01/07/2019
Ράμπο Ιμπίσι, 24 ετών
«Η Εθνική Αστέγων ήταν ένας ακόμη λόγος να έρθω στο περιοδικό. Συμμετείχα και στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων στο Όσλο. Η πολυπολιτισμικότητα και το γεγονός ότι όσοι ήμασταν εκεί είχαμε κοινά προβλήματα μού έκαναν καλό».
Είμαι Ρομά και γεννήθηκα στο Ελμπασάν, μια πόλη στην κεντρική Αλβανία. Από εκεί έφυγα με την οικογένειά μου το 2003, όταν ήμουν οκτώ ετών, για να έρθουμε στην Ελλάδα. Εγώ είμαι το μεγαλύτερο από τα πέντε παιδιά.
Μεγάλο μέρος των παιδικών μου χρόνων το πέρασα σε έναν καταυλισμό Ρομά στην Πειραιώς. Όσο ήμασταν στην Αλβανία, αλλά και τα πρώτα χρόνια στον καταυλισμό, δεν μάθαινα γράμματα. Εμείς οι Ρομά μεγαλώνουμε σε ένα περιβάλλον όπου το σχολείο δεν αποτελεί προτεραιότητα. Εγώ άρχισα τυχαία να παρακολουθώ μαθήματα γλώσσας, όταν εθελοντές μάς επισκέφτηκαν στον καταυλισμό. Μάλιστα, μία από τις εθελόντριες αυτές μας έγραψε στη συνέχεια και στο σχολείο. Εγώ ήμουν από τους τυχερούς, γιατί από τα παιδιά που ξεκινήσαμε μαζί μόνο εγώ συνέχισα.
Από τότε έχω δημιουργήσει μια δυνατή φιλία με μία από τις εθελόντριες που μας έκανε μαθήματα. Η Βάσω με στήριξε πολύ τόσο στο κομμάτι των μαθημάτων όσο και στην καθημερινότητά μου. Ήρθε μαζί μου όταν πήγα να βγάλω άδεια παραμονής ή μου έγραφε ασκήσεις σε ένα τετράδιο για να τις πηγαίνω στις αδερφές μου να μελετούν, καθώς εκείνες είχαν σταματήσει από νωρίς το σχολείο.
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή πήγαινα στο σχολείο για να παίζω. Την αξία της εκπαίδευσης την κατάλαβα αργότερα. Αντιλήφθηκα ότι η μόρφωση είναι το όχημα για να πετύχω τα όνειρά μου. Επίσης, το σχολείο πρόσθεσε μια κανονικότητα στη ζωή μου. Πρωτύτερα, όλη μέρα έπαιζα, κοιμόμουν και ξυπνούσα όποτε ήθελα. Δεν είχα πρόγραμμα. Μετά, άρχισα να κάνω ό,τι κάνουν τα παιδιά αυτής της ηλικίας. Έδωσα και δύο φορές πανελλαδικές εξετάσεις, για να περάσω στο ΤΕΦΑΑ, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Αν περνούσα στη Γυμναστική Ακαδημία, θα ήθελα να ασχοληθώ είτε με το ποδόσφαιρο είτε με τον στίβο. Από μικρός μου άρεσαν τα αθλήματα. Είχα γραφτεί και σε μια ποδοσφαιρική ομάδα στο Μοσχάτο.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο άνθρωποι έχουμε στερεότυπα. Όταν κάποιος ακούει τις λέξεις «Ρομά» και «καταυλισμός», συγκεκριμένες εικόνες μπορεί να του δημιουργούνται στο μυαλό. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Οι παρέες που επιλέγεις και το τι θες από τη ζωή σου καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την πορεία σου. Προσπαθώ να μην κρίνω τους ανθρώπους. Ποτέ δεν ξέρεις τι βιώνει ή τι σκέφτεται αυτός που έχεις απέναντί σου. Θα ήθελα ορισμένα από τα έθιμά μας να αλλάξουν. Το γεγονός ότι είμαστε κλειστή κοινωνία, σε συνδυασμό με την έλλειψη παιδείας, έχουν ως αποτέλεσμα κάποιες καταστάσεις να διαιωνίζονται. Οι γιοι κάνουν ό,τι οι πατεράδες τους και οι κόρες κάνουν ό,τι οι μανάδες τους. Αυτό ξέρουμε. Αν δεν έχεις άλλες προσλαμβάνουσες, δεν είναι εύκολο να αλλάξεις κάτι που τόσες γενιές ακολουθούν. Η αλλαγή υπό τέτοιες συνθήκες φαντάζει αδιανόητη. Όποιος θέλει να διαφοροποιηθεί αντιμετωπίζει μεγάλη πίεση και, συνήθως, ακολουθεί το δρόμο των πολλών.
Τη «σχεδία» την έμαθα από τη Βάσω. Ήμουν περίπου 19 χρονών όταν επισκέφτηκα τα γραφεία του περιοδικού. Ήθελα να δουλέψω. Οι γονείς μου εργάζονται ως ρακοσυλλέκτες και τους βοηθάω όσο μπορώ, πηγαίνοντας μαζί τους στα παζάρια όπου πουλούν τα αντικείμενα που μαζεύουν, αλλά αυτό δεν αρκεί. Η «σχεδία» μού επιτρέπει να καλύπτω τα καθημερινά μου έξοδα. Η Εθνική Αστέγων ήταν ένας ακόμη λόγος να έρθω στο περιοδικό. Συμμετείχα και στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων στο Όσλο. Ήμουν ο αρχηγός της ομάδας. Η πολυπολιτισμικότητα και το γεγονός ότι όσοι ήμασταν εκεί είχαμε κοινά προβλήματα μού έκαναν καλό.
Σήμερα, μένω με τους γονείς μου και τα τρία μικρότερα αδέρφια μου στον Ταύρο. Σκέφτομαι να γραφτώ σε ΕΠΑΛ και να δώσω ξανά πανελλαδικές. Έχω ήδη τελειώσει ΙΕΚ Φωτογραφίας και μου μένει πια η πρακτική άσκηση, που θα ήθελα να την κάνω στη «σχεδία». Σκοπός μου είναι να βρω μια σταθερή δουλειά. Δεν θέλω να χάνω το χρόνο μου. Αν δεν βγάλω άκρη στην Ελλάδα, σκέφτομαι να δοκιμάσω την τύχη μου στη Νορβηγία.