01/05/2017
Αντώνης Σούκερας, 41 ετών
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1976 και είμαι το τρίτο παιδί της οικογένειας. Όταν γεννήθηκα, ο ένας μου αδερφός ήταν 13 ετών και ο άλλος 16. Η μητέρα μου ήταν από τη Ζάκυνθο και ο πατέρας μου από την Κέρκυρα. Είχα καλά παιδικά χρόνια και ήμουν πολύ ζωηρός. Μεγάλωσα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Όταν ήμουν πέντε ετών, ο πατέρας μου, που ήταν χωροφύλακας, συνταξιοδοτήθηκε και ξεκίνησε να εργάζεται τα βράδια ως φύλακας σε μια αποθήκη. Πέθανε από έμφραγμα το 1983, όταν ήμουν επτά ετών. Η μητέρα μου δεν εργαζόταν, ασχολούνταν με τα οικιακά και με μεγάλωσε με πολύ κόπο.
Τελείωσα το γυμνάσιο στη Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά δεν συνέχισα στο λύκειο. Δεν μου άρεσε το διάβασμα και είχα μείνει σε κάποια μαθήματα. Αμέσως μετά και πριν πάω φαντάρος, εργάστηκα για λίγο σε μια εταιρεία με χαλιά και στη συνέχεια σε μια εταιρεία με ιατρικά είδη. Ήμουν τότε 16 χρονών. Όταν πήρα το απολυτήριο από το στρατό, επέστρεψα στην Αθήνα. Τότε, ο μεσαίος αδερφός μου δούλευε σε μια γνωστή εταιρεία τηλεπικοινωνίων και κατάφερε να πιάσω κι εγώ δουλειά εκεί. Εργάστηκα για οκτώ χρόνια στο συσκευαστήριο. Όμως, το 2004, μόλις τέλειωσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η εταιρεία προχώρησε σε περικοπές προσωπικού και απολύθηκα. Εν τω μεταξύ, στις μεγάλες πλημμύρες του 1995, αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε το πατρικό μου σπίτι γιατί καταστράφηκε, κατέρρευσε ένα δωμάτιο. Τελικά, νοικιάσαμε το σπίτι σε μια διπλανή μάντρα και μετακομίσαμε, χωρίς, όμως, να φύγουμε από τη Νέα Φιλαδέλφεια.
Από το 2005 ώς το 2008, εργάστηκα ως φύλακας σε εταιρεία σεκιουρίτι. Κουράστηκα όμως πάρα πολύ, γιατί δούλευα κάθε μέρα με ένα ρεπό το μήνα και δεν είχα ζωή. Δεν άντεξα και σταμάτησα. Ξαναβρήκα δουλειά, αλλά το 2010 έμεινα άνεργος. Παρακολούθησα για οκτώ μήνες μαθήματα, μέσω προγραμμάτων του ΟΑΕΔ, ηλεκτρολογίας και ανάπλασης εξωτερικών χώρων.
Πέρυσι το Φεβρουάριο, πέθανε η μητέρα μου. Με τη σύνταξη που έπαιρνε μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε κάπως στα έξοδα. Μετά το θάνατό της, όταν μείναμε μόνοι εγώ και ο μεγάλος αδερφός μου, ο οποίος δεν μπορεί να εργαστεί λόγω προβλημάτων υγείας, η κατάσταση δυσκόλεψε πολύ.
Πήγαινα τα βράδια στο Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας και μάζευα τα γυάλινα μπουκάλια από τις μπίρες που έπιναν οι παρέες. Τα έδινα σε περίπτερα για να βγάζω κάποια χρήματα για να πάρω λίγο ψωμί και τα τσιγάρα μου. Φαγητό έπαιρνα από τα συσσίτια της εκκλησίας. Το περιοδικό το γνώριζα. Θυμάμαι ότι καθόμασταν με τη μητέρα μου σ’ ένα παγκάκι στη πλατεία της Νέας Φιλαδέλφειας, βλέπαμε τους πωλητές και το συζητούσαμε. Κάποια στιγμή το 2016, αφότου πέθανε η μητέρα μου, γνώρισα έναν πωλητή της «σχεδίας» και μου είπε για το περιοδικό. Λίγο καιρό αργότερα, τον Αύγουστο του 2016, ξεκίνησα και εγώ ως πωλητής. Δεν περίμενα ότι θα μπορούσα να γίνω πωλητής του περιοδικού. Οι ιστορίες που έχω από την εμπειρία μου ως πωλητής είναι καλές και κακές. Χαίρομαι γιατί πολύς κόσμος μου λέει: «Μπράβο!» για τη προσπάθεια που κάνουμε. Άλλοι, πάλι, με ρωτούν πώς πάνε οι πωλήσεις. Υπάρχει και κόσμος που έχει κάνει άσχημα σχόλια, αλλά δεν θέλω να ασχοληθώ. Πρέπει να κάνω τη δουλειά μου. Μου αρέσει πολύ γιατί επικοινωνώ με τον κόσμο.
Θα ’θελα να κάνω πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μου. Κάνω πολλά όνειρα, αλλά έρχονται με κόπο και με ιδρώτα. Έχω πέσει πολλές φορές κάτω, αλλά πάντα σηκώνομαι. Πάντα πρέπει να σηκώνεσαι, γιατί αλλιώς δεν προχωράς. Χάρη στη «σχεδία» μπορώ πλέον και αντεπεξέρχομαι, αν και με πολύ μεγάλη δυσκολία, στα τρέχοντα έξοδα γιατί συντηρώ και τον μεγάλο αδερφό μου. Ο μεσαίος αδερφός μου βοηθά και αυτός όπως μπορεί, αλλά είναι παντρεμένος, έχει κι αυτός την οικογένειά του και δεν θέλω να του γίνομαι βάρος. Έχω και δυο ανιψάκια.
Εδώ και λίγο καιρό είμαι και στη Χορωδία Ανέργων και περνάμε πολύ όμορφα. Δώσαμε την πρώτη παράσταση στο Θέατρο Πόρτα. Όταν ξεκινήσαμε, είχα τρακ επειδή ένιωθα εκτεθειμένος. Όμως, δεν μου φαινόταν. Με βοήθησε να το ξεπεράσω η εμπειρία μου ως πωλητής της «σχεδίας», αφού κι εκεί είμαι εκτεθειμένος στον κόσμο. Ο κόσμος μάς έχει αγαπήσει. Μας δίνουν συνέχεια συγχαρητήρια και πολλοί νομίζουν πως είμαι επαγγελματίας. Η αγάπη του κόσμου μάς δίνει πολλή δύναμη. Τώρα,ετοιμάζω και το βιογραφικό μου σημείωμα με τη βοήθεια της «σχεδίας» για να το δώσω σε εταιρείες μήπως βρω κάποια δουλειά. Τα όνειρα δεν σταματούν ποτέ.