Shedia

EN GR

12/03/2015

Ιουλία Συμεωνίδου, 34 ετών

Γεννήθηκα  και μεγάλωσα στον Περισσό όπου ζω μέχρι σήμερα μαζί με τους γονείς μου. Έχω έναν αδερφό τρία χρόνια μεγαλύτερο, ο οποίος μένει μόνος του από τότε που ενηλικιώθηκε. Ο πατέρας μου ήταν οδηγός ταξί και η μητέρα μου δημόσιος υπάλληλος. Είναι και οι δύο πλέον συνταξιούχοι. Μεγαλώσαμε πολύ όμορφα, παρόλο που ο πατέρας μας ήταν αρκετά αυστηρός. Δεν στερηθήκαμε τίποτα, μας αγαπάει πάρα πολύ, μας συμβούλευε πάντα, έχουμε τη σχέση λατρείας που έχουν οι μπαμπάδες με τις κόρες, αλλά πάντα είχε κανόνες στο σπίτι.

Πήγα στο νυχτερινό λύκειο, αλλά δεν το τέλειωσα. Πήγα μόνο στις δύο τάξεις, γιατί δυσκολευόμουν πολύ και δεν μπορούσα να το συνεχίσω. Αυτό με δυσκόλεψε πολύ στην αναζήτηση εργασίας, αφού το μόνο απολυτήριο που έχω είναι το γυμνασίου. Δεν ξέρω ξένες γλώσσες, δεν έχω προχωρήσει τόσο πολύ το μαθησιακό πεδίο, ώστε να έχω επιπλέον εφόδια. Από 20 χρονών δούλεψα στο λογιστήριο μιας εταιρείας εισαγωγής γαλλικών επίπλων, το 2005, όμως, αναγκάστηκαν να με απολύσουν και τότε άρχισε μια πολύ μεγάλη περίοδος ανεργίας.

Έμεινα σχεδόν επτά χρόνια χωρίς δουλειά. Ήταν τα δυσκολοτερα χρόνια της ζωής μου. Με κλώνισε. Ψυχολογικά δεν ήμουν καλά. Πέφτεις πάρα πολύ. Έχεις ανησυχίες τι θα κάνεις στο μέλλον, βλέπεις ότι δε μπορείς να βοηθήσεις. Είχα εκρήξεις, ξεσπάσματα. Παρέες, δεν είχα πολλές στη ζωή μου. Γενικά είμαι πολύ κοινωνικός άνθρωπος, αλλά εκεί που ανοίγομαι, απομακρύνομαι πάλι με τους ανθρώπους. Γι’ αυτό δεν διατηρώ πολλές φιλίες. Θα με βοηθουσε αν είχα σε αυτά τα δύσκολα χρόνια.

Τότε είναι που ένας φίλος μου σύστησε τη «σχεδία». Μου είπε ότι είχε πιάσει δουλειά σε ένα περιοδικό πρωτότυπο για την Ελλάδα, μου άρεσε το σκεπτικό και είχα και την περιέργεια να γνωρίσω τους ανθρώπους. Δεν είχα ενδοιασμούς. Μου άρεσε σαν ιδέα, δεν είχα συναντήσει κάτι αντίστοιχο. Η οικογένειά μου δεν αντέδρασε όταν τους είπα ότι θα έρθω να πουλήσω. Είπαν, γιατί όχι, να έχω ένα μικρό χαρτζιλίκι και να βγω επιτέλους και από το σπίτι.

Όταν ήρθα στο γραφείο, μου φάνηκε σαν να περνούν ώρες μέχρι να μου πουν να έρθω να πάρω γιλέκο και να ξεκινησω. Τις πρώτες μέρες είχα την εντύπωση ότι ενοχλούσα. Ήμουν σε αμηχανία. Μου πήρε καιρό να συνηθίσω ότι δεν ενοχλώ κανένα και κάνω τη δουλειά μου. Μετά το ξεπέρασα, τώρα είμαι πιο άνετη και πλέον είμαι ενάμιση χρόνο στο περιοδικό.

Η πρώτη μέρα μου ήταν στο Μετρό Πανόρμου. Φοβόμουν και είχα ανασφάλεια. Στην αρχή δεν ήξερα πολλά και ο κόσμος δεν ήταν ακόμα γνώστης. Μας έλεγαν πολλά, ότι πουλούσαμε περιοδικό θρησκευτικού περιεχομένου. Τώρα πια το έχω συνηθίσει και ξέρω και πως να απαντώ. Όταν έπιασα τα πρώτα μου λεφτά στα χέρια μου μετά από επτά χρόνια, πέταξα στα σύννεφα. Προσέφερα στο σπίτι έπειτα από καιρό. Μου αρέσει να προσφέρω.

Κάποτε θα ήθελα να ανοίξω ένα βιβλιοπωλείο. Όχι πολύ μεγάλο. Να μπαίνει ο κόσμος και να καταλαβαίνει τη ζεστασιά. Θέλω να έχει μόνο βιβλία. Ίσως και αναγνωστήριο και το χειμώνα να προσφέρει ζεστή σοκολάτα. Μου αρέσουν πολύ τα βιβλία. Και θέλω να φύγω και από την Αθήνα. Είναι δύσκολο, αλλά θα ήθελα να το δοκιμάσω. Προς το παρόν, θέλω να μείνω με τους γονείς μου να τους υποστηρίξω, δεν θέλω να τους αφήσω. Δε νοιώθω ότι με εγκλωβίζει. Μου χάρισαν μια όμορφη ζωή και δεν θα το δεχόμουν τώρα που έχουμε τις δυσκολίες να σηκωθώ και να φύγω.

Εξακολουθώ να ψάχνω για δουλειά, έχω κάνει πολλές αιτήσεις σε καταστήματα, σούπερ μάρκετ, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω βρει ανταπόκριση. Αν βρεθεί κάτι θα πάω, αλλά τη σχεδία δε νομίζω ότι θα την αφήσω. Έχει πολλές όμορφες στιγμές και άλλες πιο δύσκολες. Μια φορά στο Κολωνάκι ένας κύριος πήρε όσα περιοδικά είχα στα χέρια μου, τα πλήρωσε κανονικά και μετά πήγε και τα πέταξε παρακατω σε έναν κάδο ανακύκλωσης. Μου κακοφάνηκε και ένιωσα ότι με προσβάλει γιατί αισθάνθηκα ότι το πήρε από ελεημοσύνη.

Υπάρχουν άνθρωποι που με έχουν ρωτησει αν είμαι πραγματικά άστεγη, αν έχω σπίτι. Είναι αλήθεια ότι αυτή η ερώτηση με αγχώνει γιατί δεν είναι όλοι καλοπροάιρετοι. Κανείς δεν ξέρει με τι θυσίες έχουμε συντηρήσει το σπίτι μας και πιθανόν να μας περάσουν και για προνομιούχους.

Για μένα είναι η δουλειά μου. Είναι καλύτερο από όσα περιοδικά έχω διαβάσει στη ζωή μου. Δεν το λέω για να το κολακέψω επειδή δουλεύω εκεί. Θα το διάβαζα και σαν αναγνώστρια.

Δεν το βλέπω σαν σκαλοπάτι. Ξέρω ότι δεν θα γίνω πλούσια, αλλά έχω βιώσει τόση ανεργία και έχουν κλείσει τόσες πόρτες, που δεν θα μου κακοφανούν τα λίγα χρήματα που βγάζω. Είμαι μια χαρά, αυτή είναι η δουλειά μου.