Shedia

EN GR

26/02/2014

Ποδόσφαιρο για μια καλύτερη ζωή! του Γκολεαδόρ

Η Eθνική Αστέγων είναι η περίτρανη απόδειξη ότι ο αθλητισμός, και δη το ποδόσφαιρο, είναι ένα υπερπολύτιμο κοινωνικό εργαλείο. 
 
Στην κερκίδα βρίσκονται μια χούφτα άνθρωποι, δεν ξεπερνούν τους δέκα, αλλά η φωνή τους είναι δυνατή, έχει παλμό και δίνει το ρυθμό για το παιχνίδι. 
 
Στο χορτάρι, το τελικό σκορ γράφει 6-0, αλλά, σε αντίθεση με ό,τι θα περίμενε κανείς, νικητές και ηττημένοι φεύγουν αγκαλιασμένοι και πειράζουν ο ένας τον άλλον. 
 
Όχι, δεν πρόκειται για «πανηγύρι των τρελών», αλλά για μια συνηθισμένη Κυριακή στο γήπεδο του Ρουφ, όπου η δική μας Εθνική Αστέγων έδωσε έναν ακόμα αγώνα για το πρωτάθλημα της Challenge League, στο οποίο συμμετέχει για πρώτη χρονιά, έχοντας, μάλιστα, πολύ καλό απολογισμό στα μισά περίπου της αγωνιστικής περιόδου. 
 
Στέκεσαι από μια πλευρά και το παρακολουθείς με καμάρι. Οι παίκτες, η φανέλα, οι αντίπαλοι, οι διαιτητές, οι φίλαθλοι. Μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες, η κερκίδα ήταν άδεια. Μετά, ήρθε ο πρώτος. Στον επόμενο αγώνα, έγιναν τρεις. Ήδη, έγιναν δέκα. «Ήταν ένα από τα πιο όμορφα κυριακάτικα απογεύματα που έχω ζήσει εδώ και μήνες. Δεν θα ξαναχάσω αγώνα!» υποσχέθηκε ένας. Και κράτησε την υπόσχεσή του. Ήταν και στον επόμενο αγώνα. Και ύστερα είπε και σε φίλους του. Και η κερκίδα σιγά-σιγά πληθαίνει. Το ποδόσφαιρο της αλληλεγγύης μπορεί να γίνει και θεαματικό και να κερδίσει και φιλάθλους!
 
 
Για μια καλύτερη ζωή
 
Κάνεις μια αναδρομή στο παρελθόν και φέρνεις στο μυαλό σου τις πρώτες αναμνήσεις. Αλήθεια, ποιος θα το πίστευε; 
 
Έχουν περάσει, ήδη, οκτώ χρόνια από τη μέρα που στο γήπεδο του Ρουφ, εκεί στην καρδιά της πρωτεύουσας, έγινε η πρώτη πάσα  σε προπόνηση της Εθνικής Αστέγων. 
 
Περίπου τριάντα άνθρωποι από διαφορετικούς «κόσμους», αλλά με το στίγμα του κοινωνικού αποκλεισμού να τους βαραίνει, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και μαζεύτηκαν, σαν μια παρέα που γνωρίζονταν από καιρό, να παίξουν έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Πρόσφυγες, παιδιά από θεραπευτικές κοινότητες, φιλοξενούμενοι σε ξενώνες αστέγων βρέθηκαν εκεί και, με όχημα το ποδόσφαιρο, βρήκαν έναν τρόπο να ξαναβγούν στην κοινωνία και να διεκδικήσουν μια καλύτερη θέση ανάμεσα στους συμπολίτες μας. 
 
Λίγους μήνες μετά, ήρθε η πρώτη πολύ μεγάλη στιγμή. Η συμμετοχή στο 5ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων που διεξήχθη στην Κοπεγχάγη ήταν η πρώτη για την ελληνική ομάδα, που γνώρισε από κοντά μία από τις πιο σημαντικές αθλητικές διοργανώσεις στον κόσμο. Φάγαμε πολλά γκολ, είναι η αλήθεια. Αλλά το ευχαριστηθήκαμε περισσότερο, γιατί είδαμε ότι κάνοντας το πιο απλό και όμορφο πράγμα στον κόσμο, να παίζεις «μπαλίτσα», μπορείς να γίνεις καλύτερος ως άνθρωπος. Το βραβείο Fair Play, που ήρθε ως επιστέγασμα αυτής της πρώτης μας απόπειρας, εκτός από τη χαρά γι’ αυτή την αναγνώριση, μας γέμισε και με τη γλυκιά ευθύνη να συνεχίσουμε με τον ίδιο ζήλο. 
 
