Γιάννης Φλώρος, 64 ετών
Ήμουν ένας άνθρωπος που ζούσε μια καλή, φυσιολογική ζωή. Γεννήθηκα στο Παναιτώλιο Αγρινίου. Ήμουν μωρό ακόμα όταν ήρθαμε στην Αθήνα. Έχω τρεις αδερφές, εγώ είμαι το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας. Ο πατέρας μου ήταν τσαγκάρης, άνθρωπος που δούλευε πάρα πολύ και δεν σταματούσε ποτέ. Στο Παγκράτι ήταν γνωστός. Όταν μας έβλεπαν με την αδερφή μου, μας αναγνώριζαν και έλεγαν ότι είναι «τα παιδιά του τσαγκάρη». Πολλές φορές, όμως, τα ιδεολογικά πιστεύω πληρώνονται. Επειδή ήταν αριστερών πεποιθήσεων, τα πράγματα δυσκόλεψαν αρκετά. Κυνηγήθηκε πολύ, εξορίστηκε στη Μακρόνησο. Δεν το συγχώρησα ποτέ στην ελληνική πολιτεία. Έμεινε εκεί περίπου επτά μήνες. Περάσαμε δύσκολα, αλλά δεν μας άφησε να πεινάσουμε. Ήμασταν άνθρωποι που από μικρά παιδιά δεν αφήναμε τίποτα. Από 12 χρονών με ένα κασελάκι δούλευα ως μικροπωλητής στο Σύνταγμα για να βγάλω το μεροκάματο. Με αυτά τα χρήματα πλήρωνα και δίδακτρα στα αγγλικά. Το 1969 πήρα το Lower. Ήταν μεγάλη υπόθεση τότε να έχεις ένα πτυχίο ξένης γλώσσας.
Φοίτησα στο Μαράσλειο, όπου τελείωσα το εξατάξιο γυμνάσιο. Εκεί έμαθα πολλά. Τι σημαίνει μάθηση, κοινωνία, συμπεριφορά. Ήθελα να σπουδάσω Νομικά, αλλά δεν μπόρεσα για οικονομικούς λόγους. Τελείωσα τα ΚΑΤΕΕ, τεχνικός ραδιοεπικοινωνιών και ραδιοτηλεπικοινωνιών. Αυτό δεν μπόρεσα να το εκμεταλλευτώ. Αν το έκανα ίσως σήμερα, να ήμουν κάπου πιο καλά.
Ασχολήθηκα με την οικοδομή. Μου άρεσε το μάρμαρο ως υλικό και το αγάπησα πολύ. Έφτιαξα το δικό μου εργαστήρι, όπου παρουσίασα πολλά έργα. Έχω φτιάξει μέχρι και σκάκι με τα πιόνια ή κεφαλές αρχαίων φιλοσόφων. Τα περισσότερα ήταν και δείγματα της δουλειάς μου, αλλά με τον καιρό, λόγω οικονομικής ανάγκης, τα πούλησα.
Έκανα αυτή τη δουλειά ώς το 2009. Ύστερα ήρθε η κρίση, τα έχασα όλα και δεν είχα πού να απευθυνθώ. Έκλεισα το μαγαζί με πολλά χρέη, αλλά προσπάθησα πολύ να τα ρυθμίσω και σχεδόν τα έχω εξοφλήσει όλα. Ένας πρώτος ξάδερφος, που έχουμε το ίδιο όνομα, με βοήθησε για να μου κολλάει κάποια ένσημα. Θα πάρω σύνταξη στα 67 μου χρόνια, αφού ο νόμος του 2010 που άλλαξε τα όρια με πρόλαβε πριν καταθέσω τα χαρτιά μου. Έκανα πολλές δουλειές που δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που ξέρω, ακόμη και μπαλόνια πουλούσα. Είχα μια μονοκατοικία στο Παγκράτι από κληροδότημα, την οποία ανακατασκεύασα για να μένω και ένα διαμέρισμα στα Τουρκοβούνια, που το έδωσα στην κόρη μου για να μείνει με την οικογένειά της. Το σπίτι στο Παγκράτι το έχασα, εξαιτίας των πολλών χρεών. Μου το πήρε η τράπεζα. Και, έτσι, βρέθηκα στο δρόμο. Αυτό μου δημιούργησε πολλά προβλήματα τόσο σε προσωπικό όσο και σε οικογενειακό επίπεδο. Βρέθηκα να με φιλοξενούν οι αδερφές μου που δεν το ήθελα με τίποτα, όχι για τις ίδιες, αλλά για μένα. Έχω δουλέψει πάρα πολύ στη ζωή μου και δεν περίμενα ποτέ να βρεθώ σε αυτή την κατάσταση.
Κάπως έτσι βρέθηκα στη «σχεδία». Έμαθα από τους πωλητές στα πόστα, είδα ότι άξιζε και θέλησα να έρθω. Επικοινώνησα με το γραφείο και, ύστερα από λίγους μήνες αναμονής, ξεκίνησα. Καθυστέρησαν, γιατί τότε υπήρχε αρκετή αναμονή, αλλά ήμουν σίγουρος ότι θα με φωνάξουν. Είχα καταλάβει ότι η «σχεδία» δίνει ευκαιρία σε όλο τον κόσμο. Μου αρέσει αυτό που κάνω. Στην αρχή με δυσκόλεψε. Το πιο δύσκολο ήταν η επικοινωνία και ο τρόπος που προωθώ το περιοδικό. Το να προσελκύεις τον κόσμο είναι μια δυσκολία που μαθαίνεις. Μέσα από την υποστήριξη, τις ενημερώσεις και τα σεμινάρια που κάνουμε μαθαίνουμε πολλά, αλλά πολλοί διαμορφώνουν χαρακτήρα πώλησης στα πόστα.
Βρήκα την αυτοκυριαρχία και την αυτοπεποίθησή μου. Όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται στο δρόμο, προσπαθεί να πιαστεί από κάπου. Η «σχεδία» όχι μόνο μου προσέφερε κάπου να πιαστώ, αλλά με στήριξε γενικότερα ως άνθρωπο. Δεν με άφησε μόνο. Βρήκα ανταπόκριση όχι μόνο από τους ανθρώπους που διαχειρίζονται τη «σχεδία», αλλά και την τύχη τη δική μας. Ο κόσμος της «σχεδίας» ειναι ένας κόσμος δίκαιος για όλους, και δεν κοιτάει μόνο το ατομικό του συμφέρον. Ένιωσα την αγάπη που ήθελα. Η «σχεδία» με ενστερνίστηκε, με κατάλαβε, με πήρε κοντά της, μου έδωσε δεύτερη ευκαιρία για να μπορέσω να ζήσω. Θα συνεχίσω όσο μπορώ και, όταν πάρω σύνταξη, από κάποιο άλλο μετερίζι θα τη στηρίξω οπωσδήποτε. Αν μπορείς να προσφέρεις κάτι για τους συνανθρώπους σου, να το κάνεις. Δεν έχει σημασία η ηλικία σου. Σήμερα δουλεύω για να ζήσω, αύριο θα δουλεύω για να βοηθήσω.
Με τα χρήματα που έχω μαζέψει, έχω νοικιάσει μια γκαρσονιέρα και μέσα στον επόμενο μήνα θα εγκατασταθώ. Βλέπω το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία, καθώς, όσο περνάει ο καιρός, η «σχεδία» αναπτύσσεται και δυναμώνει. Είναι περιοδικό... δυσεύρετο! Εργάζονται άνθρωποι που έχουν φιλότιμο και αγάπη. Ο κόσμος μάς αγαπάει. Έχει αρχισει να μαθαίνει τι σημαίνει «σχεδία» και να καταλαβαίνει. Αυτό με συγκινεί. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και στους συναδέλφους, γιατί όλοι μαζί φτιάχνουμε αυτό το έργο και προχωράμε.