Στέφανος Λιακάκος, 37 ετών
Μεγάλωσα στην πόλη της Πάτρας, όπου έζησα μέχρι τα 18 μου, όταν και μετακόμισα για 10 χρόνια στο Αίγιο. Έχω γεννηθεί στην Αθήνα, αλλά είχα την την ατυχία να μην γνωρίσω τους βιολογικούς γονείς μου και να ζω με τους ανάδοχους. Έτσι, από μικρός αναγκάστηκα να ανεξαρτητοποιηθώ και να πάρω τη ζωή στα χέρια μου. Δεν έχω κάνει κάποιες σπουδές. Ένα δημοτικό και μια τάξη του Γυμνασίου έχω τελειώσει. Όταν έμενα στο Αίγιο, δούλευα για επτά χρόνια σε μια αρτοβιομηχανία που έφτιαχνε μόνο κουλούρια ως βοηθητικός εργάτης. Ο γιος του προϊστάμενου μου δούλευε εκείνη την εποχή στα καράβια. Τον άκουγα που μου μιλούσε για καιρό και μια μέρα αποφάσισα να κάνω μια συζήτηση μαζί του. Έγινε εντελώς τυχαία. Έτσι, με βοήθησα να μπω στην ακτοπλοϊα. Δούλευα στα οχηματαγωγά που έκαναν το δρομολόγιο Πάτρα – Ιταλία ως επίκουρος στο ξενοδοχειακό κομμάτι. Από το Μάιο του 2009 ως το 2012 δούλευα με τη σεζόν διακεκομένα. Σε κάποια φάση η εταιρεία δεν πήγαινε καλά, με αποτέλεσμα να μην συνεχίσω.
Σε κάποια ναυτική εστία στον Πειραιά έκαναν έναν καινούριο φίλο με καταγωγή από την Συρία, ο οποίος μου μιλούσε συνέχεια για την Θεσσαλονίκη. Ήθελα κι εγώ να ζήσω στη Θεσσαλονίκη, δεν την ήξερα σαν πόλη και κουβέντα με την κουβέντα μου το πρότεινε και ήρθαμε παρέα. Από τότε είμαι στην Θερσσαλονίκη. Αρχικά νοίκιαζα ένα σπίτι μέχρι το περασμένο καλοκαίρι. Από τότε μου έχει παραχωρηθεί ένας χώρος όπου φιλοξενούμαι.
Όπως πολλά πράγματα στη ζωή μου, έτσι και η «σχεδία» εμφανίστηκε εντελώς τυχαία. Όλα ξεκίνησαν μια μέρα στο τέλος του Αυγούστου που είχα καθίσει σε ένα παγκάκι με μια φίλη μου και συζητούσαμε, όταν ήρθε κάποιος άγνωστος κύριος και μου έδωσε ένα χαρτάκι με τη σύσταση και ένα νούμερο. Μου είπε να πάρω τηλέφωνο και έτσι ξεκίνησαν όλα. Έψαχνα δουλειά για περισσότερο από ενάμιση χρόνο.
Είπα ότι θα το ρισκάρω. Μια δουλειά που δεν τη γνωρίζεις είναι πάντα ένα ρίσκο. Δεν θεωρούσα ότι ηταν κάτι δύσκολο. Σε σχέση με όσα έχω κάνει στη ζωή μου, θεωρώ πως είναι εύκολο. Δεν είχα δυσκολία με την επικοινωνία, γιατί γενικά ήμουν πάντα μέσα σε κόσμο. Το ίδιο το καράβι ήταν ένα μέσο που με έφερε σε επαφή με πολύ κόσμο, οι δουλειές που έκανα στο ξενοδοχειακό κομματι με είχαν βοηθήσει.
Δικαιώθηκα απόλυτα για την επιλογή μου να το ρισκάρω και πολλές φορές με κάνει να σκέφτομαι, πόσο μπορεί να αλλάξει η ζωή σου από μια απλή κουβέντα με έναν τυχαίο άνθρωπο. Η σχεδία με έχει βοηθήσει πολύ. Δεν είναι μόνο ότι πουλάμε το περιοδικό και βγάζουμε κάποια χρήματα, είναι η επαφή και η επικοινωνία με τον κόσμο. Αυτό που εισπράττω εγώ και φαντάζομαι και όλοι οι πωλητές είναι ότι κάποιοι δεν περνούν απλά τυπικά να πουν μια «καλημέρα» και να αγοράσουν ένα περιοδικό και να πουν «χάρηκα». Πολλοί αναγνώστες νιώθουν την ανάγκη να μας μιλησουν, να πουν τη γνώμη τους, τι τους αρέσει, τι όχι. Είναι πολύ όμορφο, μας βοηθά να γίνουμε καλύτεροι.
