Δέσποινα Μερκούρη, 46 ετών
Γεννήθηκα και έζησα στη Γερμανία μέχρι τα επτά μου χρόνια. Οι γονείς μου ήταν μετανάστες εκεί και δούλευαν πολλά χρόνια μέχρι που στιγμή αποφάσισαν να επαναπατριστούν. Μεγάλωσα σε μια συνοικία του Πειραιά.Τα χρόνια δεν ήταν πολύ εύκολα τότε. Οι γονείς μου έκαναν κάποιες επενδύσεις που δεν πήγαν καλά. Θα έλεγα ότι οι καιροί ήταν παρόμοιοι με αυτούς που ζούμε σήμερα.
Όταν τελειωσα το Λύκειο, φοίτησα στο Ωδείο Πειραιά, από όπου πήρα πτυχίο αρμονίας στο πιάνο. Μου αρέσει πολύ η μουσική, αλλά η καθημερινότητα κάποια στιγμή σε κερδίζει. Είχα κάποια προβλήματα με το χέρι μου και δεν ασχολήθηκα πολύ καιρό με το αντικείμενο. Παρ’ όλα αυτά, ήμουν πάντα άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα. Ταυτόχρονα, είχα περάσει και στο τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου. Παρακολούθησα τα μαθήματα για δυο χρόνια, αλλά δεν το τελείωσα. Ένιωθα ότι δε με γέμιζε και το εγκατέλειψα όχι μόνο για τις οικονομικές δυσκολίες.
Στο μεταξύ, έχασα τη μητέρα μου όταν ήμουν μόλις 20 χρονών. Το 2005 έχασα και τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν άρρωστος χρόνια και τον τελευταίο καιρο είχα αναλάβει τη φροντίδα του.
Αναζητώντας επαγγελματική κατεύθυνση, άρχισα να ασχολούμαι με την έρευνα αγοράς. Παρακολούθησα, μάλιστα, ειδικά σεμινάρια και μια σχολή σχετική με το αντικείμενο. Αρχικά εργάστηκα σε μια εταιρεία, αλλά δεν πήγαν πολύ καλά τα πράγματα. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, βρήκα δουλειά σε μια σε μια μεγάλη πολυεθνική εταιρεία και με τον καιρό έγινα και επιβλέπουσα στο αντικείμενο. Δούλεψα πολλά χρόνια με την υπόσχεση της μελλοντικής «μονιμοποίησης», η οποία, ωστόσο, δεν ήρθε ποτέ.
Έπειτα από ένα διάστημα, δέχθηκα μια πρόσκληση από ένα συγγενικό πρόσωπο που ζούσε στη Βοστώνη, να δοκιμάσω εκεί την τύχη μου. Πήγα και για το πρώτο εξάμηνο ήταν πολύ καλά τα πράγματα, οι συνθήκες ήταν πολύ καλές. Γράφτηκα σε μια ιδιωτική σχολή που ήταν σχετική με το αντικείμενο της ψυχολογίας και της φιλοσοφίας. Όταν τελείωσα, επέστρεψα στην Ελλάδα. Το διάστημα που έμεινα εκεί ειχα κάποιες οικονομίες που τις επένδυσα εκεί. Αργότερα έπιασα δουλειά στην ίδια εταιρεία, με την οποία συνεργαζόμουν και πριν όπου με ξαναδέχθηκαν, αφού είχαν ακόμα ανάγκη προσωπικού. Πέντε χρόνια αργότερα με απέλυσαν. Τότε ήμουν ακόμα μέσα σε ένα γάμο, όπου υπήρχε μια σχετική ασφάλεια, όμως κι αυτός, λίγο καιρό αργότερα, τελείωσε. Κατά καιρούς έκανα κάποιες ευκαιριακές δουλειές. Δούλεψα σε αναψυκτήριο, παρέδιδα μαθήματα πιάνο, πωλήτρια, προώθηση προϊοντων σε τηλεφωνική εταιρεία. Μερικής απασχόλησης τα περισσότερα. Σταματούσα γιατί έπαυαν να με πληρώνουν, με κρατούσαν δυο μήνες το πολύ, δήθεν δοκιμαστικά και μετά με απέλυαν. Έχω ασχοληθεί και με τη φροντίδα ηλικιωμένων στο σπίτι.
Ώσπου, μια μέρα οι οικονομίες μου και η σχετική ασφάλεια που διέθετα έπαψαν να υφίστανται και βρέθηκα εντελώς ξεκρέμαστη. Σε αυτό το σημείο της ζωής μου ένιωθα πολύ περίεργα. Πολύ αδύναμη, ευάλωτη, ανασφαλής.
