι µήνες του κανονισµού µπορεί να παραταθούν και να γίνουν χρόνια. Είναι γεγονός, λοιπόν, ότι ο Κώστας έχει ξεπεράσει κατά πολύ το ανώτατο χρονικό όριο φιλοξενίας που προβλέπει ο κανονισµός. Αλλά τι θα µπορούσε να κάνει, αφού δεν µπορεί να βρει λύση; Δεν υπάρχουν δουλειές γι’ αυτόν.
 
Αυτές τις µέρες, αναζητεί αλλού κατάλυµα, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Και όχι µόνο εξαιτίας της πληρότητας που υπάρχει σε αρκετούς ξενώνες. Κάποιοι δίνουν προτεραιότητα σε οικογένειες ή σε άλλες ειδικότερες οµάδες άστεγων συµπολιτών µας. Αν είσαι µόνος και «παλιός» άστεγος, τα πράγµατα είναι ακόµη πιο δύσκολα. Οι εξηγήσεις κάποιες φορές είναι εξωφρενικές.
 
«Για να µπορέσετε να κάνετε αίτηση να φιλοξενηθείτε σε µας, θα πρέπει να έχετε ζήσει τουλάχιστον ένα χρόνο στο δρόµο!» ήταν η απάντηση που άκουσε ο Κώστας, στο όχι πολύ µακρινό παρελθόν, από επίσηµα χείλη υπαλλήλου ενός ξενώνα. Γίνεται; Είναι δυνατόν να ζητείται από έναν άνθρωπο να κοιµηθεί για ένα χρόνο στο δρόµο πριν µπει στην κατηγορία των «δικαιούχων» µιας προσωρινής στέγης; Να πρέπει, δηλαδή, να υποστεί επί δώδεκα µήνες όλη τη βία του δρόµου πριν προστρέξει –υποτυπωδώς έστω– η πολιτεία στο πλευρό του; 
Ο Γιώργος και ο Κώστας συνέχιζουν την αναζήτηση. Οι µεγάλοι αγώνες είναι ακόµη µπροστά µας.