Το περιοδικό είναι πολύ καλό, προσφέρει πολλές ιδέες έχει πολυ ωραία θέματα, μπορεί ο καθένας να ανακαλύψει καινούρια πράγματα. Με βοηθά με κάνει να αισιοδοξώ, μου δίνει ελπίδα για το μέλλον, για κάτι καινούριο, καλύτερο. Κάθε μήνα πηγαινω στη συνάντηση και έχω πάντα μια αγωνία για το καινούριο τεύχος. Θέλω να γνωρίσω το επόμενο τεύχος τι καινούριο θα έχει ως θέματα, τι ιδέες και προτάσεις θα μας δώσει. Και τι θα παρουσιάσει στον κόσμο.
Θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο γιατί με έχει αγκαλιάσει, με εκτιμά, με σέβεται. Πολλές φορές συγκινούμαι γι’ αυτό. Δεν νιώθω πωλητής, δεν φοράω μόνο το γιλέκο μου και κάνω αυτο που πρέπει. Το κάνω μέσα από την καρδιά μου. Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι δεν προσπαθώ μόνο να βγάλω λίγα χρήματα και, γι’ αυτό ανταποκρίνεται παρ’ όλα τα προβλήματά του, τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες που περνά. Αυτό δείχνει ότι δεν έχει χαθεί η αισιοδοξία, η πίστη και η δύναμη. Το βλέπω στα πρόσωπά τους. Φέρνουν και οι ίδιοι τον εαυτό τους στη θέση κάθε πωλητή και έχουν συνειδητοποιήσει ότι σκοπός του περιοδικού είναι μια πράξη αλληλεγγύης, αλληλοϋποστήριξης.
Θεωρώ ότι σαν άνθρωπος δεν έχω αλλάξει από τότε που ήρθα στη σχεδία. Το να είσαι άνθρωπος σημαίνει ότι γεννιέσαι, δεν φτιάνεσαι. Θεωρώ ότι έτσι γεννήθηκα και έτσι κάποια μέρα θα φύγω. Καμία δουλειά όσο καλή και να είναι δεν θα μου αλλάξει τα ιδανικά, αφού τα έχω μέσα μου. Αν το επέτρεπαν οι καταστάσεις και έφερνα τη ζωή μου σε κάποια προηγούμενα χρόνια θα ήμουν αλλιώς. Το καράβι πλέον το έχω εγκαταλείψει. Θα ήταν καλύτερο να είχα ξεκινήσει σε πιο μικρή ηλικία για να έχω το περιθώριο να κάνω δικά μου πράγματα μετά.
Είμαι ελεύθερος ακόμα, αλλά κάποια στιγμή, θα ήθελα αν με βοηθήσει ο Θεός να κάνω και μια οικογένεια. Πλέον έχω άλλα σχέδια από την ηλικία που ήμουν πιο μικρός.
Όμως, δεν σταματώ να σχεδιάζω το μέλλον. Το να κάνουμε όνειρα και σχέδια δεν ειναι κακό. Εϊναι πολύ όμορφο και μακάρι όλοι να το κάνουν. Μας βοηθά να αντιληφθούμε ότι δεν χάνουμε την πίστη και την αισιοδοξία μας. Δεν έχουν χαθεί τα πάντα.Δεν θέλω να υπερβάλλω. Το δικό μου ονειρο είναι να μην συντηρούμαι μόνο, όπως γίνεται τώρα, αλλά να ανταπεξέρχομαι καλύτερα σαν άνθρωπος και να ζω σε ανθρώπινα και λογικά πλαίσια. Είμαι προσγειωμένος και συμβαδίζω με την πραγματικότητα και την εποχή. Θέλω μόνο να μην στερούμαι σαν άνθρωπος τίποτα ούτε και η οικογένειά μου. Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό.