Shedia

EN GR

22/01/2017 Το περιοδικό

Ο εύκολος στόχος

 

Αναγνώστες της «σχεδίας» παίρνουν θέση απέναντι στην κριτική ότι το περιοδικό κάνει μαύρη προπαγάνδα υπέρ της Ορθοδοξίας, αλλά και ότι οι πωλητές έχουν «αφύσικη γλειψιματική συμπεριφορά».
 
Στο προηγούμενο τεύχος της «σχεδίας» φιλοξενήσαμε επιστολή του αναγνώστη «Ηρακλή Π.» («Μαύρη προπαγάνδα και γλείψιμο», σελ. 36-37, τ. 44, Ιανουάριος 2017). Ο κ. Ηρακλής Π. σχολίαζε με ιδιαίτερα σκληρό, καυστικό τρόπο τη συνέντευξη που είχαμε φιλοξενήσει σε προηγούμενο τεύχος με τον ιερωμένο και καταξιωμένο ψυχίατρο πατέρα  Βασίλειο Θερμό («Οι δρόμοι της ψυχής», τ. 43, Δεκέμβριος 2016). Καυτηρίαζε, καταφεύγοντας σε σκληρούς χαρακτηρισμούς, το περιοδικό, που φιλοξενεί συνεντεύξεις με το «παπαδαριό», και, βεβαίως, τον ίδιο τον π. Θερμό, ο οποίος παρουσιάζεται στο ρόλο του «προοδευτικού κράχτη προς τους σημερινούς πιστούς». Ο κ. Ηρακλής Π., στη συνέχεια, έστρεψε τα βέλη του προς τους ανθρώπους του περιοδικού, κατηγορώντας μας ότι –ως «μια επιχείρηση που πλασάρει τους άστεγους ως λαϊφστάιλ»–, λίγο πολύ, βασανίζουμε τους ανθρώπους της «σχεδίας» ώστε να είναι «αγχωτικά άψογοι, προσποιητά χαρωποί, αφύσικα επικοινωνιακοί». «Και προφανώς απαιτείτε από αυτούς να έχουν αυτή την αφύσικη γλειψιματική συμπεριφορά», μας έγραφε το συμπέρασμά του. 
 
Η επιστολή του, η οποία δημοσιεύτηκε αυτούσια (έχει αναρτηθεί και στην ιστοσελίδα μας www.shedia.gr), προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, τόσο μεταξύ των ίδιων των πωλητών, στους οποίους, βεβαίως, κάναμε την ανάγνωσή της, στη συνάντηση του μήνα, το μεσημέρι της Τρίτης 27 Δεκεμβρίου, όσο και από την πλευρά αναγνωστών του περιοδικού.
Επειδή βαθιά πιστεύουμε ότι αυτός ο διάλογος μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο και τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας, δημοσιεύουμε τρεις χαρακτηριστικές επιστολές αναγνωστών, οι οποίοι τοποθετούνται επί των ζητημάτων που έθιξε ο κ. Ηρακλής Π.   
 
 
Έργο του Γιάννη Κώτσου, πρώην, πλέον, πωλητή της «σχεδίας», που συμμετείχε στη φωτογραφική έκθεση «Μια στέγη για τη σχεδία», το 2015.
 
