31/03/2022
Κυριάκος Καλαϊτζίδης
«Απολαμβάνω την επαφή μου με τον κόσμο, με ανεβάζει ψυχολογικά. Έχω εισπράξει πολλή αγάπη και σεβασμό, όλα αυτά τα χρόνια».
Γεννήθηκα το 1980 στον Άγιο Δημήτριο. Η μητέρα μου έπασχε από κάποιο είδος ψυχικής αναπηρίας. Ο πατέρας μου, που εργαζόταν ως ρακοσυλλέκτης, έπινε πολύ και, όταν ήταν μεθυσμένος, χτυπούσε τη μητέρα μου. Καθώς έμπαινα στη μέση για να την προστατεύσω, χτυπούσε και μένα. Την αδερφή μου, που είναι ένα χρόνο μεγαλύτερή μου, δεν την ακουμπούσε. Για περίπου έξι μήνες, εγώ και η αδερφή μου ζήσαμε σε ένα ίδρυμα στον Άλιμο για τα θεωρούμενα ως «προβληματικά» παιδιά.
Στο σχολείο, δεχόμουν εκφοβισμό από συμμαθητές μου. Υπήρχαν παιδιά που με κορόιδευαν και με χτυπούσαν –πήγαινα στο σχολείο με βρόμικα ρούχα και σκισμένα παπούτσια–, υπήρχαν, όμως, και εκείνα που ήταν δίπλα μου και με βοηθούσαν στα μαθήματα. Μετά την Πρώτη Γυμνασίου, λόγω αυτού του εκφοβισμού, δεν ήθελα να συνεχίσω το σχολείο και ξεκίνησα και εγώ να δουλεύω ως ρακοσυλλέκτης. Μάζευα κουτάκια και χαρτόνια, τα έδινα στον παππού μου, που τα πουλούσε και μου έδινε χρήματα. Όταν ήμουν 13 χρονών, ο πατέρας μου είχε ένα ατύχημα. Καθώς περπατούσε στη μέση του δρόμου, στην Καλλιθέα, έχοντας πιει, τον χτύπησε αμάξι. Του κόψανε το πόδι κάτω από το γόνατο και έβαλε προσθετικό μέλος. Πολλές φορές, όταν ήταν νηφάλιος, πηγαίναμε τα καλοκαίρια για ψάρεμα στη Σαλαμίνα. Πιάναμε με το καλάμι γαύρους και κεφαλόπουλα. Θυμάμαι που πηγαίναμε και στη Μονή της Φανερωμένης να ανάψουμε ένα κερί, να προσκυνήσουμε. Αρκετά καλοκαίρια κάναμε διακοπές στο νησί.
Για χρόνια εργάστηκα στη διανομή φυλλαδίων. Το 2004, αφού πήρα απαλλαγή από το στρατό, εργάστηκα στο δήμο Αλίμου, στο τμήμα καθαριότητας, για οκτώ μήνες. Στο συγκεκριμένο τμήμα, εργάστηκα άλλες τρεις φορές, το 2008, το 2017 και το 2020, πάλι με οκτάμηνες συμβάσεις. Μου άρεσε να καθαρίζω τους δρόμους. Θα ήθελα να υπήρχε η δυνατότητα να γίνω μόνιμος στο δήμο, είτε ως οδοκαθαριστής είτε ως αποθηκάριος. Δυστυχώς, όμως, κάτι τέτοιο δεν γινόταν. Το 2006, έχασα απρόσμενα τη μητέρα μου. Ξεψύχησε στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας. Ήταν ανήμερα 25ης Μαρτίου. Ήμουν μπροστά όταν «έφυγε». Ήταν πολύ μεγάλο σοκ για μένα. Ο πατέρας μου έφυγε και εκείνος από τη ζωή πριν από πέντε χρόνια. Τον έπαιρνα τηλέφωνο στο σπίτι όπου έμενε στη Σαλαμίνα, αλλά δεν απαντούσε. Τελικά, έκανα διάρρηξη στο σπίτι και τον βρήκα πεσμένο κάτω, με το προσθετικό του πόδι να έχει βγει. Είχε πεθάνει από αφυδάτωση.
Το 2018, πέντε μήνες μετά τη γνωριμία με τη σύντροφό μου, παντρευτήκαμε. Ο πατέρας της εργαζόταν ως μόνιμος υπάλληλος στο τμήμα καθαριότητας του δήμου Αλίμου και με αγαπούσε πολύ. Ήταν πολλά χρόνια φίλος μου, τον αισθανόμουν σαν πατέρα μου και όχι απλά σαν πεθερό μου. Έφυγε, όμως, άδικα από τη ζωή. Ένα πρωινό, στις έξι, ενώ πήγαινε στη δουλειά και περνούσε κανονικά από τη διάβαση πεζών, τον παρέσυρε ένα αυτοκίνητο. Μου στοίχισε πολύ ο χαμός του. Το δε δικαστήριο παίρνει συνέχεια αναβολές. Η σύζυγός μου δεν εργάζεται, καθώς έχει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας στο κεφάλι. Ευτυχώς που παίρνω και εγώ ένα επίδομα. Στη «σχεδία» πρωτοήρθα πριν από έξι χρόνια. Ήμουν χωρίς δουλειά και είχα, επιτέλους, τη δυνατότητα να βγάζω ένα μεροκάματο με αξιοπρέπεια. Με τα χρήματα που κερδίζω από την πώληση του περιοδικού, μπορώ και καλύπτω κάποια βασικά μου έξοδα, τους λογαριασμούς. Μου αρέσει να μιλάω με τον κόσμο. Απολαμβάνω αυτήν την επαφή, με ανεβάζει ψυχολογικά. Έχω εισπράξει από τον κόσμο πολλή αγάπη και σεβασμό, όλα αυτά τα χρόνια.