Παναγιώτης Κανάρης, 55 ετών.
Γεννήθηκα στην περιοχή Γκύζη το 1960. Εκεί γεννήθηκαν και οι γονείς μου. Τα παιδικά μας χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα. Ο πατέρας μου ήταν επιπλοποιός με δικό του μαγαζί. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος, αλλά είχε σοβαρά προβλήματα υγείας από μικρός, κάτι που επιδείνωσε με τα χρόνια με τη χρήση του αλκοόλ. Οι γονείς μας χώρισαν όταν ήμασταν 13 ετών με συνέπεια να μεγαλώσουμε σε ένα δύσκολο περιβάλλον. Πήγαμε να ζήσουμε με τη μητέρα μου, που δούλευε από μικρή ως κομμώτρια. Ο παππούς ήταν πολύ μορφωμένος και είχε μια καλή σύνταξη, ώστε να μη μας λείπει τίποτα, όμως, με τον αδερφό μου μπαίνοντας στην εφηβεία είχαμε πάρει λάθος δρόμους.
Και οι δυο λατρεύαμε τη μουσική Είχαμε κάνει ένα συγκρότημα μαζί με ένα φίλο από την περιοχή, δώσαμε κάποιες συναυλίες, αλλά το διαλύσαμε και δεν καταφέραμε να κάνουμε αυτό που αγαπούσαμε πολύ να το συνεχίσουμε στη ζωή μας. Το αλκοόλ το άρχισα στα δέκα μου χρόνια και στα 14 ξεκίνησα τις ουσίες. Με τα χρόνια έχανα την επαφή με το περιβάλλον. Ο αδερφός μου που είναι ένα χρόνο μικρότερος είχε κάποιες περιπέτειες και μετά πήγε στον Καναδά όπου έκανε δική του οικογένεια. Έχω να τον δω χρόνια.
Όπως και με τη μουσική, έτσι και με τον αθλητισμό είχα ασχοληθεί λίγο, αλλά η χρήση δε με άφησε να ασχοληθώ. Πούλησα τα τύμπανά μου για να ακολουθήσω μια κοπέλα που είχα γνωρίσει από τη Νορβηγία. Εκεί έμεινα τρεις μήνες.
Όταν ήμουν 17 μπαρκάρησα στα καράβια για πρώτη φορά. Ήμουν μικρός και μου άρεσε πολύ η ζωή, μάζευα εμπειρίες. Ξεκίνησα σαν ναύτης, ενώ αργότερα, το ’99 πήρα και το πτυχίο λοστρόμου. Ήμουν κυρίως σε επιβατηγά, σε ρυμουλκά, έχω κάνει και περίπου τρία χρόνια θαλάσσια υπηρεσία σε φορτηγά. Γενικά, σε όποιο πλοίο έβρισκα πήγαινα, αλλά και πάλι η χρήση μου δημιουργούσε προβλήματα.
Μόλις απολύθηκα από το στρατό είχα γνωρίσει μια κοπέλα από τη Σύρο, με την οποία αρραβωνιάστηκα και πήγα να ζήσω μαζί της στο νησί. Όσο ήμουν εκεί δούλευα στα ναυπηγεία. Δεν ήμουν σε θέση, όμως, έτσι όπως ήμουν να κάνω οικογένεια. Ένιωθα άσχημα, αλλά δε μπορούσα να το ελέγξω.
Κάποια στιγμή έγινε ένα σοβαρό περιστατικό, όπου με συνέλαβαν και μου πήραν το ναυτικό φυλλάδιο. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν τα πιο φρικτά που έζησα. Τα χρόνια πέρασαν χωρίς να το καταλάβω. Ένιωσα ότι έφτασα στον πάτο και κατάλαβα ότι δεν πήγαινε άλλο. Έκανα πολλά πράγματα για τα οποία δεν είμαι περήφανος. Έπρεπε κάτι να κάνω. Το 2012 αποφάσισα να απευθυνθώ στο προγραμμα 18 Άνω.
Τον Απρίλιο του 2013 μπήκα στο κλειστό πρόγραμμα απεξάρτησης, έπειτα από πέντε μήνες προσπαθειών και αναμονής. Τα προηγούμενα χρόνια έκανα προσπάθειες, οι οποίες, όμως, δεν μου προσέφεραν κάτι. Μετά από λίγο καιρό μπαρκάριζα πάλι και ξανακυλούσα. Δούλευα για να κάνω χρήση και έκανα χρήση για να δουλεύω.
