Δημήτρης Κορμαλός
_large.jpg)
Γεννήθηκα το 1996 στην Ελευσίνα, όπου και μεγάλωσα. Έχω και έναν αδερφό δυο χρόνια μικρότερο. Ο πατέρας μου εργαζόταν ως ηλεκτρολόγος ηλεκτρονικός στα ναυπηγεία της Ελευσίνας, ενώ η μητέρα μου ασχολούνταν με τα οικιακά. Θυμάμαι ότι μικρός δεν είχα παρέες. Στο δημοτικό, είχα μείνει σε τάξεις λόγω δυσλεξίας.
Το 2004, πήγαμε στη Χίο, από όπου καταγόταν ο μπαμπάς. Εκεί κάτσαμε δυο χρόνια, μέχρι που, τελικά, το 2010 επιστρέψαμε στο νησί, καθώς έκλεισαν τα ναυπηγεία της Ελευσίνας. Στη Χίο, εγκατασταθήκαμε στον Βροντάδο, που έχει γίνει γνωστός για τον ρουκετοπόλεμο που γίνεται κάθε Πάσχα. Ο πατέρας έπιασε εκεί δουλειά ως ναυτικός σε κρουαζιερόπλοιο. Στον Βροντάδο, οι περισσότεροι άνδρες ήταν καπετάνιοι και γενικά ναυτικοί, οπότε έβλεπες μόνες γυναίκες στα σπίτια. Οι αγαπημένες μου ασχολίες ήταν να ακούω λαϊκή μουσική, να περπατάω στην παραλία και να κάνω ποδήλατο ώς την πόλη της Χίου. Το έκανα τόσο για γυμναστική, αλλά και για να ξεχνιέμαι. Το ποδήλατο μου προσέφερε μια αίσθηση ελευθερίας. Θυμάμαι με πολλή αγάπη τη γιαγιά μου, που έφυγε από τη ζωή το 2021 και τον παππού μου, που τον έχασα πολύ πρόσφατα, τα φαγητά, τις βόλτες, το χαρτζιλίκι που μου έδιναν. Δεν μου χαλούσαν χατίρι. Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανα παρέες στο νησί, ενώ και στο σχολείου δυσκολευόμουν.
Στο γυμνάσιο, περνούσα τις τάξεις χαριστικά, γιατί ήμουν καλό και ευγενικό παιδί. Όταν ήμουν στη Β’ Λυκείου, από το άγχος παράτησα το σχολείο. Ένιωθα να καταπιέζομαι από τα μαθήματα, τις εξετάσεις και τα διαβάσματα. Πήγα σε ένα ΙΕΚ, όπου σπούδασα μαγειρική. Δεν ασχολήθηκα, όμως, επαγγελματικά με το αντικείμενο. Βρήκα για λίγους μήνες δουλειά στο τμήμα καθαριότητας του Δήμου Χίου, ενώ τρία χρόνια αφού το είχα εγκαταλείψει ολοκλήρωσα και το σχολείο. Το 2020, γυρίσαμε με τη μητέρα και τον αδερφό μου στην Ελευσίνα – εκείνη είχε χωρίσει από τον πατέρα μου το 2017. Άρχισα να υποβάλλω αιτήσεις σε δημόσιες υπηρεσίες για κλητήρας, για θέσεις καθαριότητας, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Έκανα και δοκιμαστικά σε αποθήκες ως αποθηκάριος, αλλά δεν με κρατούσαν. Το χόμπι μου είναι το θέατρο. Είχα ξεκινήσει να συμμετέχω σε μια θεατρική ομάδα στο Παλαιό Φάληρο, αλλά η απόσταση ήταν μεγάλη και κουραζόμουν. Έτσι, επέλεξα μια άλλη ομάδα, πιο κοντά σε μένα, στον Κεραμεικό. Το ευχαριστιέμαι, έχω γνωρίσει κόσμο, έχω κάνει φίλους. Ανεβάσαμε πρόσφατα και το έργο «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;» της Χρύσας Σπηλιώτη.
Για τη «σχεδία» έμαθα από έναν φίλο μου, που τον αγαπώ πολύ και είναι πωλητής του περιοδικού στη Θεσσαλονίκη. Εκείνος με προέτρεψε να έρθω στη «σχεδία», ώστε να βγάζω ένα χαρτζιλίκι. Με πονάει που δεν μπορώ να ενταχθώ εργασιακά. Αυτήν τη στιγμή ούτε η μητέρα μου εργάζεται. Έχει δουλέψει, στο παρελθόν, σε οκτάμηνα στον Δήμο Ελευσίνας. Όταν πρωτοφόρεσα το κόκκινο γιλέκο, τον Οκτώβριο, ένιωσα ενθουσιασμό. Η επαφή με τον κόσμο μού δημιουργεί χαρά. Την είχα ανάγκη αυτήν την κοινωνικοποίηση. Μπορώ, δε, με τα λεφτά που βγάζω να βγω για έναν καφέ με τους φίλους μου ή να προσφέρω ένα φαγητό στην οικογένειά μου. Θα ήθελα να πιάσω μια δουλειά που θα μου προσφέρει ένα σταθερό εισόδημα και να έχω και τη «σχεδία» τα Σαββατοκύριακα.