Σερβιέτες στην πλατεία
Στη φωτογραφία: Η ιδρύτρια της κοινωνικής επιχείρησης "Hey Girls" Σίλια Χόντσον (πάνω δεξιά) μαζί με μέλη και εθελόντριες της οργάνωσης που αγωνίζεται να αναδείξει ένα θέμα ταμπού: τη φτώχεια περιόδου
Συνέντευξη της Σίλια Χόντσον στον Τόνι Ίνγκλις
Λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση του 22ου Συνεδρίου του Διεθνούς Δικτύου Περιοδικών Δρόμου (INSP) στη Γλασκώβη (όπου συμμετείχε για μια ακόμη φορά η «σχεδία»), σε μια άλλη σκοτσέζικη μεγαλούπολη, εκείνη του Εδιμβούργου που έγινε στη Γλασκώβη τον Αύγουστο, τον Σεπτέμβριο φιλοξενήθηκε το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ (SEWF), μια διεθνής συνάντηση κοινωνικών επιχειρηματιών από όλο τον κόσμο, οι οποίοι που μοιράζονται ιδέες και σκέψεις αναφορικά με το μέλλον του τομέα τους. Εκεί, μεταξύ άλλων, ήταν και η Σίλια Χόντσον, που τα τελευταία χρόνια αγωνίζεται για να αναδείξει και να δώσει λύσεις σε ένα θέμα-ταμπού: τη φτώχεια περιόδου, την απουσία πρόσβασης, δηλαδή, στα βασικά είδη υγιεινής από εκατομμύρια γυναίκες κατά την έμμηνο ρύση.
Ενώ καθόμαστε στο καφενείο της Εθνικής Πινακοθήκης του Εδιμβούργου με την Σίλια Χόντσον, περιτριγυρισμένοι από τουρίστες, λάτρεις της τέχνης και ηλικιωμένους που βγήκαν να γευματίσουν, δεν διστάζει καθόλου να ανοίξει τη συζήτηση για την περίοδο, ένα που τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και σε όλο τον κόσμο είναι εξορισμένο από τον δημόσιο διάλογο. Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό;
«Κουνάω το κεφάλι μου με σκεπτικισμό όποτε μου κάνουν αυτή την ερώτηση», λέει. «Είναι περίεργο, έτσι δεν είναι; Το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει ή είχε περίοδο ή θα έχει στο μέλλον. Τι συμβαίνει λοιπόν;»
Όντως, ο σκεπτικισμός της είναι ολοφάνερος. «Νομίζω ότι έχει να κάνει με τη βρετανική ευγένεια, ίσως και με την εξουσία. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, απλά δεν μιλάμε για αυτά τα πράγματα. Μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά για τα προφυλακτικά, αλλά όχι για τα ταμπόν. Όλα οφείλονται στο στίγμα που συνοδεύει αυτό το θέμα, ότι είναι κάτι αηδιαστικό. Πρόσφατα, μιλούσα στο ραδιόφωνο του BBC για την περίοδο και ένας τύπος τηλεφώνησε και είπε: «Σας ευχαριστώ πολύ που καταστρέψατε το γεύμα μου. Είναι σιχαμερό». Του απάντησα: «Κύριε, δεν είχατε μητέρα;».
Δουλειά της Χόντσον είναι να μιλά για την περίοδο. Μετά από πολλά χρόνια εργασίας στον τομέα των κοινωνικών επιχειρήσεων αποφάσισε να δημιουργήσει τη δική της οργάνωση. Η «Hey Girls» προέκυψε μέσα από την ανταλλαγή ιδεών με τις κόρες της για την αντιμετώπιση της φτώχειας περιόδου, δηλαδή τις γυναίκες που δεν διαθέτουν χρήματα για προϊόντα υγιεινής.
Είτε πρόκειται για σερβιέτες, είτε για ταμπόν, είτε για οποιοδήποτε άλλο βασικό προϊόν υγιεινής προϊόν υγιεινής σε σχέση με την περίοδο, αυτό μπορεί συχνά να μην είναι προσιτό για τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας, κάτι που η Χόντσον μπορεί να συναισθανθεί.
«Είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό πρόβλημα», λέει. «Ξεκίνησα τη “Hey Girls” γνωρίζοντας πώς είναι να μεγαλώνεις τα παιδιά σου με επιδόματα. Δεν είναι και πολύ καλός τρόπος ζωής. Το να βασίζεται η ανατροφή της οικογένειάς σου σε επιδόματα επηρεάζει πολύ αρνητικά εσένα ως άτομο, την αυτοεκτίμησή σου, ενώ η αυτοπεποίθησή σου φθίνει και νομίζεις ότι τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ. ‘Εχει περάσει πολύς καιρός από τότε που μου συνέβαινε αυτό, αλλά τώρα τα πράγματα είναιι ακόμα πιο δύσκολα. Η ζωή των ανθρώπων είναι τόσο εύθραυστη: δουλειές χωρίς συγκεκριμένο ωράριο, επιδόματα που περικόπτονται εν μια νυκτί. Οι γυναίκες πρέπει να πληρώνουν λογαριασμούς, να αγοράζουν τρόφιμα, να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα και μετά ν' ανησυχούν και για την περίοδό τους».
Μέχρι πρόσφατα, η φτώχεια περιόδου, ένα ζήτημα που πλήττει γυναίκες σε όλο τον κόσμο, δεν ήταν στο προσκήνιο. Οι γυναίκες δαπανούν κατά μέσο όρο 13 λίρες (14,80 €) το μήνα για προϊόντα υγιεινής, ενώ μία στις δέκα βρετανίδες γυναίκες δεν έχουν τα χρήματα για να τα αγοράσουν. «Πάντα υπήρχε το πρόβλημα. Αλλά οι γυναίκες έβρισκαν έναν τρόπο να το διαχειριστούν, χρησιμοποιώντας εφημερίδες, μπλουζάκια, κάλτσες. Δεν αντέχω να το σκέφτομαι».
Μετά από πολλές γενιές που το πρόβλημα ήταν αόρατο, η φτώχεια περιόδου βρίσκεται πλέον σταθερά στη δημόσια σφαίρα. Η βουλευτής του σκωτσέζικου κοινοβουλίου Μόνικα Λένον ηγείται της προσπάθειας για την εξάλειψη της φτώχειας περιόδου στη Σκωτία, με την κατάθεση ενός νομοσχεδίου που προτείνει την παροχή δωρεάν προϊόντων υγιεινής σε όλους. Τη στιγμή που μια απολύτως φυσιολογική βιολογική διαδικασία, όπως η περίοδος, αποσιωπάται σε πολλές οικογένειες, το ότι βουλευτής από το Μιντλόδιαν Ντανιέλ Ράουλι μίλησε ανοιχτά για την εμμηνόρροιά της στη Βουλή των Κοινοτήτων, ενθαρρύνοντας και άλλες γυναίκες να το κάνουν, είναι ένα πραγματικό άλμα προς τα μπρος.
«Μέχρι να έρθει στην επιφάνεια το θέμα της φτώχειας περιόδου, οι γυναίκες πίστευαν ότι ήταν μόνες τους. Δεν είχαν ιδέα ότι υπήρχαν και άλλες στην ίδια κατάσταση», εξηγεί η Χόντσον. «Νόμιζα ότι ήμουν η μόνη που τα βόλευα χρησιμοποιώντας χαρτί υγείας, πηγαίνοντας στα McDonalds για να πάρω χαρτοπετσέτες».
ΔΙΚΤΥΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Όταν η Χόντσον άρχισε να συζητά με τις δύο κόρες της, την Μπέκι και την Κέιτ, για το πώς να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, κατέληξαν σε μιαν στρατηγική τριών επιπέδων. Πρώτον, η ιδέα «αγοράστε ένα-δώστε ένα», όπου μια γυναίκα που διαθέτει τα χρήματα για προϊόντα υγιεινής αγοράζει τις σερβιέτες της «Hey Girls» και έτσι ένα ίδιο προϊόν πηγαίνει σε μια άπορη γυναίκα. «Δεν είμαι ο άνθρωπος που αρέσκεται να διεξάγει καμπάνιες. Είμαι περισσότερο άνθρωπος της πράξης», λέει η Χόντσον, εξηγώντας την απόφαση. «Ξέρουμε να πουλάμε, γνωρίζουμε ποια προϊόντα θέλουμε να αγοράσουμε και έχουμε ένα καλό δίκτυο. Έτσι, το να πουλάμε ένα προϊόν και να την ίδια στιγμή να δωρίζουμε ένα άλλο μας φάνηκε ως η καλύτερη απάντηση. Για την ακρίβεια, όταν ξεκινήσαμε να το ερευνούμε, το μοντέλο “αγοράστε ένα-δώστε ένα” ήταν η μόνη απάντηση στο πρόβλημα. Ο κόσμος πιστεύει ότι οι πελάτες δυσφορούν με αυτό, αλλά στην πραγματικότητα ο κόσμος είναι πολύ γενναιόδωρος και, έτσι, οικοδομείται ένα δίκτυο αλληλεγγύης ενάντια στη φτώχεια περιόδου. Κάνεις κάτι καλό, ενώ, ταυτόχρονα, ξοδεύεις χρήματα για τον εαυτό σου».
