01/11/2019
Ραλίτσα Μπουρουτζή, 43 ετών
— «Η Εθνική Αστέγων ήταν ένας ακόμη λόγος να έρθω στο περιοδικό. Συμμετείχα και στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων στο Όσλο. Η πολυπολιτισμικότητα και το γεγονός ότι όσοι ήμασταν εκεί είχαμε κοινά προβλήματα μού έκαναν καλό».
Γεννήθηκα στη Σόφια και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Η μητέρα μου κατάγεται από τη Βουλγαρία, έχει σπουδάσει κεραμική τέχνη και έχει εργαστεί ως κεραμοποιός. Ο πατέρας μου ήταν από τον Έβρο και εργαζόταν ως ηλεκτροσυγκολλητής. Η οικογένειά μου ήρθε στην Ελλάδα όταν εγώ ήμουν πολύ μικρή. Πριν ακόμα ξεκινήσω το σχολείο. Δεν έχω ουσιαστικά μνήμες από τη Βουλγαρία, ενώ μιλάω ελάχιστα τη γλώσσα. Τον πατέρα μου τον έχασα όταν ήμουν 19 ετών. Είχε ταλαιπωρηθεί πολύ η υγεία του, εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχε.
Έχω έναν γιο 13 ετών. Εκείνος έχει σχέσεις με τον πατέρα του, αλλά εγώ δεν επικοινωνώ πια με τον πρώην σύζυγό μου. Εξ αρχής ο γάμος μας δεν ήταν καλός. Δεν υπήρξε κάποιο θέμα κακοποίησης, απλώς ήταν από τους γάμους εκείνους που δεν είχαν καλούς οιωνούς. Έμεινα μαζί του γιατί το παιδί μου ήταν πρόωρο και έπρεπε να καλύψω τις δικές του ανάγκες. Μετά από οκτώ χρόνια έγγαμου βίου, πήρα την απόφαση να βγω στην αγορά εργασίας. Μόλις στάθηκα στα πόδια μου, πήρα διαζύγιο. Η δικαστική διαμάχη ήταν δύσκολη. «Φάγαμε» στην κυριολεξία τα λεφτά μας στα δικαστήρια. Βγήκαν άσχημα πράγματα στη φόρα και δεν το περίμενα.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν περίεργα. Οι περισσότεροι συμμαθητές μου με απέφευγαν. Ένιωθα συνεχώς ότι δεν με αποδέχονταν. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί. Σταδιακά, λοιπόν, άρχισα να απομονώνομαι. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι έχω κάποιο πρόβλημα. Οι λιγοστές φιλίες που είχα δεν άντεξαν στο χρόνο. Ουσιαστικά, απέκτησα μία φίλη με την οποία είχαμε μέχρι πρόσφατα επικοινωνία. Αν και έχω έναν αδερφό, λόγω της διαφοράς ηλικίας που έχουμε (είναι οκτώ χρόνια μεγαλύτερος), δεν κάναμε και δεν κάνουμε παρέα. Ακόμα και στις αθλητικές δραστηριότητες που συμμετείχα ως παιδί, ήμουν κάπως παραγκωνισμένη. Η μητέρα μου με είχε γράψει σε μαθήματα ενόργανης γυμναστικής και πινγκ πονγκ και στο κολυμβητήριο, αλλά ένιωθα πως το ενδιαφέρον των προπονητών ήταν περισσότερο στραμμένο σε άλλα παιδιά.