 
Έτσι και έγινε. Η Εθνική Ομάδα Αστέγων δεν έλειψε έκτοτε από κανένα Παγκόσμιο Κύπελλο και, παρά το γεγονός ότι σταθερά παραμένει μια ομάδα που τρώει πολλά γκολ, ταυτόχρονα, είναι από τις πιο αγαπητές στους διοργανωτές και τους συμμετέχοντες, αφού βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο της πλάκας, της καλής παρέας και της όμορφης συνύπαρξης των πολιτισμών. 
 
Με τη δύναμη αυτή, η ομάδα, πλέον, προετοιμάζεται για το μακρύ όσο και δύσκολο ταξίδι της τον ερχόμενο Οκτώβριο στο Σαντιάγο της Χιλής, όπου θα φιλοξενηθεί το 12ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων. Η χώρα της Λατινικής Αμερικής βρίσκεται σε πυρετό προετοιμασιών προκειμένου να φιλοξενήσει τη διοργάνωση, που αναμένεται για μία ακόμα χρονιά να συγκεντρώσει χιλιάδες αθλητές και εθελοντές και εκατομμύρια θεατές από όλο τον κόσμο. 
 
Το παγκάκι του Χόντα
 
Η συμμετοχή και μόνο σε μια τέτοια διοργάνωση αποτελεί μία ανάμνηση που δύσκολα διαγράφεται από τη μνήμη. Όσοι είχαν την ευκαιρία να βρεθούν σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο μιλούν για την εμπειρία ζωής τους ως κάτι μοναδικό. Εμπερία και εφόδιο μαζί. Ο Γιάννης Κώτσος ήταν ένας από τους παίκτες που είχαν την ευκαιρία να ζήσουν αυτή την εμπειρία. 
 
«Γνώριζα για την ομάδα από το 2007. Δύο χρόνια μετά, κι ενώ ήμουν στο πρόγραμμα επανένταξης, ενημερώθηκα ότι μπορώ να συμμετέχω στις προπονήσεις της. Πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο και γι’ αυτό δεν έχασα ευκαιρία. Ήμασταν περίπου τριάντα άτομα. Από την αρχή, αυτό που με κέρδισε ήταν ο τρόπος που λειτουργούσε η ομάδα. Δεν χρειαζόταν να είσαι καλός παίκτης για να παίξεις, αλλά απλώς να το θέλεις. Σταδιακά, αρχίσαμε να δενόμαστε και μεταξύ μας, και, λίγους μήνες μετά, ήρθε η καλύτερη εμπειρία που έχω ζήσει στη ζωή μου. Το Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων στο Μιλάνο. Ήταν μια εκπληκτική διοργάνωση, τόσο σε επίπεδο οργάνωσης, ποιότητας και επικοινωνίας όσο και ατμόσφαιρας. Ήταν μια γιορτή του ποδοσφαίρου εφάμιλλη μεγάλων επαγγελματικών διοργανώσεων. Και μέσα σε όλα, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε άλλες κουλτούρες και να συναντήσουμε εκπληκτικούς ανθρώπους. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, έναν Ιάπωνα, τον Χόντα, ο οποίος έπαιζε με την ομάδα της χώρας του και μας έδειχνε φωτογραφίες από το παγκάκι όπου ζούσε. Φεύγοντας, ήθελε να μας ευχαριστήσει και  έφερε σε όλους  μας από ένα αναμνηστικό δωράκι. 
 
Από τότε, κάθε χρόνο προσπαθώ να παρακολουθώ όλες τις διοργανώσεις, μπαίνω στο ίντερνετ και βλέπω τη διακύμανση των σκορ, ενώ το καλοκαίρι μαζευόμασταν μαζί με άλλους παίκτες και παρακολουθούσαμε μέσω ίντερνετ αγώνες ζωντανά ή σε μαγνητοσκόπηση».
 
Ο Γιάννης, από την πρώτη συμμετοχή του, δεν έπαψε να είναι κοντά στην ομάδα. Σήμερα, είναι στο προπονητικό τιμ και ευελπιστεί να την οδηγήσει στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων. 
 