Ακολούθησαν τα ίδια τα προϊόντα, μια σειρά ειδών γυναικείας υγιεινής που επιλέχθηκαν και σχεδιάστηκαν ειδικά για τις ανάγκες των γυναικών. Η Χόντσον εξηγεί: «Υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ τιμής και ποιότητας. Μπορείς να αγοράσεις σερβιέτες σχεδόν τσάμπα, ίσως με 55 σεντ (0,62 €) ή 75 σεντ (0,85 €). Αλλά αυτές έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε πλαστικό, παρουσιάζουν διαρροές, προκαλούν φαγούρα, δημιουργούν εξανθήματα και μπορεί να καταλήξεις να χρησιμοποιείς τη διπλάσια ποσότητα απ’ ό,τι σερβιέτες καλής ποιότητας. Γιατί θα πρέπει να χρησιμοποιείς κάτι που είναι χάλια απλώς επειδή δεν έχεις τα χρήματα για κάτι καλύτερο;»
Η Χόντσον και οι κόρες της δημιούργησαν τις δικές τους ομάδες έρευνας αγοράς σε υποκαταστήματα της Pizza Hut, όπου γέμιζαν τα τραπέζια με προϊόντα κάθε είδους και ποιότητας, ζητώντας από τις γυναίκες στις ομάδες αυτές να επιλέξουν τα καλύτερα από κάθε κατηγορία. Το αποτέλεσμα ήταν ένα προϊόν με το οποίο οι γυναίκες αισθάνονταν άνετα, ήταν υψηλής ποιότητας και οικονομικό, αλλά και φιλικό προς το περιβάλλον.
ΣΥΣΚΕΥΑΣΜΕΝΗ ΒΟΗΘΕΙΑ
Ακόμα και η επωνυμία προέκυψε από αυτές τις ομάδες, ενώ η ξεχωριστή συσκευσία προσδίδει στο προϊόν περισσότερη κοινωνική ευαισθησία: Συμβουλές και μηνύματα ενθάρρυνσης από τους εθελοντές της «Hey Girls», όπως και το τηλέφωνο μιας γραμμής βοήθειας για την ενδοοικογενειακή βία περιέχονται στο εσωτερικό της. «Επιδιώκουμε τη διαρκή βελτίωση των προϊόντων. Ακόμα και αν κάνει τη διαφορά μόνο για ένα άτομο, αξίζει τον κόπο.
Το τρίτο σκέλος, όμως, του μοντέλου έλειπε. «Γρήγορα συνειδητοποίησα πως δεν αρκεί απλώς να δωρίζουμε το προϊόν. Ναι, πρέπει να κάνουμε το προϊόν μας καλύτερο και να αντιμετωπίσουμε τις μεγάλες εταιρείες, αλλά πρέπει επίσης να κάνουμε κάτι γύρω από την εκπαίδευση. Αποφασίσαμε να το καλύψουμε και αυτό το κομμάτι. Οι πελάτες μας κάνουν τη δωρεά και εμείς καταπιανόμαστε με το εκπαιδευτικό σκέλος. Καταρρίπτοντας όλα τα ταμπού και ανοίγοντας μεγάλες συζητήσεις για την εμμηνόρροια.
«Δραστηριοποιόμουν στον κόσμο των κοινωνικών επιχειρήσεων για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όταν τελείωσα με όλα αυτά, περίμενα να συνταξιοδοτηθώ, να ασχοληθώ λίγο με τη διοίκηση, να μπω σε συμβούλια κοινωνικών φορέων. Αλλά αυτή η κουβέντα με τις κόρες μου με ενέπνευσε. Έτσι λοιπόν, πέρασα το δεύτερο εξάμηνο του περασμένου έτους δημιουργώντας όλη την επιχείρηση από το μηδέν. Απλώς σκέφτομαι πως, αν πρόκειται να κάνεις κάτι, πρέπει να το κάνεις ολοκληρωμένα, όχι απλώς να χαρίζεις πράγματα».