Το να σπουδάσω ποτέ δεν με ενδιέφερε. Έχω ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο σπουδών σε ΤΕΕ στον τομέα της Οικονομίας και της Διοίκησης. Τελείωσα και μια σχολή κομμωτικής, αλλά όταν βγήκα στην αγορά εργασίας κατάλαβα ότι το επάγγελμα αυτό δεν μου ταίριαζε καθόλου. Εργάστηκα για δύο χρόνια και σταμάτησα. Η δουλειά αυτή θέλει να ασχοληθείς πολύ με τη ζωή του πελάτη, και εγώ δεν είμαι τόσο επικοινωνιακή. Έχω αλλάξει αρκετές δουλειές. Έχω εργαστεί ως καθαρίστρια, ως πωλήτρια σε ζαχαροπλαστείο, έχω μοιράσει φυλλάδια, έχω κάνει ντελίβερι με μηχανάκι. Τη «σχεδία» τη γνώρισα από τη μαμά μιας συμμαθήτριας του γιου μου. Έψαχνε για δουλειά και μόλις είχε ξεκινήσει να εργάζεται στο περιοδικό. Εγώ εκείνη την περίοδο εργαζόμουν. Η ιδέα μου φάνηκε πολύ ωραία. Το περιοδικό αυτό πρόσφερε ελπίδα σε ανθρώπους που η κοινωνία είχε αποκλείσει. Τελικά, τέσσερα χρόνια μετά, ξεκίνησα και εγώ να δουλεύω στη «σχεδία». Στη διάρκεια της καλοκαιρινής σεζόν εργαζόμουν σε τουριστικές επιχειρήσεις, αλλά το χειμώνα δεν είχα κανένα εισόδημα, πέρα από ένα επίδομα. Προσπάθησα πολύ να στεριώσω κάπου. Αλλά άλλος δεν πλήρωνε, άλλος δεν τηρούσε τη συμφωνία μας, υπήρχαν άσχημες συμπεριφορές από συναδέλφους. Άλλαζα συχνά δουλειά, ώσπου πήρα την απόφαση να επισκεφτώ τα γραφεία της «σχεδίας» στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησα το Μάρτιο και, πραγματικά, δεν αλλάζω αυτήν τη δουλειά με καμία. Αυτή η δουλειά μού ταιριάζει.
Την πρώτη μέρα είχα φοβερή αμηχανία. Αναρωτιόμουν τι να πω. Πώς να εκτεθώ στον κόσμο. Αυτό το αίσθημα, όμως, κράτησε μισή ωρίτσα. Μετά τα πράγματα κύλησαν καλά. Μου αρέσει ο τρόπος που μας αντιμετωπίζει ο κόσμος, τα λόγια που μας λένε, τα χαμόγελα που μας δίνουν. Οι άνθρωποι που με πλησιάζουν δεν νιώθω ότι με βλέπουν ανταγωνιστικά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η επικοινωνία μαζί τους μου αρέσει. Πολλές φορές έχουν έρθει μαθητές να πάρουν το περιοδικό. Μάλιστα, έχει τύχει να μην έχει ένας όλο το ποσό και να βάζουν ο καθένας από λίγα χρήματα για να το αγοράσουν. Διαβάζω πάντα την ιστορία του πωλητή στην τελευταία σελίδα. Νιώθω κοντά με αυτούς τους ανθρώπους. Νιώθω ότι βιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις. Το αίσθημα αυτό, ότι ανήκω κάπου, ότι δεν είμαι μόνη μού προσφέρει ηρεμία.
Ευχαριστώ τη «σχεδία» και τον κόσμο που άνοιξαν την αγκαλιά τους και με δέχτηκαν. Νιώθω ότι μέσα από τη δουλειά αυτή έχω αλλάξει. Έχει αλλάξει η ψυχολογία μου. Έχω τη διάθεση να σηκωθώ να πάω στα γραφεία, να πάρω τεύχη, να βγω στο δρόμο. Απέκτησα αυτοπεποίθηση. Τώρα, αυτό που θέλω είναι η σταθερότητα σε μια δουλειά. Θα ήταν ωραία να ξαναφτιάξω και τη ζωή μου, να κάνω φίλους, να βγω μια βόλτα, αλλά είμαι κλειστός άνθρωπος και δύσκολα δένομαι με κόσμο.