Shedia

EN GR

29/01/2014

Άνθρωποι για... φίλεµα, της Μαρίας Μανωλέλη

Κάποιες φορές από τις πιο μικρές απολαύσεις μπορεί να πάρουμε τις μεγαλύτερες χαρές.
 
Έχουν περάσει έξι μήνες πια από τότε που ξεκίνησε η πρωτοβουλία «ένας καφές σε περιμένει». Έξι μήνες και κάτι από τον περασμένο Ιούλιο που έγινε –με τέσσερα αθηναϊκά καφενεία για «μαγιά- η αρχή και πλέον η προσπάθεια αυτή έχει πάρει μια τέτοια δυναμική που  τα πινακάκια με τους καφέδες σε αναμονή  όλο και πληθαίνουν. Μια γρήγηρη ματιά στη σχετική λίστα με τα καφέ του δικτύου (ανανεώνεται συνεχώς στην ιστοσελίδα της «σχεδίας» www.shedia.gr, αλλά και στην καταχώρηση που δημοσιεύεται σε κάθε τεύχος) είναι υπεραρκετή για να διαπιστώσει κάποιος πόσο μακριά φτάνει πλέον αυτό το φλιτζάνι της αλληλεγγύης. Είναι πλέον πολλές δεκάδες, σε ολόκληρη την Ελλάδα, οι χώροι όπου σερβίρονται τα καφεδάκια της αλληλεγγύης. Και συνεχίζουν να αυξάνονται καθημερινά.
 
Μαζί αυξάνονται και οι υπέροχες, ανθρώπινες ιστορίες που εκτυλλίσονται καθημερινά στα καφέ του δικτύου και βρίσκουν το δρόμο προς τα γραφεία μας (προσπαθούμε να έχουμε συνεχή επαφή με όλα τα καταστήματα που συμμετέχουν). Ιστορίες ανθρώπων που έχουν φτάσει να στερούνται αυτή την τόση μικρή «πολυτέλεια»: ένα καφεδάκι. Άνεργοι, άποροι, άστεγοι συμπολίτες διηγούνται τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και τη χαρά του να σε σκέφτεται κάποιος. Κάποιοι λένε πως ένας καφές δε σώζει την κατάσταση. Ποιος είπε  πως ένας καφές σώζει την κατάσταση; Και ποιος είπε ότι ψάχνουμε για «σωτήρες»; Αν, όμως, έστω και ένας άνθρωπος νιώσει καλύτερα, αισθανθεί πως κάποιοι τον νοιάζονται και ναι, απολαύσει έναν ζεστό καφέ αυτές τις κρύες μέρες, τότε αυτό είναι από μόνο του ένας λόγος οι αισιόδοξοι και οι ρομαντικοί που ψάχνουν στα μικρά την ελπίδα να τη βρίσκουν και να βλέπουν πως υπάρχει αγάπη και κυκλοφορεί παντού. Από την ηρεμία της Σητείας μέχρι τα καφενεία του Κιλκίς το δίκτυο των καφέδων σε αναμονή κυλάει κερνώντας!
 
Θα επιστρέψω ως πελάτης!
 
Στην οδό Φαλήρου στο Κουκάκι βρίσκεται το Φαληράκι, ένα παραδοσιακό μικρό καφενείο με μεζέδες και σπιτικό φαγητό. Ο Μιχάλης και η Ελένη, οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού, δηλώνουν συγκινημένοι με την ανταπόκριση του κόσμου. Ο Μιχάλης ένα απόγευμα που το καφενείο είχε μείνει για μία ώρα κλειστό, βρήκε κάποιον να περιμένει έξω από το μαγαζί,  μέσα στη βροχή για να πάρει τον καφέ του, να συζητήσει λίγο και να φύγει πιο ήρεμος από πριν. Ήταν ένας σχετικά νέος άνθρωπος που όμως  δήλωνε γερασμένος και απογοητευμένος. 
 
Μία άλλη μέρα, ένα αυτοκίνητο σταμάτησε  έξω από το καφενείο και ένας βιαστικός κύριος άφησε ένα μεγάλο πακέτο με καφέ. «Για να κερνάτε όποιον το χρειαστεί» τους είπε και έφυγε. «Αυτό που βλέπουμε είναι ότι υπάρχει κόσμος που πραγματικά θέλει να βοηθήσει ,να αφήσει τα ρέστα του και να κεράσει κάποιον που δε γνωρίζει καν. Οι άνθρωποι που αποδέχονται το κέρασμα έχουν ανάγκη να κοινωνικοποιηθούν. Ένας κύριος για παράδειγμα μας ρώτησε τις τιμές μας και υποσχέθηκε πως θα έρθει με παρέα όταν θα έχει κάποια χρήματα. Δεν θέλησε να τον κεράσουμε φαγητό, σκέφτηκε απλά πως θα ήταν ωραία  να έρθει όταν θα είναι καλύτερα. Πολλές τέτοιες συγκινητικές ιστορίες έχουμε δει μπροστά στα μάτια μας».
 