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Στόχος της «Hey Girls» είναι να επιτύχει στο εκπαιδευτικό κομμάτι της αποστολής της, ώστε οι ίδιες οι κοινότητες να πάρουν τα ηνία, να ερευνήσουν όλες τις πτυχές του ζητήματος και να κάνουν τους ανθρώπους όλων των έμφυλων ταυτοτήτων να μιλήσουν για την εμμηνόρροια. Η Χόντσον μού λέει ότι μια τέτοια επιτυχία σημειώθηκε σε ένα σχολείο στο Στέρλινγκ, όπου δημιούργησαν τη μασκότ της περιόδου και προσάρμοσαν το σχολικό τους σύνθημα για να ευαισθητοποιήσουν περισσότερους ανθρώπους γύρω από την περίοδο («Έσω έτοιμη... για τις δικές σου μέρες του μήνα»), προκαλώντας τον ενθουσιασμό των κοριτσιών, των αγοριών, των δασκάλων και των γονέων. «Καμία ντροπή, κανένα στίγμα, απλώς κάτι καθημερινό», λέει η Χόντσον. «Το έκαναν δικό τους. Ο κόσμος έφερε την αλλαγή. Δεν έχουμε ανάγκη την κυβέρνηση. Χρειαζόμαστε παιδιά, καθηγητές και οικογένειες».
Παρά το γεγονός ότι υφίσταται μονάχα από τον περασμένο Ιανουάριο, η «Hey Girls» πρωτοστατεί στην καταπολέμηση της φτώχειας περιόδου και τα προϊόντα της πωλούνται στην αλυσίδα σουπερμάρκετ Waitrose. Η Χόντσον εξηγεί ότι ο λόγος της απήχησης της «Hey Girls” οφείλεται στο ότι δημιουργεί καλά προϊόντα, αλλά και στην εκστρατεία της να αντιληφθεί ο κόσμος των κοινωνικό αντίκτυπο της εξάλειψης της φτώχειας περιόδου. «Οι άνθρωποι αγοράζουν το προϊόν επειδή πρέπει να το κάνουν. Συνεχίζουν να το αγοράζουν εξαιτίας του πόσο καλό είναι το ίδιο το προϊόν. Τρεις λίρες και είκοσι πέντε σεντ (3,70 €) δεν είναι χαμηλή τιμή, οπότε αν δεν είναι καλό δεν θα το ξαναπάρουν. Υπάρχει ένα εγγενές καλό στη δημιουργία αυτών των προϊόντων υψηλής ποιότητας, αλλά η χρήση του προϊόντος γαπό μόνη της είναι καλή, λόγω της εξάπλωσης της ευαισθητοποίησης γύρω από την περίοδο. Ένας άλλος λόγος είναι ότι προσεγγίζουμε το θέμα από τη σκοπιά μιας κοινωνικά ηθικής επιχείρηση: ο περιβαλλοντικός αντίκτυπος, η εμπορική επωνυμία, η ηθική των προμηθευτών και των παραγωγών μας και η δημιουργία μιας αλυσίδας εφοδιασμού που αποτελείται από άλλες κοινωνικές επιχειρήσεις.
ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ
Ακούγεται ηλίθιο, αλλά, όταν μιλάμε δημόσια, πετάω σερβιέτες στο ακροατήριο. Πρέπει να μπορείς να το διαδώσεις. Διασκεδάζοντας με αυτό, σημαίνει ότι οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί στο να μιλούν γι' αυτό. Κι αυτό γιατί υπάρχει ακόμα αυτό το τεράστιο στίγμα γύρω από τη συζήτηση. Επηρεάζει τη σχέση σου με την οικογένειά σου. Όταν αρχίζει η περίοδός σου, γίνεσαι μια νεαρή γυναίκα, μπορείς να μείνεις έγκυος, και έτσι γεννιέται όλος αυτός ο φόβος. Ενώ, παράλληλα, υπάρχουν κι όλοι οι τρομακτικοί μύθοι για το τι συμβαίνει: θα χάσεις τόνους αίματος, δεν μπορείς να ασκηθείς ή να κολυμπήσεις, δεν θα μπορείς να λουστείς ή θα τρελαθείς. Πραγματικά έχουμε να κάνουμε με ένα σωρό γελοιότητες, με κουτσομπολιά. Δεν μιλάμε με ειλικρίνεια για το τι συμβαίνει στο σώμα και πώς είναι ο έμμηνος κύκλος».