Τελευταία φορά που έκανα χρήση ήταν 7 Ιανουαρίου 2013. Από τότε δεν έχω πιει τίποτα, ούτε καν αλκοόλ.
Τώρα αρχίζω να ζω πραγματικά. Οταν κατάφερα και πάτησα στα πόδια μου και μπήκα στις ομάδες απεξάρτησης ήμουν πολύ χαρούμενος. Και αυτή τη φορά αποφασισμένος. Μου έφυγε από πάνω όλος αυτός ο εφιάλτης. Όλο αυτό το διάστημα ήμουν πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου και τους γύρω μου.
Ο ατομικός μου όταν σιγουρεύτηκε ότι πηγαίνω καλά και είμαι πια δυνατός, μου πρότεινε να έρθω στη «σχεδία». Από την πρώτη στιγμή ένιωσα ότι είναι κάτι ευχάριστο να το κάνω. Ήθελα να ασχοληθώ με κάτι. Τον πρώτο καιρό δυσκολεύτηκα, αλλά είδα ότι είναι ένα σκαλοπάτι βοήθειας για μένα. Να ξυπνώ το πρωί και να ξέρω τι θα κάνω, τι ώρα θα σχολάσω. Με το που σηκώνομαι το πρωί και ξέρω ότι έχω έναν στόχο, τα λέει όλα για μένα.
Με τη «σχεδία» έχω επαφή με κόσμο. Με ρωτούν τι έκανα πριν. Μια νεαρή κοπέλα με ρώτησε με ενδιαφέρον ότι θα έχω περάσει πολλά στη ζωή μου. Της εξήγησα. Κάποια στιγμή είδα τα μάτια της να βουρκώνουν. Μου είπε «μπράβο που το κατάφερα». Δεν ανοίγομαι σε όλους. Αλλά σε κάποιες περιπτώσεις έχω ανοιχτεί. Όταν βλέπω ζεστασιά.
Προσπαθώ να κάνω μια καινούρια αρχή και ψάχνω για δουλειά. Μπορώ να ξαναμπαρκάρω, αρκεί να ανανεώσω το ναυτικό μου φυλλάδιο. Νιώθω έτοιμος και δυνατός. Το χρόνο δε μπορώ να τον πάρω πίσω. Δεν ξεχνώ, αλλά δε νοσταλγώ. Συνεχίζω κανονικά.
Δεν έχω εγκαταλείψει τη γυμναστική και σιγά σιγά βλέπω και το σώμα μου να επανέρχεται σε καλά επίπεδα. Φιλοξενούμαι από τη μητέρα μου, αλλά θέλω να πιάσω ένα σπίτι μόνος μου. Δεν κάνω περιττά έξοδα. Μπορώ να μαζέψω κάποια χρήματα από τη «σχεδία».
Όταν με ρωτούν τι κάνεις απαντώ: «λίγο πιο πάνω από το καλά». Και ειναι αλήθεια. Κάθε μέρα που περνάει είμαι καλύτερα. Και θα παλεύω ακόμα περισσότερο. Τώρα πια μου αρέσει έτσι όπως είμαι. Η άσχημη πλευρά του εαυτού μου κυριαρχούσε κατά κράτος για πάρα πολλά χρόνια.
Από τη στιγμή που ανακάλυψα τον πραγματικο εαυτό μου και άρχισα να τον αγαπώ, να τον εκτιμώ και να τον σέβομαι, δεν έχω πλέον να φοβηθώ τίποτα.
Ένα θέμα που με απασχολεί πολύ είναι ότι θέλω να βρω έναν άνθρωπο για συντροφιά. Δεν είναι δύσκολο, αρκει να κάνω σωστή επιλογή. Είμαι έτοιμος εδώ και καιρό. Αρχίζει και με ενδιαφέρει το άλλο φύλο, κάτι που ήταν άγνωστο για μένα.
Τώρα που ειμαι καθαρός, οτιδήποτε καλό μου συμβεί βρίσκω πάτημα να είμαι ακόμα πιο καθαρός.