Shedia

EN GR

27/11/2013

Γιάννης Φωκάς, 57 ετών

Για περισσότερα από 30 χρόνια ήμουν επαγγελματίας οδηγός. Αρχικά, για πολλά χρόνια οδηγούσα ταξί και, στη συνέχεια, φορτηγά. Κάποτε, κάποιοι φίλοι μου έριξαν την ιδέα να κάνουμε μαζί μια επιχείρηση με κατεψυγμένα προϊόντα για να καλυτερέψουμε την κατάστασή μας. 
Η απόπειρα δεν πήγε καλά, κάναμε πολλά ανοίγματα που δεν καρποφόρησαν, κι εγώ, ως διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, υπέστην τις συνέπειες. Φυλακίστηκα επανειλημμένως για χρέη και ακόμα και σήμερα έχω προβλήματα με την εφορία. Μπήκα στη φυλακή τέσσερις φορές. Έβγαινα και μετά από λίγους μήνες υπήρχε μία καινούρια απόφαση και πάλι με έπιαναν. 
 
Αυτές οι νομικές εκκρεμότητες δεν με άφηναν να βρω μια δουλειά για να μπορέσω να μαζέψω κάποια χρήματα να τακτοποιήσω τα χρέη μου. Ακόμα και κάποτε που βρήκα μια καλή δουλειά σε μια εταιρεία, είχα πάλι τα ίδια και, μαζί , έχασα πολλά πληρωμένα νοίκια. Κάθε φορά που έβγαινα, προσπαθούσα να κάνω ένα καινούριο ξεκίνημα, να φτιάξω το σπίτι μου και να προχωρήσω.  Όμως, για πολύ καιρό, δεν ήξερα τι μου ξημέρωνε. Ακόμα και τώρα, δεν είμαι σίγουρος αν κάποια στιγμή την ώρα που δουλεύω με ξαναπιάσουν. 
 
Μόλις αποφυλακίστηκα δεν είχα που να μείνω. Έμεινα κάμποσες μέρες σε μια οικοδομή και κάποια στιγμή κάποιος μου μίλησε για τον ξενώνα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν γνώριζα τίποτα. Από εκεί που υπέδειξαν το Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων (ΚΥΑΔΑ), όπου έχω μείνει συνολικά, περίπου, τέσσερα χρόνια.
Ευτυχώς, η διοίκηση του ξενώνα έδειξε κατανόηση στα προβλήματά μου και με δέχονταν πάλι πίσω όταν επέστρεφα. Παράλληλα, ως κρατούμενος κατάφερα να κάνω κοινωφελή εργασία, όπου είδα και εκεί την αγάπη και την αλληλεγγύη του κόσμου. Όταν μάθαιναν την κατάστασή μου, ο καθένας με βοηθούσε με όποιον τρόπο μπορούσε. Δεν περίμενα τέτοια αλληλεγγύη.
 
Στο περιοδικό βρέθηκα από το δεύτερο τεύχος. Την εποχή που τα παιδιά της «σχεδίας» ήρθαν να μας ενημερώσουν στο ΚΥΑΔΑ, συμμετείχα σε πολλές εθελοντικές δράσεις, όπως η θεατρική ομάδα και η διανομή τροφίμων και συσσιτίου.
Πέρασα από τα γραφεία, μου εξήγησαν το αντικείμενο κι, έτσι, προσχώρησα στο περιοδικό. Από την αρχή το είδα ξεκάθαρα. Κάτι τέτοιο ζητούσα. Να μπορώ να εργάζομαι και να είμαι αυτόνομος. Μου άρεσε ο τρόπος δουλειάς. Η συνεργασία και ο τρόπος αντιμετώπισης με άγγιξαν και, έτσι, κόλλησα.
Μοιράζω το ωράριο, γιατί δεν μπορώ να είμαι πολλές ώρες όρθιος. Είναι πολύ δύσκολη δουλειά. Σε λίγο θα αρχίσουν τα κρύα, οι βροχές, πρέπει να προσαρμοστούμε. Παρ’ όλες τις αντιξοότητες που υπάρχουν, όμως, είμαι ευχαριστημένος. Οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά, τουλάχιστον, έχω ένα μικρό εισόδημα και προσαρμόζομαι ανάλογα με τους καιρούς.
 
Εδώ και λίγο καιρό, μπορώ να νοικιάζω μία γκαρσονιέρα και, πλέον, έχω τον δικό μου χώρο με την πολύτιμη βοήθεια και συμπαράσταση από το περιοδικό. Είναι η μεγαλύτερη αλλαγή. Έχει αλλάξει ο εσωτερικός μου κόσμος. Κάποτε ξυπνούσα και αγανακτούσα για να πάω στη δουλειά. Τώρα ξυπνώ χαρούμενος να πάω στη δουλειά. 
Αυτό που με έχει αγγίξει περισσότερο είναι η ευαισθησία του κόσμου για το περιοδικό. Ο κόσμος ενεργοποιείται και δεν είναι αδιάφορος. Δεν έχεις ιδέα πόσο πολύ το έχουν αγκαλιάσει και πόσο κουράγιο σου δίνει αυτό το μικρό ποσό που σου δίνουν. Σου δίνουν κουράγιο, σου λένε «είμαστε μαζί σας». Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Όλα αυτά συνετέλεσαν στο να έχω περισσότερη διάθεση να ασχοληθώ με το περιοδικό. 
Για να είμαι ειλικρινής στην αρχή πίστευα ότι δεν θα είχε πολύ μέλλον και ότι, αργά ή γρήγορα, θα χανόταν. Οι καιροί είναι δύσκολοι, ακόμα και τα χρήματα που δίνει κάποιος θα μπορούσε να τα δώσει αλλού. Ευτυχώς, διαψεύστηκα. Και βλέπω ότι, ακόμα και τώρα, ο κόσμος το στηρίζει και το αγκαλιάζει. Κάθομαι στο πόστο μου και βλέπω ο κόσμος με πλησιάζει με χαμόγελο. Με έχει εκπλήξει αυτός ο κόσμος και με κάνει πιο αισιόδοξο. 
Πλέον, νιώθω ότι έχω μια βάση για να προχωρήσω. Ξέρω, ωστόσο, ότι κάποια στιγμή πρέπει να βρω και κάτι άλλο να κάνω παράλληλα.
 
Είμαι σε μια ηλικία που δεν μπορώ να σκέφτομαι πολλά για το μέλλον. Θέλω να είμαι καλά. Έχω ζήσει πολλά χρόνια μόνος και ονειρεύομαι, αν τα καταφέρω, κάποια στιγμή να μην είμαι, πια, μόνος. Το μόνο που θέλω είναι να στέκομαι στα πόδια μου και να μπορώ να προσπαθώ. Αυτά που έχω τώρα μου αρκούν και, αν έχω την υγειά μου, θα είμαι χαρούμενος και θα τα καταφέρω.