Η Χόντσον καυχιέται για το γεγονός ότι η επιχείρησή της καλύπτει ένα κενό που, παρά τις προόδους που έχουν σημειωθεί, η κυβέρνηση δεν μπορεί να το κάνει. «Η ίδια η φύση της κυβερνητικής διαδικασίας είναι αργή, ενώ εμείς δημιουργήσαμε τη “Hey Girls” κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τρένο από το Λονδίνο στο Εδιμβούργο. Πολλές κοινωνικές επιχειρήσεις αναφύονται μέσα σε αυτό το μικρό κενό, στις ρωγμές της αγοράς, κάνοντας κάτι καλό.
Αν, όμως φτάσουμε στο σημείο όπου θα υλοποιηθεί μιας ολοκληρωμένη πολιτική, κάτι που σημαίνει ότι η “Hey Girls” δεν θα χρειάζεται πλέον, τότε θαυμάσια».
Και ενώ η φτώχεια περιόδου μπορεί να πλήξει οποιαδήποτε γυναίκα βρίσκεται σε ευάλωτη κατάσταση, η ομάδα που πλήττεται ιδιαιτέρως είναι οι άστεγες. «Όταν έχεις περίοδο στο σπίτι σου, μπορείς να να χουχουλιάσεις στον καναπέ, τρώγοντας μια μεγάλη σοκολάτα και παρακολουθώντας κάτι στο Netflix. Ίσως να βάλεις και σε κάποιον τις φωνές, αυτή είναι η συνηθισμένη εικόνα», λέει η Χόντσον. «Φανταστείτε να μην είστε σε θέση να κάνετε κανένα από αυτά τα πράγματα, να μην μπορείτε να κάνετε ντους! Ο τρόπος με τον οποίο οι γυναίκες που ζουν στο δρόμο το διαχειρίζονται είναι μέσω της αιμορραγίας, χωρίς να χρησιμοποιούν τίποτα. Έχω μιλήσει σε κορίτσια που χρησιμοποιούν αποξηραμένα χόρτα, φύλλα, χάρτινες σακούλες, οτιδήποτε. Ή, αν παίρνουν κάποιο προϊόν, το χρησιμοποιούν για μέρες και μέρες. Είναι πραγματικά κακό. Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων στο δρόμο έχει χαμηλό επίπεδο αλφαβητισμού, οπότε δεν έχει νόημα να τους δώσουμε ένα φυλλάδιο. Αν δεν τους μιλούσαν για την περίοδο οι γονείς τους, τότε ίσως να μην τη γνώριζαν καθόλου».
Παρά το γεγονός ότι δεν έχει την ικανότητα ή, όπως παραδέχεται η Χόντσον, την τεχνογνωσία να βοηθήσει τις γυναίκες που ζουν στο δρόμο στους δρόμους, δωρίζοντας τα προϊόντα της σε τοπικές τράπεζες τροφίμων, εκκλησιαστικές ομάδες, κέντρα νεότητας και άλλες κοινωνικές επιχειρήσεις και φιλανθρωπικά ιδρύματα όπως η Simon Community and Social Bite, καθώς και η διανέμοντας σε εργαζόμενους κοινωνικών οργανώσεων ειδικά σχεδιασμένο εκπαιδευτικό υλικό, η “Hey Girls” έχει τον τρόπο να συνδράμει τις γυναίκες των οποίων οι ανάγκες διαφορετικά θα μπορούσαν να αγνοηθούν (Ο επενδυτικός βραχίονας του βρετανικού περιοδικού δρόμου Βασιλείου «Big Issue», ο Big Issue Invest, υποστηρίζει το έργο της Hey Girls).
ΓΟΝΙΜΟ ΕΔΑΦΟΣ
«Στη Σκωτία οι οργανώσεις έχουν συντονίσει τη δράση τους με τρόπο που δεν έχουν κάνει άλλες περιοχές», λέει. «Ερχόμενη εδώ, βρήκα έναν απίστευτα υποστηρικτικό χώρο για τις κοινωνικές επιχειρήσεις. Δεν απωθούνται σε μικρά σιλό. Στους ανθρώπους που διεθύνουν κοινωνικές επιχειρήσεις τούς επιτρέπεται να αναπτύξουν τις ιδέες τους, ενώ λαμβάνουν και χρηματοδότηση. Είναι μια πολύ ξεκάθαρη βοήθεια.