 
ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΞΕΝΙΖΕΙ
 
«Κύριε Διευθυντά,
Με πραγματική έκπληξη διάβασα στο προηγούμενο τεύχος της “σχεδίας” την επιστολή του κ. “Ηρακλή Π.”, όπως ο ίδιος την υπογράφει. Αγοράζω και εγώ το περιοδικό σχεδόν ανελλιπώς, έχοντας, όμως, αποκομίσει γι’ αυτό και τους πωλητές του την εντελώς αντίθετη άποψη απ’ αυτήν του επιστολογράφου σας. Φυσικά, καθένας έχει το αυτονόητο δικαίωμα να διαφωνεί με οποιαδήποτε άποψη και –εάν πρόκειται για περιοδικό– να διακόψει την παραπέρα σχέση του μ’ αυτό. Νομίζω όμως, με κάθε σεβασμό στον άγνωστό μου κ. “Ηρακλή Π.”, πως η βίαιη προσωπική επίθεση σε κάποιον φιλοξενούμενο του περιοδικού (εν προκειμένω στον π. Βασίλειο Θερμό) και σε πρόσωπα άξια κάθε προσοχής και συμπαθείας (εν προκειμένω στους πωλητές της “σχεδίας”) όχι μόνον εκφεύγει των ορίων της καλόπιστης κριτικής, αλλά προσβάλλει και τις χιλιάδες των αναγνωστών που συμπαρίστανται στο εγχείρημά σας.
 
Υπό την ιδιότητα, λοιπόν, του αναγνώστη όλων σχεδόν των τευχών του περιοδικού και πιστεύοντας πως έχω πλέον αποκομίσει μια συνολική εικόνα της προσπάθειας αυτής, επιτρέψτε μου να επισημάνω τα εξής:
Ως προς τη συνέντευξη του π. Βασιλείου Θερμού: Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί εν όλω ή εν μέρει με το περιεχόμενό της. Πιστεύω λοιπόν πως και ο κ. “Ηρακλής Π.” θα αναγνωρίσει και σε μένα το δικαίωμα να επισημάνω τα εξής:
α) Το να αποκαλείται-προσφωνείται κατ’ επανάληψη ο π. Βασίλειος Θερμός «κ. Βασίλης» μάλλον δεν προσφέρει τίποτα στην ουσία του πράγματος. Εάν δεν με απατά η μνήμη, ακόμη και σε κείμενα ευθέως εχθρικά προς τη θρησκεία, ποτέ δεν απεκλήθησαν οι κληρικοί “κυρ-Βασίλης”, “κυρ-Γιώργος” ή “κυρ-Θανάσης”.
β) Υπενθυμίζει και επικαλείται ο επιστολογράφος σας κάποιες σκοτεινές σελίδες της ιστορίας του χριστιανισμού. Μα γι’ αυτές ευθύνεται ο π. Βασίλειος Θερμός ή η διεύθυνση της “σχεδίας” που τον φιλοξένησε; Είναι, άραγε, λογικό να χλευάζεται π.χ. κάποιος σημερινός γιατρός για το τι έκανε η ιατρική πριν από διακόσια χρόνια ή κάποιος νομικός για τη Δικαιοσύνη πριν από χίλια χρόνια; Και –ακόμη– νομίζω πως ούτε ο π. Β. Θερμός, ούτε η “σχεδία”, ούτε οι αναγνώστες εξέλαβαν κάποιες προσωπικές-κοινωνικές απόψεις του φιλοξενουμένου σας ως δοκίμιο της ιστορίας του χριστιανισμού.
 
Ως προς τους πωλητές της “σχεδίας”: 
Είναι πραγματικά κρίμα να απαξιώνονται με τέτοια περιφρονητική και υποτιμητική διάθεση τόσοι άνθρωποι, για τη συμπεριφορά των οποίων έχουμε και εμείς πολύ συγκεκριμένη άποψη, η οποία τυχαίνει να είναι και εντελώς αντίθετη από αυτήν του κ. “Ηρακλή Π.”. Συγκεκριμένα, τα πρόσωπα αυτά είναι ευγενέστατα, ποτέ δεν ενοχλούν κανέναν, ποτέ δεν φωνάζουν, ποτέ δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να κρατούν το περιοδικό, απλώς δείχνοντάς το στους περαστικούς. Το ίδιο ευγενείς είναι και σε οποιαδήποτε συζήτηση ακολουθεί. Τώρα το πώς η ευγένεια και το χαμόγελο εκλαμβάνονται από τον κ. “Ηρακλή Π.” ως “αφύσικη γλειψιματική συμπεριφορά” είναι κάτι που δεν προκύπτει από το κείμενό του. Πιθανό είναι, μέσα στη γενικευμένη αγένεια, τον εκνευρισμό και την επιθετικότητα στην καθημερινή ζωή, η ευγένεια αυτή να ξενίζει κάποιους και –τελικώς– να παρεξηγείται από μερικούς.
 
