04/10/2021
Η εβδομάδα της Μαρμότας
του Χρήστου Αλεφάντη
O Θανάσης το πήρε από την αρχή πολύ στα σoβαρά. Άνθρωπος του Θεού, με απόλυτη εμπιστοσύνη στην επιστήμη, με τη Βάσω του και τα διδυμάκια τους (φτάσανε κιόλας στην πρώτη τάξη του δημοτικού) πείστηκαν από την αρχή ότι με αυτόν τον διάολο δεν κάνεις χωρατά. Πολλώ δε μάλλον που τα παιδιά μόλις είχαν περάσει μια σοβαρή λοίμωξη στο αναπνευστικό μαζί με πνευμονία. Οι δέκα μέρες της νοσηλείας τους στο νοσοκομείο των Αμπελοκήπων ήταν ένας Γολγοθάς. Τήρησαν ευλαβικά όλα τα μέτρα, έκατσαν μήνες και μήνες κλεισμένοι στο σπίτι, έκαναν γιόγκα, μουσική, μαθήματα γεωγραφίας, μπάρκαραν σε περιπετειώδη, φανταστικά ταξίδια από τη ζώνη του μεσονυχτίου και της αβύσσου με τα οφίδια και τα δρακόψαρα μέχρι τις μαύρες τρύπες πολύ ψηλά στον ουρανό, που σχηματίζονται όταν ένα πολύ μεγάλο άστρο αφήνει την τελευταία του πνοή. «Αλήθεια, αναπνέουν τα άστρα, μπαμπά;» Τηλεργασία, δύο μάσκες, αποστάσεις, δεκαπέντε μήνες δεν μπήκαν σε ασανσέρ οι άνθρωποι, μήτε σε μέσο μαζικής μεταφοράς. Θύμωναν με τους φίλους τους που τους καλούσαν στην κοπή της πίτας, στο σύλλογο της γειτονιάς, τον πίκραιναν οι γονείς των συμμαθητών τους που δεν έμοιαζε να προσέχουν. Πήγαιναν τα παιδιά μόνο στην παιδική χαρά, στο σκοπευτήριο και, ενίοτε, έρχονταν στο σπίτι κάποιοι συμμαθητές τους να παίξουν και να διαβάσουν μαζί. Περίμεναν πώς και πώς να ανοίξουν οι ηλικιακές πλατφόρμες για να κλείσουν τα ραντεβού τους για εμβολιασμό. Ζούσαν με συνέπεια σε μία φούσκα.
Ένα Σάββατο μεσημέρι, είχαν έρθει τα άλλα διδυμάκια του σχολείου από τη Νήαρ Ηστ στο σπίτι για παιχνίδι. Πολύ παιχνίδι. Έπαιξαν κοντά πέντε ώρες, έφαγαν, ξαναέπαιξαν, ήπιαν χυμούλη, ζήτησαν και άλλο, ξανάφαγαν. Ακούραστα. Μέχρι που ήρθε ο μπαμπάς να τα πάρει. Μέχρι να βάλουν τα παπουτσάκια τους, πιάσανε την κουβέντα οι γονείς.
«Με το εμβόλιο πώς τα πάτε;» ρώτησε, αδιάφορα, ο Θανάσης. «Δεν υπάρχει κορωνοϊός. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε αυτό το διαβολοεμβόλιο». Η απάντηση τους σόκαρε. Όταν έκλεισε η πόρτα, συνέχισε να κοιτάει σαν χάνος τη Βάσω του στα μάτια, άφωνος. Δεν το σχολίασαν καθόλου. Λίγες μέρες αργότερα, στο σκοπευτήριο, έμαθαν ότι η μαμά των παιδιών ήταν «λίγο άρρωστη». «Λες;» Δάγκωσαν
τα χείλη τους. «Μπααα. Θα μας είχαν ενημερώσει, αν συνέβαινε κάτι τόσο σοβαρό», καθησύχασαν ο ένας τον άλλον. Να, όμως, που μια Κυριακή η Βάσω ανέβασε πυρετό και είχε έντονους πόνους στο σώμα. Σχεδόν δεν έκλεισε μάτι όλο το βράδυ. Έτρεξε, το άλλο πρωί, να κάνει το τεστ. Ήταν θετική στον κορωνοϊό.
«Πάρε τα παιδιά και φύγε από το σπίτι, μήπως τη γλιτώσετε εσείς τουλάχιστον», ήταν η προτροπή του οικογενειακού γιατρού. Φόρτωσε το παλιό Πεζό με προμήθειες και σελφ τεστ και έφυγε για το πατρικό, στη νότια Εύβοια, ένα δυαράκι απέναντι από τη θάλασσα, που ξεχειλίζει αγάπη και οικογενειακή θαλπωρή. Ήταν εφιαλτικές οι μέρες. Κλεισμένοι όλη μέρα στο σπίτι, κοιτούσε ο δύσμοιρος ο Θανάσης από το παράθυρο της κουζίνας να δει αν ήταν άδεια σε απόσταση ενός χιλιομέτρου η παραλία για να ξεμυτίσει με τα παιδιά. Και όταν τύχαινε να τους πλησιάσει κανείς, μάζευε άρον-άρον κουβαδάκια, πετσέτες, αντηλιακά και ξανακλειδώνονταν στο σπίτι των γονιών, Θεός σχωρέστους. Ήταν η εβδομάδα της μακαρονάδας και της μαρμότας. Από το άγχος του, έκανε κάθε μέρα σελφ τεστ. Σε πέντε μέρες, έκανε πέντε για τον εαυτό του και δύο για τα παιδιά. Ήταν όλα αρνητικά, αλλά ηρεμία δεν έβρισκε. Την Παρασκευή το βράδυ, άρχισε να νιώθει και αυτός έντονους πόνους. Τα τρία rapid που έκαναν, το επόμενο πρωί, στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο της περιοχής ήταν θετικά. Το ίδιο και τα μοριακά που βγήκαν το βράδυ. Επέστρεψε σπίτι αμέσως, αναστατωμένος, φοβισμένος μα και πολύ στεναχωρημένος με την οικογένεια (τους μεγάλους, τι φταίνε τα παιδιά), που πιθανολογούν ότι τους μετέδωσαν τον ιό. Στη φούσκα που ζούσαν δεν άκουσαν εκείνο το διάστημα για άλλον άνθρωπο που να είχε νοσήσει. Πέρασαν δεκαπέντε πάρα πολύ δύσκολες μέρες.
Και το ερώτημα που στριφογυρίζει στο μυαλό του έκτοτε ακόμη περιμένει απάντηση: Πού αρχίζουν και πού τελειώνουν τα δικαιώματα των αρνητών και αντιεμβολιαστών; Στο όνομα ποιας ελευθερίας και ποιας λογικής μπορεί ένας άνθρωπος να θέτει τόσο ανεύθυνα σε κίνδυνο τις ζωές των άλλων; Ο Θανάσης και η Βάσω θα πρέπει να περιμένουν λίγο καιρό μέχρι να κάνουν το εμβόλιό τους.
#90 (Ιούνιος 2021)
Newsletter