Η κυβέρνηση ορθώς ρίχνει χρήματα στις κοινωνικές επιχειρήσεις, θεωρώντας ότι λειτουργούν σε χώρους όπου η πολιτική εξουσία δεν μπορεί, ενώ αποτελούν σημαντικό κομμάτι της οικονομίας. Μοιάζει με έναν πραγματικά γόνιμο χώρο. Επίσης, δεν υπάρχει ούτε αυτό το μπλοκάρισμα των φιλοδοξιών. Πριν από χρόνια, στη Σκωτία ή και σε άλλα μέρη του Ηνωμένου Βασιλείου, θα είχαν πει σε μια επιχείρηση όπως η δική μας: “Ψυχραιμία, αναπτύσσεστε πολύ γρήγορα. Πρέπει πρώτα να το δοκιμάσετε αυτό για τρία χρόνια”. Τώρα μάλλον θα έλεγαν: “Πρόκειται για μια δημοφιλή ιδέα που έχει πραγματικά κοινωνικό αντίκτυπο”. Είναι πιο πρόθυμοι να ρισκάρουν και αυτό είναι πολύ καλό».
Με όλη την εμπειρία που διαθέτει σε αυτόν τον τομέα, η Χόντσον είναι σε θέση να εντοπίσει τους ακριβείς λόγους για τους οποίους πιστεύει ότι η Σκωτία πρωτοστατεί στο χώρο κοινωνικών επιχειρήσεων. «Υπάρχει η καλή θέληση των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων που πιστεύουν ότι μπορούν να επωφεληθούν οι ίδιες, δίνοντας πίσω κάτι στην ίδια την κοινωνία.
Υπάρχουν πολλά πραγματικά έξυπνα άτομα στα πανεπιστήμια, η «γενιά Y» και η επόμενη φουρνιά, που θέλουν να κάνουν το κάτι παραπάνω στη ζωή. Λένε: «Ναι, θέλω μια καλή δουλειά και να κερδίζω χρήματα, αλλά θέλω επίσης να κάνω περισσότερα και να γνωρίζω ότι ο εργοδότης μου κάνει τη διαφορά». Έτσι, υπάρχει μια συνέργεια ακαδημαϊκών, επιχειρηματικών, εταιρικών, κυβερνητικών κύκλων. Μια αλληλοσύνδεση. Η Σκωτία είναι πραγματικά ένας μοναδικός χώρος και πρέπει να το βροντοφωνάξει. Το φόρουμ μάς δίνει αυτή την ευκαιρία».
ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΕΡΜΑ ΣΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟΥ
Η ποδοσφαιρική ομάδα της Λίβερπουλ βάζει και αυτή το λιθαράκι της στον αγώνα για να τεθεί τέρμα στη φτώχεια περιόδου. Μετά την επιτυχημένη δοκιμή, στα παιχνίδια με τη Μάντσεστερ Σίτι, τον Ερυθρό Αστέρα και την Κάρντιφ, όπου καλάθια με δωρεάν προϊόντα γυναικείας υγιεινής ήταν διαθέσιμα στις τουαλέτες της κεντρικής εξέδρας του σταδίου Άνφιλντ, από το ματς ενάντια στη Φούλαμ στις 11 Νοεμβρίου οι «Κόκκινοι» έκαναν ένα ακόμη βήμα. Πλέον, οι γυναίκες οπαδοί της ομάδας τους μεγάλου λιμανιού θα μπορούν να προμηθεύονται προϊόντα γυναικείας υγιεινής δωρεάν είτε από καλάθια, είτε από αυτόματους πωλητές, που θα βρίσκονται σε όλες τις τουαλέτες του σταδίου. «Θέλουμε να συνδράμουμε τις φιλάθλους μας εκείνες που δεν έχουν πρόσβαση σε αυτά τα βασικά προϊόντα. Η εμμηνόροια είναι ένα θέμα-ταμπού. Ελπίζουμε με αυτή μας την κίνηση να ευαισθητοποιήσουμε όλο και περισσότερο κόσμο και να συμβάλουμε στο να εξαληφθεί η φτώχεια περιόδου», σημειώνει ο Ντάνιελ Γκάλο (Daniel Gallo), διευθυντής του Τμήματος Ανθρωπίνων Πόρων της Λίβερπουλ στο σάιτ τους συλλόγου. Αξίξει να σημειωθεί ότι στις σελίδες 56-59 της «σχεδίας» φιλοξενούμε μια συνέντευξη του προπονητή της Λίβερπουλ Γιούργκεν Κλοπ με τον τίτλο «Ένας συνηθισμένος άνθρωπος».
ΠΗΓΗ: insp.ngo