 
«Challenge» και πρόκληση
 
Μέχρι τότε, όμως, υπάρχει καιρός. Προς το παρόν, έχει αναλάβει τη δύσκολη αποστολή να την καθοδηγήσει στο πρώτο επίσημο πρωτάθλημα, στο οποίο συμμετέχει από τη μέρα της δημιουργίας της, την Challenge League, που αποτελεί μία από τις τρεις ποδοσφαιρικές διοργανώσεις που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα της Αθλητικής Ένωσης Εργαζομένων Επιχειρήσεων & Οργανισμών (Α.Ε.Ε.Ε.Ο) γνωστής ως Commercial League.
 
Και τα καταφέρνει αρκετά καλά, αφού με εξαίρεση το πρώτο αναγνωριστικό διάστημα, την έχει βάλει σε καλό δρόμο και πηγαίνει από νίκη σε νίκη. Αποτέλεσμα, οι παίκτες της ομάδας να αποκτήσουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και να αποδώσουν καλά, προσθέτοντας επιπλέον πόντους χαράς στους ποδοσφαιριστές της.
 
Το βασικότερο όλων είναι η αναγνώριση της παρουσίας και του έργου της Εθνικής Ομάδας Αστέγων και, κυρίως, η αποδοχή των παικτών της ως ισότιμων μελών της κοινωνίας, τιμή που πολλοί δεν είχαν ζήσει για καιρό. Το να βρεθούν σε ένα γήπεδο όπου αγωνίζονται εργαζόμενοι από διάφορες εταιρείες, να παίζουν μπάλα μαζί τους και μετά το τέλος του αγώνα να κάνουν και πλάκα που τους φόρτωσαν (ή φορτώθηκαν) με γκολ είναι η καλύτερη επιβράβευση αυτής της προσπάθειας. 
 
«Όταν πληροφορηθήκαμε την ύπαρξη της Εθνικής Ομάδας Αστέγων και την επιθυμία της να ενταχθεί σε κάποια από τα πρωταθλήματά μας, δεν είχαμε κανέναν απολύτως ενδοιασμό. Σαν Λίγκα, πολλές φορές διοργανώνουμε αγώνες με κοινωνικό ενδιαφέρον για να στηρίξουμε συνανθρώπους μας από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Αποφασίσαμε η Λίγκα να αναλάβει το κόστος συμμετοχής της Εθνικής Αστέγων, ενώ σε κάθε αγώνα της, οι διαιτητές, οι παρατηρητές, οι γιατροί συμμετέχουν αφιλοκερδώς. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για να στηρίξουμε έναν πολύ σπουδαίο σκοπό», λέει στη «σχεδία» ο πρόεδρος της Commercial League κ. Ηλίας Αλεξίου.
 
 
Η αλληλεγγύη δεν διδάσκεται, υπάρχει μέσα σου και αποδεικνύεται ακόμα και με απλό και όμορφο τρόπο. Μια μπάλα και κοντά παντελονάκια. «Αυτό που στοχεύουμε ως πρωτάθλημα είναι κάτι πολύ απλό: Να διοργανώνουμε παιχνίδια, να αθλούμαστε και να παίζουμε ποδόσφαιρο, το οποίο πολλές φορές είναι και θεαματικό. Γι’ αυτό και επιδιώκουμε οι ομάδες να δημιουργούν καλές σχέσεις μεταξύ τους. Όσοι δεν ενστερνίζονται αυτή την προϋπόθεση απομακρύνονται. Η Εθνική Αστέγων έχει αγκαλιαστεί από όλες τις ομάδες για την προσπάθειά της και τη δύναμη των παικτών της. Μέσα στο γήπεδο παίζουν όλοι για να κερδίσουν. Αλλά μόλις ολοκληρωθεί ο αγώνας, νικητές και ηττημένοι είναι όλοι μια μεγάλη παρέα», προσθέτει ο κ. Αλεξίου.
  
«Δεν μας ενδιαφέρει να κατακτήσουμε τρόπαια. Σίγουρα, καμία ομάδα δεν μπαίνει στο γήπεδο για να χάσει, και οι παίκτες στενοχωριούνται όταν χάνουμε. Έχουμε καλή ομάδα και δυνατότητες να φτάσουμε πολύ ψηλά. Όμως, δεν παίζουμε ποδόσφαιρο για να κερδίσουμε κάποιους αγώνες. Παίζουμε ποδόσφαιρο γιατί αγωνιζόμαστε για τη ζωή. Μεγαλύτερη σημασία έχει να χτίσουμε ανθρώπινες σχέσεις μέσα από την ομάδα και να δώσουμε την ευκαιρία σε ορισμένους παίκτες μας να κοινωνικοποιηθούν και να νιώσουν και πάλι ισότιμα μέλη της κοινωνίας», συμπληρώνει ο προπονητής Γιάννης Κώτσος.
Το σίγουρο είναι ότι, αν η εθνική Αστέγων συνεχίσει να έχει αυτή την παρουσία στο γήπεδο, τα «παιδιά στην κερκίδα» θα πληθαίνουν διαρκώς. Και αυτό, όπως και να το κάνουμε, είναι μια όμορφη εικόνα που γεμίζει ελπίδα για τη συνέχεια. Επόμενος σταθμός, Σαντιάγο!   
 