Τέλος, η επίθεση με τόσο μειωτικούς και εξευτελιστικούς χαρακτηρισμούς σε βάρος συνανθρώπων μας που –αφού πέρασαν διά πυρός και σιδήρου– προσπαθούν να ξαναστήσουν τη ζωή τους, δείχνει και κάτι ακόμα: την προκλητική ανανδρία, που οδηγεί στο “τσαλαπάτημα” των θυμάτων της κρίσης και όχι στον έλεγχο αυτών που την προκάλεσαν. Κατανοητό, βέβαια, πως οι “γλειψιματίες του δρόμου” είναι αδύναμοι και ακίνδυνοι και συνεπώς εύκολος στόχος, ενώ οι εγκληματίες του λευκού κολάρου, οι λυμεώνες του δημοσίου χρήματος, αυτοί που οδήγησαν τους συνανθρώπους μας αυτούς στην έσχατη ένδεια είναι και ανάλγητοι και παντοδύναμοι. Κανένας, λοιπόν, δεν θα αξίωνε από τον κ. “Ηρακλή Π.” να τα βάλει με τους ισχυρούς της ημέρας (ή της νύχτας). Θα αξίωνε, όμως, από τον επιστολογράφο σας τουλάχιστον να αφήσει στην ησυχία τους και τα θύματα της λαίλαπας αυτής, που με νύχια και με δόντια προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή.
 
Στο κάτω κάτω της γραφής, όσοι έχουν και την ελάχιστη κοινωνική εμπειρία γνωρίζουν πως στη χώρα αυτή των θαυμάτων κανένας “γλειψιματίας” δεν χρειάσθηκε ποτέ να στέκεται οκτώ ώρες όρθιος στις παγωνιές και στους καύσωνες για ένα μεροκάματο.
Αυτά τα ολίγα, με τις θερμότερες ευχές μου για την καινούρια χρονιά στη “σχεδία”, στους πωλητές της, στους αναγνώστες της και στον κ. “Ηρακλή Π.” προσωπικά».
Φιλικά,
Κώστας Λογοθέτης
Δικηγόρος – Ποινικολόγος.
 
 
Φωτογραφία του Αλέξανδρου Καϊάφα, πωλητή της «σχεδίας», από την έκθεση «Μια στέγη για τη σχεδία».
 
 
Η ΣΥΓΧΥΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ
 
Από την πλευρά της, η κ. Άντα Χαριλάου επισημαίνει ότι η εκκλησία διδάσκει  την προσωπική σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. «Αν θες την έχεις, αν θες όχι», λέει και αναρωτιέται πώς αυτό συνδέεται με την κοινωνικοποίηση. Θεωρεί συκοφαντικούς τους χαρακτηρισμούς που απευθύνονται στον π. Β. Θερμό, ενώ για τους πωλητές της «σχεδίας» σημειώνει ότι «αν ο κ. Ηρακλής έριχνε μια καλή ματιά στα πρόσωπά τους πριν τους πλησιάσει για να πάρει το περιοδικό, θα έβλεπε τα άδεια βλέμματα, την απογοήτευση, τη μιζέρια, την απουσία χαράς».
 
