Νάντια Μπαϊντίνα
Γεννήθηκα το 1954 και μεγάλωσα στην πόλη Αλτσέβσκ της ανατολικής Ουκρανίας, που βρίσκεται σε απόσταση 45 χιλιομέτρων από το Λουχάνσκ. Η περιοχή έχει τώρα καταληφθεί από τους Ρώσους. Ως παιδί, μου άρεσε να ζωγραφίζω, να βοηθάω τη μητέρα μου στο μαγείρεμα, ενώ έπαιζα βόλεϊ και μπάσκετ. Η μητέρα μου ήταν τυπογράφος και ο πατέρας μου δούλευε σε μεταλλουργικό εργοστάσιο. Kαθώς είχα μεγάλη αγάπη στη μαγειρική, ήταν επόμενο, μετά την αποφοίτησή μου από το σχολείο, να τη σπουδάσω. Συγκεκριμένα, σε πανεπιστημιακή σχολή στο Χάρκοβο. Ήμουν μέλος και της θεατρικής ομάδας του πανεπιστημίου, ενώ είχα τραγουδήσει και στη Λυρική Σκηνή στο Χάρκοβο. Ανεβάζαμε θεατρικές παραστάσεις παντού, πηγαίναμε από χωριό σε χωριό. Ήμουν μέσα σε όλα, συνδύαζα την τέχνη με τη μαγειρική. Στο πανεπιστήμιο έκανα και μαθήματα γερμανικών. Πραγματικά, δεν φοβόμουν τίποτε. Μετά τη σχολή, έπιασα δουλειά στο εστιατόριο του δημαρχείου του Χάρκοβου. Το 1984, παντρεύτηκα, ενώ δυο χρόνια αργότερα γεννήθηκε η πρώτη μου κόρη και, το 1991, η δεύτερη. Το 1996, έκανα εγχείρηση αφαίρεσης της μήτρας – οι γιατροί είχαν φοβηθεί ότι ήταν καρκίνος, αλλά, ευτυχώς, δεν ήταν. Η αδερφή μου, που εργαζόταν χρόνια ως εσωτερική σε σπίτι στο Χαλάνδρι, με κάλεσε να έρθω στην Ελλάδα και να αναρρώσω, κάνοντας μπάνια. Έτσι και έγινε, ήρθα με τις δυο μου κόρες. Μόλις είχα χωρίσει εκείνη την περίοδο.
Ήρθα μόνιμα στην Ελλάδα, με τη μικρή μου κόρη, το 2000. Η μεγάλη έμεινε στην Ουκρανία, με τη μητέρα του πρώην άνδρα μου. Μου έλεγε η αδερφή μου: «Τι κάνεις μόνη σου στην Ουκρανία; Εδώ στην Ελλάδα είναι καλύτερα». Άφησα, λοιπόν, τη δουλειά μου στο εστιατόριο, όπου ο μισθός ήταν χαμηλός. Βέβαια, δεν ζητούσα τα πολλά χρήματα, δεν με ενδιέφεραν. Στην Ελλάδα, καθάριζα για χρόνια σπίτια. Το 2008 γνωρίστηκα με τον άνδρα μου, που είναι Έλληνας, και παντρευτήκαμε. Εκείνος εργάζεται ως οδηγός ταξί. Δούλευα ως καθαρίστρια μέχρι πριν από δέκα χρόνια. Σωματικά πια δεν μπορούσα, είχα μεγαλώσει. Τα τελευταία τρία χρόνια, πρόσεχα στο σπίτι τη μητέρα του άνδρα μου. Πριν από μερικούς μήνες, συνάντησα έναν πωλητή της «σχεδίας» στο σταθμό του μετρό στο Πανεπιστήμιο και αγόρασα το περιοδικό. Τον ρώτησα πώς θα μπορούσα να εργαστώ κι εγώ στο περιοδικό και μου εξήγησε. Δεν ήθελα να κάθομαι πια στο σπίτι και το να βρω δουλειά ως καθαρίστρια στα 70 μου ήταν πολύ δύσκολο. Πρωτοφόρεσα το κόκκινο γιλέκο τον Απρίλιο. Επιθυμούσα τόσο πολύ να δω κόσμο, να μιλήσω με ανθρώπους. Η επαφή με τον κόσμο με ανέβασε ψυχολογικά. Αυτό το «Γεια σας. Τι κάνετε;» που θα μου πουν μου προσφέρει μεγάλη ευχαρίστηση. Δουλεύω τις καθημερινές από τις 14:00 έως τις 21:00. Με τα χρήματα που βγάζω από το περιοδικό, βοηθάω τον άνδρα μου, πληρώνω τους λογαριασμούς. Δεν έχω παράπονο. Αυτό που θα ήθελα, βέβαια, είναι να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και να επικρατήσει ειρήνη παντού.
*Η κυρία Μπαϊντίνα δεν επιθυμούσε να φωτογραφηθεί.