Μαργαρίτα Κατερίνα Μανούσου
Γεννήθηκα το 1971 στην Καρλσρούη της Γερμανίας. Ο πατέρας μου είχε πάει εκεί στα 19 του να σπουδάσει μηχανολόγος[1]μηχανικός στο φημισμένο και απαιτητικό Πολυτεχνείο της πόλης. Σε ένα αποκριάτικο πάρτι, γνώρισε τη μητέρα μου, που ήταν Γερμανίδα και σπούδαζε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών της Καρλσρούης. Εκείνη είχε πολλούς γερμανούς συμφοιτητές, εικαστικούς, που έρχονταν στην Ελλάδα τουρίστες και συνάμα βοηθούσαν τους αγρότες στα χωράφια. Η μητέρα μου ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1969, ήταν τότε αρραβωνιασμένη με τον πατέρα μου. Έμεινε έγκυος στην Ελλάδα και εγώ γεννήθηκα στη Γερμανία.
Τη χρονιά που ήρθα στη ζωή παντρεύτηκαν και οι γονείς μου. Ήρθαν για μόνιμη εγκατάσταση στο Χαλάνδρι, το 1974, στο σπίτι του παππού μου. Είχε εγκατασταθεί εκείνος στο Χαλάνδρι γιατί είχε αναπνευστικά προβλήματα και η περιοχή είχε καλό κλίμα. Έπρεπε να τον προσέχει ο πατέρας μου. Θυμάμαι που στον κήπο του σπιτιού υπήρχαν χελώνες και μου έλεγε ο πατέρας μου να μην πειράζω τα χελωνάκια, ώστε να έρθει να τα βρει η μαμά τους, μόλις επιστρέψει. Καθώς δεν είχαν χρήματα οι γονείς μου να συντηρούν το σπίτι, το έδωσαν αντιπαροχή. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν και πολύ καλή μαθήτρια. Μου άρεσαν περισσότερο, βέβαια, τα φιλολογικά μαθήματα. Μικρή ονειρευόμουν να γίνω αεροσυνοδός, γιατί μου άρεσαν τα ταξίδια με το αεροπλάνο, αλλά ήταν κάτι που μου έφυγε γρήγορα. Λίγα χρόνια αφού τελείωσα το λύκειο και αποφοίτησα και από το Ινστιτούτο Γκαίτε, ξεκίνησα να παραδίδω ιδιαίτερα μαθήματα γερμανικών. Αγχωνόμουν, όμως, πολύ, δεν μπορούσα να βάλω αυτά που ήθελα να πω στα παιδιά μέσα σε δυο ώρες και αποφάσισα να μεταδώσω τις γνώσεις μου, φτιάχνοντας πολύ απλά προγραμματάκια στον υπολογιστή για το πώς να διδάσκει κανείς καλύτερα κάποια πράγματα στη γερμανική γλώσσα. Ήταν ατομική επιχείρηση και με βοήθησαν οι γονείς μου να την αρχίσω, το 2004. Το έκανα για αρκετά χρόνια, αλλά δεν πήγε καλά, μου απέφερε πάρα πολύ λίγα έσοδα. Έπεσαν και πολλές ατυχίες στην οικογένειά μου - ο πατέρας μου πάλευε με την κατάθλιψη και η μητέρα μου είχε σοβαρά κινητικά προβλήματα, που είχαν προκληθεί από κάτι ακτινοβολίες που είχε κάνει. Έπρεπε να τους στηρίξω.
Το 2016, έφυγε από τη ζωή η μητέρα μου και, το 2022, ο πατέρας μου. Την ίδια χρονιά, σταμάτησα να δουλεύω με τα προγράμματα που έκανα, αλλά για να κλείσω τα βιβλία έπρεπε να διαθέσω ένα ποσό, που δεν το είχα. Στη συνέχεια, δούλεψα για ένα διάστημα σε ένα τηλεφωνικό κέντρο εξυπηρέτησης γερμανόφωνων πελατών και ως υπάλληλος καθαρισμού σε ένα εστιατόριο. Πρωτογνώρισα τη «σχεδία» ως αναγνώστρια το 2015. Κάποιες φορές, στενοχωριόμουν που δεν είχα τα χρήματα να την αγοράζω. Φόρεσα για πρώτη φορά το κόκκινο γιλέκο φέτος τον Γενάρη. Η αλήθεια είναι ότι αισθάνθηκα όμορφα, δεν ντράπηκα. Νιώθω ότι προσφέρω και σε μένα και σε άλλους ανθρώπους, καθώς πουλάω ένα καλό και σοβαρό περιοδικό. Έχω εισπράξει πολλή αγάπη από τον κόσμο. Θυμάμαι που βρισκόμουν στο πόστο στο μετρό Δουκίσσης της Πλακεντίας, όταν μια πολύ ευγενική κοπέλα μου έφερε νερό και δυο κουλούρια Θεσσαλονίκης, ενώ μια άλλη κυρία, ενώ ήμουν στο μετρό Πανόρμου, μου έφερε σπανακόπιτα. Επέμενε να μου πάρει κάτι. Με τα έσοδα από τη «σχεδία», μπορώ να πληρώνω τα ψώνια μου, το σουπερμάρκετ.