Ειρήνη Αμπελιώτου, 48 ετών
- «Νιώθω πια δυνατή, πατάω στα πόδια μου. Η "σχεδία" είναι όντως η σχεδία μου που με κρατάει στη ζωή και δίπλα στον ήρωά μου, το γιο μου»
Γεννήθηκα το 1970 στο Χαλάνδρι. Ως παιδί είχα δυσλεξία και ψεύδιζα. Στο σχολείο δεχόμουν μπούλινγκ από συμμαθητές και δασκάλους. Ως αποτέλεσμα, είχα απομονωθεί από τα υπόλοιπα παιδιά. Ήμουν αποκλεισμένη και πληγωμένη. Στη δευτέρα γυμνασίου, ξαφνικά, με φωνάζουν στο γραφείο του γυμνασιάρχη. Με κατηγόρησαν ότι είχα δώσει χασίς σε μια συμμαθήτριά μου, χωρίς να έχω καμία απολύτως σχέση. Έγινα δακτυλοδεικτούμενη, ενώ και η οικογένειά μου δεν με πίστευε. Προσκόμισα ως αποδεικτικό στοιχείο στο σχολείο εξετάσεις αίματος που έδειχναν ότι ήμουν καθαρή και την επόμενη έφυγα από το σπίτι, μαζί με μια συμμαθήτριά μου, ο μόνος άνθρωπος που με είχε πλησιάσει. Η αντίδρασή μου ήταν «αφού έτσι με βλέπετε, έτσι θα γίνω». Καινούριες παρέες, χρήση χαπιών και χασίς, συνέχεια στο δρόμο, χωρίς έλεγχο. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Μια μέρα, μετά από μία καταδίωξη, μας έπιασε η αστυνομία και με προσήγαγαν στο αστυνομικό τμήμα. Η αντίδραση του πατέρα μου ήταν να με χαστουκίσει και να μου πει «καλύτερα να σε έφερναν νεκρή παρά να με εξευτελίζεις έτσι». Όταν γύρισα στο σπίτι, δεν ένιωθα κάτι να με κρατάει. Ένιωθα πως δεν άξιζε η ζωή μου, ότι τους είχα εξευτελίσει. Είχα κάνει πολλές απόπειρες αυτοκτονίας, πίνοντας τα χάπια της γιαγιάς μου. Μοιραία, στα 15 μου ξαναέφυγα από το σπίτι. Άρχισα πια να κάνω χρήση ηρωίνης. Στην πλατεία Εξαρχείων, γνώρισα έναν οδηγό νταλίκας, ο οποίος μου ζήτησε να τον ακολουθήσω στο Ηράκλειο της Κρήτης. Όταν, όμως, κατάλαβα ότι με προόριζε να δουλέψω σε μπαράκια, σηκώθηκα και έφυγα. Γύρισα στους δικούς μου. Με δέχθηκαν υπό τον όρο να ενταχθώ σε πρόγραμμα απεξάρτησης. Μπήκα στο πρόγραμμα της «Στροφής». Η θεραπευτική τους μέθοδος ήταν, εφόσον δεν ακολουθούσα τους όρους τους, να με διώξουν οι δικοί μου από το σπίτι. Πράγμα που και έκαναν. Σε ηλικία 20 χρόνων, είχα ένα τροχαίο ατύχημα με το παιδί που ήμασταν τότε σε σχέση. Είχα υποστεί συντριπτικό κάταγμα στην κνήμη και την περόνη. Έκανα αλλεπάλληλα χειρουργεία, γιατί το πόδι μου δεν «έδενε». Τότε πήρα την απόφαση να ξαναγυρίσω στους δικούς μου, τη βάση μου, που λέω τώρα. Με πήραν μαζί τους στα πανηγύρια που πήγαιναν ως μικροπωλητές, για να με βοηθήσουν να ξεκόψω από τα ναρκωτικά. Σε ένα από αυτά, γνώρισα ένα συνάδελφο