Τότε βρέθηκε μπροστά μου η «σχεδία». Το έμαθα από τη γνωστή μιας κοπέλας που ήταν πωλήτρια. Έκανα την αίτησή μου, περίμενα ένα μικρό χρονικό διάστημα ψάχνοντας, παράλληλα, για άλλα πράγματα, όμως, δεν βρήκα κάτι. Ήρθα στο περιοδικό και από εκείνη τη μέρα ανακάλυψα ότι ήμουν πιο δυνατή από ό,τι υπολόγιζα.
Όταν έμαθα για τη «σχεδία» δεν το σκέφτηκα καθόλου. Η πρώτη μου μέρα ήταν... περίπατος. Μου δόθηκαν τα πρώτα δέκα περιοδικά δωρεάν, πήγα σε μια περιοχή όπου ακόμα δεν το είχε μάθει το περιοδικό πολύς κόσμος, ήταν χειμώνας και έκανε πολύ κρύο, αλλά όποιος περνούσε με ρωτούσε τι ήταν. Του εξηγούσα και το αγόραζε. Όταν καταφερα και πούλησα και τα δέκα αισθανόμουν περίφημα. Δεν αισθάνθηκα ούτε αμηχανία ούτε ντροπή γιατί ήξερα τι είναι το περιοδικό. Το γνώριζα και πριν, το είχα διαβάσει, είχα αγοράσει, μάλιστα, και μου άρεσε σαν περιοδικό. Ένιωθα καλά γιατί δεν είχα αμφιβολία γι’ αυτό που πουλάω, κάτι που είναι πολύ σημαντικό. Ήξερα ότι άξιζε τον κόπο όχι γιατί θα μου απέδιδε χρηματικά, αλλά γιατι ήταν ένα αξιολογο περιοδικό που απευθύνεται καθαρά στον άνθρωπο. Μου έβγαζε μια άνεση δημιουργική. Όταν πιστεύω σε αυτό που κάνω, μπορώ να αποδώσω στο μέγιστο. Με έχει βοηθήσει και στο οικονομικό κομμάτι. Όμως, με έχει βοηθήσει σαφώς στο να έρχομαι σε ουσιαστική επαφή με ανθρώπους που όντως κάποιες στιγμές έχουν την ανάγκη με ένα βλέμμα ή μια κουβέντα να σου πουν κάτι παραπάνω. Το να γίνεσαι δέκτης τέτοιων συναισθημάτων είναι ίσως το ομορφότερο κομμάτι της δουλειάς. Πολλές φορές έχω νιώσει συγκίνηση. Μου συμβαινει πολύ συχνά, όπως συμβαίνουν όμορφα πράγματα από τον κόσμο. Με έκανε να δω ότι η οικονομική κρίση οδήγησε στο ότι η κοινωνική αλληλεγγύη έπαψε να είναι ουτοπία. Μας βοήθησε να βρούμε το καλό μέσα μας. Ο κόσμος αντιμετωπίζει ολους εμας στο περιοδικο με πολύ σεβασμό. Το αγοράζουν άνεργοι, ακόμα και άστεγος το έχει αγοράσει από μένα. Ο κόσμος ζει μέσα στην ίδια πραγματικότητα με εμάς και ξέρει ότι μας χωρίζει μόνο ένα σκαλοπάτι. Η σχεδία λειτούργησε ως μια μορφή κινητοποίησης για να γίνουν καλά πράγματα. Αν το πνεύμα δεν είναι εξίσου ανήσυχο με το σώμα και την ψυχή, δεν γίνεται τίποτα.
Τα χρόνια της ανεργίας δε με δυσκόλεψε τόσο το οικονομικό. Μόνο τον τελευταίο χρόνο. Αυτό που με είχε δυσκολέψει πραγματικά ήταν ότι τα χρόνια περνούσαν και ουσιαστικά στην Ελλάδα είναι λίγες οι προοπτικές για έναν άνθρωπο που περνά ένα συγκεκριμένο όριο ηλικίας, να δημιουργήσει κάτι. Αλλά όχι ανέφικτο. Θέλει πολλή προσπάθεια. Και αυτο το κομμάτι το πάλευα μέσα μου. Αυτό και ένας μικρός κοινωνικός αποκλεισμός λόγω των συνθηκών.
Το κομμάτι της σχεδίας που έχει να κάνει με την ενεργοποίηση έχει να κάνει και με την αξιοπρέπεια ολων των πωλητών. Πολλούς συναδέλφους πριν έρθω εδώ τους ειχα «παρεξηγήσει» γιατί δεν είχα μπει κι εγώ σε αυτό το ρυθμό της ζωής. Τώρα έχω καταλάβει και με τους περισσότερους είμαι πολύ καλή φίλη.