Shedia

EN GR

01/06/2017

Χρήστος Γεωργίου, 70 ετών

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Οι γονείς μου ήταν φτωχοί. Εργάζομαι από πολύ μικρός. Εργαζόμουν και κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Τελείωσα εργοδηγός-μηχανικός ηλεκτρονικών στη σχολή Δοξιάδη. Δεν ασχολήθηκα με τις σπουδές μου, γιατί στην Ελλάδα ο τομέας ήταν ακόμη στα σπάργανα. Μου είχε γίνει πρόταση και από μια τράπεζα να δουλέψω, αλλά δεν ήμουν για τέτοια δουλειά. Ήμουν νέος και δεν ήθελα να κλειστώ σε ένα γραφείο. Στην πορεία, ασχολήθηκα με την οικοδομή. Είχα ένα μαρμαράδικο στον Γέρακα και μια έκθεση μαρμάρων στη Φιλοθέη. Στις καλές εποχές –μιλάμε για τα τέλη της δεκαετίας του ‘70– αναλάμβανα μέχρι και δέκα οικοδομές συγχρόνως. Μετά «ανακατεύτηκα» με τον κινηματογράφο. Δεν ήταν κάτι καινούριο για μένα, αφού από μικρός δούλευα σε καφενεία διάφορων κινηματογράφων, αλλά και στις καμπίνες. 
 
Το 1978 πήρα το πρώτο ντράιβ ιν που φτιάχτηκε στην Αθήνα, στη λεωφόρο Κηφισίας. Αυτό κράτησε 10-11 χρόνια. Όταν βγήκε το βίντεο, το ντράιβ ιν τελείωσε και άρχισα να ασχολούμαι ως επιχειρηματίας με νυχτερινά κέντρα και καφετέριες. Η οικοδομή είχε σβήσει τελείως. Είχα και οικογένεια, προσπαθούσα να αντεπεξέλθω στις υποχρεώσεις και κάποια στιγμή έπαθα μεγάλη ζημιά. Υπήρχαν χρέη προς τα ταμεία και το δημόσιο. Τα μαγαζιά δεν «έβγαιναν» και έκλεισαν. Ακόμη έχω προβλήματα με χρέη. Έφτασα σε πολύ άσχημη κατάσταση και έμεινα άνεργος. Με τη σύζυγό μου, που έδωσε την ψυχή της και  μεγάλωσε το γιο μας, χωρίσαμε. Το γεγονός πως δεν ζούσαμε μαζί όταν έμεινα άνεργος, ενώ η ίδια εργαζόταν και μπορούσε να συντηρήσει το παιδί και τον εαυτό της, με βοήθησε. Εγώ ήμουν στον αέρα. Καθάριζα μια εκκλησία στο Νέο Ψυχικό, κλάδευα τα φυτά και ο ιερέας μού έδινε λίγα χρήματα και φαγητό. Έτσι συντηρούμουν.Τότε, το 2013, παρακολουθώντας στην τηλεόραση μια πρωινή ενημερωτική εκπομπή, πέτυχα τον διευθυντή σύνταξης της «σχεδίας», τον Χρήστο Αλεφάντη. Πρόλαβα μόλις τα τελευταία 30 δευτερόλεπτα, αλλά αυτά ήταν αρκετά για να καταλάβω πως αυτό με ενδιέφερε να κάνω. Έτσι, βρέθηκα στη «σχεδία» να φορώ το κόκκινο γιλέκο και να πουλώ το περιοδικό. 
 
Ήμουν τυχερός. Μέχρι τότε προσπαθούσα να βρω δουλειά. Είχα πάει σε πολλές συνεντεύξεις, αλλά ήταν όλοι αρνητικοί εξαιτίας της ηλικίας μου. Φανταστείτε ότι ήμουν άνεργος για 9-10 συνεχόμενα χρόνια. Στην αρχή που ξεκίνησα με τη «σχεδία» ντρεπόμουν, ήταν δύσκολο. Ο κόσμος, αρχικά, ήταν δύσπιστος. Για την Ελλάδα ένα περιοδικό δρόμου ήταν πρωτάκουστο και πολλοί θεωρούσαν ότι από πίσω κρύβεται κάποια κομπίνα. Μέχρι να πειστεί ο κόσμος και να καταλάβει ότι εμείς, οι πωλητές, βοηθιόμαστε από αυτό που κάνουμε πέρασε καιρός. Πουλώ το περιοδικό στο πόστο της Εθνικής Άμυνας εδώ και καιρό, αφού ζω εκεί κοντά. Η υποστήριξη που παίρνω από τους ανθρώπους είναι τεράστια. Ο κόσμος ψάχνει να βρει τρόπο να μου δείξει τη συμπάθειά του, την αγάπη του, τη στήριξή του, σε τέτοιο βαθμό που αισθάνομαι ότι το «ευχαριστώ» που τους λέω όταν αγοράζουν το περιοδικό δεν είναι τίποτα.  
 
Κάθε πρωί υπάρχουν στιγμές που λέω μόνο «καλημέρες», γιατί γνωρίζω πλέον πάρα πολύ κόσμο. Συζητάμε και για  θέματα πέραν του περιοδικού. Κάποιοι μου λένε ακόμη και το πρόβλημά τους, είτε γιατί μπορεί να θέλουν την άποψή μου είτε γιατί θέλουν απλώς κάπου να το πουν. Η πιο μικρή μου πελάτισσα είναι πέντε χρονών. Είναι η θαυμαστή Ηλέκτρα. Αγοράζει η μητέρα της  το περιοδικό και μετά από λίγες μέρες έρχεται και το αγοράζει και η μικρή. 
 
Πριν από λίγο καιρό πέθανε το γατάκι μου, ο Ρίκο. Ήταν η παρέα μου τα τελευταία 7,5 χρόνια, κοιμόμασταν αγκαλιά. Στα ισπανικά Ρίκο σημαίνει πλούσιος. Τον ονόμασα έτσι για να σαρκάσω την κατάστασή μου. Να υπάρχει και ένα πλούσιος στην παρέα. Για να μην πω το πρώτο, το πόστο είναι το δεύτερό μου σπίτι. Η σχέση με τον κόσμο, αυτό που συμβαίνει καθημερινά, με κάνει να νιώθω άνθρωπος. Θα ήθελα πάρα πολύ να το ανταποδώσω, αν μου δοθεί η ευκαιρία, σ’ αυτούς τους ανθρώπους. 
 
Παλαιότερα φορούσα συνεχώς γυαλιά ηλίου για να μην καταλαβαίνει ο κόσμος τη διάθεσή μου. Τα μάτια μου με προδίδουν. Όμως, αποδείχτηκε λάθος. Το κατάλαβα όταν σε παλαιότερο πόστο δεν μπορούσα να πουλήσω ούτε ένα τεύχος. Πέρασε ο γιος μου να με δει, να συζητήσουμε,  μου είπε να βγάλω τα γυαλιά. Μόλις το έκανα, ξεκίνησα να πουλώ περιοδικά. Έκτοτε, δεν τα ξαναφόρεσα στο πόστο. Γενικά, είμαι άνθρωπος που δεν κρύβει τα συναισθήματά του. Αν δεν είσαι αληθινός, αν προσποιείσαι, ο κόσμος θα το καταλάβει.