Ευαγγελία Λαφιά
«O κόσμος που στηρίζει το περιοδικό είναι ενημερωμένος, είναι άνθρωποι ευγενικοί. Ακόμα και τουρίστες το αγοράζουν».
Γεννήθηκα το 1964 στο Αστροχώρι Άρτας, ένα ορεινό χωριό περίπου 50 χλμ μακριά από την πόλη. Οι γονείς μου ασχολούνταν με τους κήπους, τα πρόβατα και τις κατσίκες που είχαμε, από τα οποία παίρναμε τα λαχανικά και το γάλα για το τραπέζι μας. Σκοπός τους ήταν να έχουμε φαγητό στο πιάτο και όχι το εμπόριο.
Έμεινα εκεί μέχρι την ηλικία των 12 ετών, όταν και τελείωσα το δημοτικό. Κάθε μέρα διένυα δυόμισι χιλιόμετρα για να πάω στο σχολείο. Ήμουν καλή μαθήτρια και ήθελα πολύ να σπουδάσω. Δυστυχώς, στο χωριό δεν υπήρχε γυμνάσιο και λύκειο, ούτε η δυνατότητα να πάρω λεωφορείο και να πάω στην κοντινότερη πόλη. Η μόνη λύση ήταν να μετακομίσω. Όμως, τα πράγματα ήταν δύσκολα, οι γονείς μου δεν μπορούσαν να διαθέσουν τόσα χρήματα. Έχω κλάψει πολύ επειδή δεν κατάφερα να σπουδάσω, και αυτό είναι το μεγάλο μου παράπονο.
Αμέσως μετά το σχολείο ήρθα στην Αθήνα και ξεκίνησα να δουλεύω στο εστιατόριο της αδερφής του πατέρα μου. Ήμουν 14 ετών και εκείνη 70. Έμεινα μαζί της δύο χρόνια και μετά έφυγα, γιατί δεν άντεχα άλλο. Ήταν πολύ αυστηρή και η καθημερινότητά μου ήταν μόνο δουλειά - σπίτι.
Πήγα στον αδερφό μου, που βρισκόταν ήδη στην Αθήνα, και γράφτηκα σε μια σχολή σχεδίου μόδας. Ήταν μια σχολή που μπορούσα να παρακολουθήσω, ακόμα και αν δεν είχα απολυτήριο λυκείου. Στη διάρκεια των σπουδών κάναμε εκπαιδευτικά ταξίδια. Πήγα στην Μπολόνια, το Μιλάνο, το Παρίσι. Όταν πήρα το δίπλωμά μου, αυτό που ήθελα ήταν να ανοίξω το δικό μου εργαστήριο και κατάστημα. Την εποχή εκείνη η βιοτεχνία ενδυμάτων άνθιζε στην Ελλάδα.
Τελικά, βρήκα δουλειά σε ένα εκτελωνιστικό γραφείο, στο οποίο εργάστηκα 15 χρόνια. Όταν έκλεισε, στράφηκα στο επαγγελματικό μακιγιάζ, κάνοντας μάλιστα, και σχετικά σεμινάρια στην Ελβετία. Έψαχνα μια δουλειά που να συνδέεται με το χώρο της μόδας και να μη με δεσμεύει με το ωράριό της.
Το 1997, σε ένα ταξίδι αναψυχής στα Χανιά, γνώρισα τον πατέρα του γιου μου, με τον οποίο, ωστόσο, δεν παντρευτήκαμε ποτέ. Σήμερα οι σχέσεις μας είναι τυπικές.
Τα συνεχόμενα ταξίδια στην Κρήτη είχαν ως αποτέλεσμα να χάσω το πελατολόγιο που είχα αποκτήσει με το μακιγιάζ και τότε άρχισα να παρακολουθώ σεμινάρια μαγειρικής, ζαχαροπλαστικής, μελισσοκομίας, αμπελουργίας-οινολογίας, ακόμα και αρχιτεκτονικής τοπίου, ενώ δούλευα σε χώρους εστίασης.
Στα Χανιά έκατσα δύο χρόνια και κατάφερα να τελειώσω το νυχτερινό γυμνάσιο. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα, πρόλαβα να φοιτήσω μόνο στην Α’ Λυκείου, γιατί μετά έπρεπε να ανέβω στη Θεσσαλονίκη, για να είμαι κοντά στο γιο μου, ο οποίος είχε εγκατασταθεί εκεί. Εδώ και περίπου τρεισήμισι χρόνια προσπαθώ να τελειώσω το λύκειο, αλλά μένω συνεχώς από απουσίες.
Τη «σχεδία» τη γνώρισα στην Αθήνα. Την είχα αγοράσει μερικές φορές. Δεν είχα, ωστόσο, καταλάβει ακριβώς πώς λειτουργεί. Νόμιζα ότι έπρεπε να μένεις στο δρόμο για να γίνεις πωλητής. Όταν μου εξήγησαν τι είναι, επισκέφτηκα αμέσως τα γραφεία του περιοδικού. Ήμουν άνεργη αρκετό καιρό και χρειαζόμουν επειγόντως χρήματα. Τώρα είμαι στο δίκτυο πωλητών σχεδόν πέντε μήνες.
Την πρώτη ώρα στο πόστο ήμουν πολύ αγχωμένη, νόμιζα ότι όλοι με κοιτάνε. Το ξεπέρασα όμως γρήγορα. Ο κόσμος που στηρίζει το περιοδικό είναι ενημερωμένος, είναι άνθρωποι ευγενικοί. Ακόμα και τουρίστες το αγοράζουν. Εντύπωση μου είχαν κάνει δύο νεαρά ζευγάρια Ισλανδών με τους οποίους έπιασα κουβέντα και όταν τους εξήγησα τι κάνω, αγόρασαν ο καθένας από ένα τεύχος και με κέρασαν γλυκά.
Πέρα, όμως, από το άμεσο οικονομικό όφελος που σου προσφέρει η «σχεδία», το να μην είσαι όλη μέρα κλεισμένος σε ένα σπίτι επηρεάζει θετικά την ψυχολογία σου. Το ότι εργάζομαι και έρχομαι σε επαφή με κόσμο μου κάνει καλό.
Αυτό που θέλω τώρα είναι ο γιος μου να βρει το δρόμο του και να σπουδάσει. Η μόρφωση είναι απαραίτητη, όχι τόσο για το πτυχίο, αλλά γιατί σου ανοίγει το μυαλό, σε βοηθάει να λειτουργείς καλύτερα στην καθημερινή σου ζωή.
Στόχος μου είναι να γυρίσω στην Αθήνα, να τελειώσω το λύκειο και να παρακολουθήσω σεμινάρια αργυροχρυσοχοΐας. Η πόλη αυτή μου είναι πιο οικεία, έχω φίλους. Το πλάνο μου είναι να κάτσω τρία χρόνια στην πρωτεύουσα και μετά να προσπαθήσω να φύγω για Ελβετία.