του πατέρα μου, λίγο μεγαλύτερο από μένα. Εκείνος με βίασε. Απελπισμένη, αποπειράθηκα να αυτοκτονήσω. «Αφού έπαθα και αυτό, εγώ φταίω», είπα στον εαυτό μου. Εκείνος υποστήριξε ότι το έκανε γιατί ήθελε να με παντρευτεί. Τελικά, τον παντρεύτηκα. Εγώ τον είχα βρει σαν μια διέξοδο αυτόν το γάμο για να φύγω από το σπίτι. Δεν έμελλε, όμως, να στεριώσει. Ύστερα από ένα χρόνο χωρίσαμε, καθώς με ξυλοφόρτωνε. Μοιραία, ξαναγύρισα στην οικογένειά μου και τα πανηγύρια. Εκεί γνώρισα έναν άλλον μικροπωλητή, πολύ μεγαλύτερό μου. Σε ηλικία 24 χρόνων, έμεινα έγκυος από εκείνον. Το ότι μεγάλωνε μέσα μου μια νέα ζώη μ’ έκανε να κόψω για πρώτη φορά τις ουσίες. Μέναμε στο Αίγιο με τους γονείς του άνδρα μου κι εκείνος ασκούσε σωματική βία στη μητέρα του. Δεν μπορούσα να δεχθώ κάτι τέτοιο. Ζήτησα να πάρω το παιδί και να γυρίσω στους δικούς μου. Ο γιος μου ήταν τότε επτάμισι χρόνων. Ώσπου ένα πρωί έρχεται μια κλήση για δικαστήριο. Ο πατέρας του παιδιού μου ζητούσε την κηδεμονία του, την οποία και κατάφερε να πάρει. Δεν με άφηνε να έχω επαφή μαζί του. Πόνεσα πάρα πολύ και ξαναγύρισα στη χρήση, αλλά αυτή τη φορά θυμωμένη. Έγινα βαποράκι. To 2003, βρέθηκα στη φυλακή για εμπορία. Έμεινα προφυλακισμένη ένα χρόνο, ώσπου στη δίκη αθωώθηκα. Ύστερα από δύο χρόνια, ξαναμπήκα στη φυλακή για 15 μήνες. Στην τρίτη μου φυλάκιση, το 2009, έμαθα ότι πέθανε ο πατέρας του παιδιού μου. Έκοψα τα πάντα. Αποφοίτησα από το κέντρο απεξάρτησης στις φυλακές της Θήβας. Έπρεπε να ήμουν καθαρή για να πάρω το παιδί μου. Όντως, ύστερα από 17 μήνες αποφυλακίστηκα. Εκείνο ήταν τότε 16 χρόνων. Προσπαθούσαμε να φτιάξουμε μέρα με τη μέρα τη σχέση μας. Όταν τελείωσε το σχολείο, δούλεψε για ένα χρόνο σε σουβλατζίδικο και με τα χρήματα που μάζεψε, μαζί με ένα ποσό που του έδωσε η μητέρα μου, πήγε για σπουδές εγκληματολογίας στην Αγγλία. Με κάνει πολύ περήφανη. Μετά την αποφυλάκισή μου, έδινα μεγάλο αγώνα να βρω μια δουλειά για να σταθώ στα πόδια μου, αλλά όπου και να πήγαινα έβρισκα κλειστές πόρτες, λόγω εμφάνισης, ποινικού μητρώου, δεν είχα ολοκληρώσει και την υποχρεωτική εκπαίδευση. Στη «σχεδία» ήρθα πριν από έξι μήνες. Μπορώ να πληρώσω, επιτέλους, τον καφέ, τα τσιγάρα μου και να προσφέρω στη μητέρα μου έστω ένα πιάτο φαγητό. Νιώθω πια σωματικά και ψυχικά δυνατή να πατάω μέρα με τη μέρα στα πόδια μου. Για μένα, η «σχεδία» είναι όντως η σχεδία μου που με κρατάει στη ζωή και στον ήρωά μου δίπλα, το γιο μου.