 
Κοινωνικοί θεσμοί
 
Η Εθνική Αστέγων από την πρώτη στιγμή έχει ταχθεί στον αγώνα κατά του κοινωνικού αποκλεισμού και συμμετέχει σε εκδηλώσεις που προβάλλουν αυτόν τον σκοπό. Ήδη, τον περασμένο Δεκέμβριο η ομάδα συμμετείχε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά σε ποδοσφαιρικό τουρνουά αλληλεγγύης, που, πλέον, έχει γίνει θεσμός, για την ενίσχυση της καμπάνιας «Γκολ στη Φτώχεια», με τη συμμετοχή ομάδων από το πρωτάθλημα Τύπου –ΒΗΜΑ FM/ΝΕΑ-ΑΝΤ1–, αλλά και την Μεικτή Νοσοκομείων Αττικής, που στήριξαν με την παρουσία τους και την προβολή μέσα από τα ΜΜΕ την προσπάθεια της ομάδας. Παράλληλα, ένας ακόμα θεσμός τείνει να δημιουργηθεί, καθώς στις 5 Μαρτίου η Εθνική Ομάδα Αστέγων θα βρεθεί για δεύτερη φορά αντιμέτωπη μέσα σε λίγους μήνες με την ποδοσφαιρική ομάδα των εργαζομένων του ΨΝΑ, με τις δύο ομάδες να συζητούν, ήδη, για την καθιέρωση των αναμετρήσεών τους τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο. Εδώ, υπάρχει και θέμα ρεβάνς! Βλέπετε, στην προηγούμενη αναμέτρηση, τα παιδιά των Αστέγων έπεσαν θύματα παραπλάνησης. «Είμαστε άμπαλοι», μας καθησύχαζαν οι φίλοι εργαζόμενοι του ΨΝΑ.
Τους πίστεψαν και τα παιδιά, και έφυγαν με μια τριγυρισμένη εξάρα από το γήπεδο του Δημοτικού Γηπέδου Χαϊδαρίου (εκεί όπου θα γίνει και η ρεβάνς). 
 
 
Στη σέντρα και στη Θεσσαλονίκη
       
Από το ξεκίνημά της, η καμπάνια «Γκολ στη Φτώχεια» είχε… επεκτατικές τάσεις, αφού η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός δεν αφορά μονάχα όλους όσοι ζουν εντός των αθηναϊκών τειχών. Το 2010, με την υποστήριξη του τότε Γ.Γ. Αθλητισμού κ. Μπιτσαξή πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα το «1ο Πανελλήνιο Τουρνουά Κάτα της Φτώχειας» με τη συμμετοχή κοινωνικών ομάδων από οκτώ πόλεις της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Κοζάνη, Κομοτηνή, Βόλος, Πάτρα, Αρχαία Ολυμπία, Χανιά και Αθήνα), ενώ από την ίδια χρονιά, στις αποστολές της εθνικής Αστέγων περιλαμβάνονται αθλητές και από άλλες δομές που παράγουν φανταστικό έργο, εκτός Αθηνών.  
 
Εφτασε η ώρα πλέον, για τη συγκρότηση μιας δομής της ομάδας και στην Θεσσαλονίκη. Με τον όρο «δομή» εννοούμαι το πολύ απλό: Ένα γήπεδο, ένα ποδοσφαιρικό ραντεβού, ένα οικογενειακό δίτερμα. Κάθε εβδομάδα. Η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει. Πρώτο ζητούμενο η ανεύρεση γηπέδου, της ποδοσφαιρικής μας εστίας, που θα φιλοξενήσει συμπολίτες μας οι οποίοι –όπως και στην υπόλοιπη ζωή- είναι αποκλεισμένοι και από τον αθλητισμό.  Προς τα τέλη της Άνοιξης, υπολογίσουμε, να σφυρίξουμε και εκεί τη σέντρα για το πρώτο οικογενειακό μας δίτερμα. 
 
Λεπτομέρειες προσεχώς! 
 

ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