H Ελένη μαγειρεύει τους μαγικούς μεζέδες της καθημερινά και ενημερώνει τους πελάτες της για «τον καφέ που περιμένει», έτσι ο πίνακας με τους καφέδες σε αναμονή είναι γεμάτος και οι ιδιοκτήτες έτοιμοι να δώσουν τον καφέ,το χαμόγελο τους και τη ζεστασιά του μαγαζιού τους.
 
 
Καφές για φοιτητές
 
 Παρόμοιες ιστορίες έρχονται και από την Θεσσαλονίκη που, όπως και η Αθήνα, αγκάλιασε την ιδέα. Από το «Ηλιοτρόπιο» περνούν πολλοί φοιτητές που διανύουν μια δύσκολη περίοδο και πίνουν έναν καφέ. «Είναι συγκινητικό ότι δε γίνεται κατάχρηση της ευκαιρίας. Ο ίδιος φοιτητής που θα κεραστεί σήμερα, θα πληρώσει αύριο που θα μπορεί. Θα κεράσει ίσως και κάποιον άλλο και όταν δεν θα ξαναέχει τη δυνατότητα θα βρει πάλι το καφεδάκι του που τον περιμένει.Ο κάθε φοιτητής μπορεί να ξεμείνει από λεφτά, ε… ας πούμε πως εδώ αυτό το προσπερνάμε», δηλώνει στη «σχεδία» ο Πάνος.
 
Στις μεγάλες πόλεις οι μαγαζάτορες έχουν να αφηγηθούν πολλές ιστορίες που γεννιούνται γύρω από ένα κερασμένο εσπρεσάκι. Σε κάποιες επαρχιακές πόλεις, από την άλλη, η ιστορίες γράφονται με πιο αργούς ρυθμούς, στην αρχή τουλάχιστον . Ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποι γνωρίζονται και αυτός που έχει ανάγκη πέραν του οικονομικού του προβλήματος βρίσκεται και αντιμέτωπος με μια κοινωνία που πιθανά δεν γνωρίζει την κατάσταση. Ο Γιάννης Ευαγγελόπουλος, ο ιδιοκτήτης του Fruit στα Γρεβενά μας περιγράφει αυτό ακριβώς.
 
«Από την πρώτη στιγμή που αποφασίσαμε να στηρίξουμε τον καφέ που περιμένει, ο μόνος μας «φόβος», ήταν η... ντροπή (μικρή κοινωνία) που μπορεί να οδηγούσε αρκετούς συνανθρώπους μας, να μην φτάσουν στο σημείο να ζητήσουν έναν κερασμένο καφέ στο Fuit. Στην πορεία, όμως, καταλάβαμε πως υπάρχει κόσμος που έχει ανάγκη από έναν κερασμένο καφέ, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν. Να προσφέρουν μια μικρή χαρά της ζωής σ’ έναν συνάνθρωπο μας  που δεν έχει αυτή  τη δυνατότητα. 
 
«Μπορούμε να κεράσουμε και μια μπύρα;», «μπορούμε να αφήσουμε και μερικά τσιγάρα;», «μπορούμε να φέρουμε και ρούχα», είναι μερικές από τις κουβέντες που ακούσαμε από συνανθρώπους μας και αυτό μας δίνει μεγάλη δύναμη να συνεχίσουμε να στηρίζουμε την εξαιρετική ενέργεια της «σχεδίας». Από την πρώτη κιόλας μέρα καταλάβαμε πως τελικά η αλληλεγγύη δεν είναι ντροπή».
 
Έτσι μας είπε και ο κύριος Μάνος, ο ιδιοκτήτης του «Γιάντες» στην όμορφη Σητεία. «Ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι ντροπή, όχι η αλληλεγγύη». Μας μίλησε επίσης με χαρά για τη διάθεση της τοπικής κοινωνίας να αγκαλιάσει και να γνωστοποιήσει σε ακόμα περισσότερους το project του καφέ σε αναμονή.
 
Οι περιπτώσεις είναι πάντα διαφορετικές άλλοτε για κάποιον άνεργο και άλλοτε για έναν φοιτητή ή έναν άπορο. Ο κοινός παρανομαστής όμως ένας. Κάποιος τους σκέφτηκε και με χαρά πρόσφερε κάτι μικρό. Ο καφές ναι, μπορεί να είναι κάτι μικρό, το να σε σκεφτεί όμως κάποιος και να νοιαστεί είναι και σπουδαίο και πηγή αισιοδοξίας και λόγος να συνεχίσουμε! Και θα τα καταφέρουμε.
 
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