«Καλημέρα σας, χρόνια πολλά και καλή χρονιά! Διαβάζοντας το σχετικό άρθρο σας στο περιοδικό, θα ήθελα να απαντήσω –ως αναγνώστρια κι εγώ–  ότι όταν κάνει κάποιος κριτική για κάποιον, δέον είναι πρώτα να ερευνά και μετά να μιλάει, διαφορετικά μπορεί να κατηγορηθεί για συκοφαντική δυσφήμιση, πράγμα που είναι και αδίκημα του ποινικού κώδικα. Αν λοιπόν ο κ. Ηρακλής Π. απλώς “γκούγκλαρε” το όνομα του ιερέα που αναφέρει, θα έβλεπε ότι δεν πρόκειται για ψυχολόγο, αλλά για ψυχίατρο, με ιδιαίτερα αξιόλογη επιστημονική κατάρτιση και πολύ πλούσιο συγγραφικό έργο. 
 
Πέραν αυτού, αν και οι απόψεις του επιστολογράφου για την πίστη και τη σεξουαλικότητα είναι καθαρά προσωπικές, ο τρόπος με τον οποίο τις προβάλλει προσβάλλει –εκτός του ανωτέρω ιερέα– και μεγάλο μέρος ανθρώπων που και πιστοί είναι και δεν νιώθουν καμία ενοχή για τη σεξουαλικότητά τους (και γιατί να νιώθουν άλλωστε;) Μάλλον ο ίδιος είναι παραπληροφορημένος. Δεν αντιλέγω πως στους κόλπους της εκκλησίας υπάρχουν και ακραίες περιπτώσεις κληρικών και λαϊκών που έχουν τέτοιες αντιλήψεις, όπως επίσης ότι ναι, στο όνομα του Θεού έγιναν κάποια από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα στην ιστορία, όμως δεν είναι αυτή η αλήθεια της εκκλησίας. 
 
Επιγραμματικά μόνο, θα πω πως πουθενά στην Αγία Γραφή δεν αναφέρεται η σεξουαλικότητα ως διαστροφή, αντίθετα, ήδη στην Π. Διαθήκη ακόμα υμνείται ο έρωτας (αλλά μάλλον ο κ. Ηρακλής δεν έχει υπόψη του το Άσμα Ασμάτων). Όσο για την πίστη, η εκκλησία διδάσκει την προσωπική σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Αν θες την έχεις, αν θες όχι. Αν θες την καλλιεργείς, αν θες την απορρίπτεις. Πώς σχετίζεται τώρα αυτό με την κοινωνικοποίηση, δεν καταλαβαίνω, ειλικρινά. Μάλλον ο επιστολογράφος συγχέει την πίστη στον Θεό με την πίστη στα κόμματα, αυτά τουλάχιστον ξέρω να θέλουν να έχουν οπαδούς και ακολουθητές, ο Θεός μόνο παιδιά (Πάτερ ημών) και φίλους (υμείς φίλοι μου εστέ) θέλει να έχει. Όσον αφορά στους πωλητές της “σχεδίας”, έχω να πω πως αν ο κ. Ηρακλής έριχνε μια καλή ματιά στα πρόσωπά τους πριν τους πλησιάσει για να πάρει το περιοδικό, θα έβλεπε τα άδεια βλέμματα, την απογοήτευση, τη μιζέρια, την απουσία χαράς. Αλλά όταν κάποιος τους πλησιάζει και τους δίνει την ευκαιρία να βελτιώσουν τη ζωή τους, φυσικό δεν είναι να ανταποκριθούν τουλάχιστον με ένα χαμόγελο; Τι  θα έπρεπε να κάνουν; Να βρίζουν τον κάθε αγοραστή; 
Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να κάνω πιο μικρή την επιστολή – ελπίζω στην κατανόησή σας! Κλείνω με την ευχή αυτή η χρονιά να είναι η τελευταία που θα κυκλοφορήσει το περιοδικό –έστω κι αν μας λείψει–και όλοι οι πωλητές του να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους από τα συντρίμμια!»
Άντα Χαριλάου
 
Φωτογραφία του Χρήστου Δασκαλάκη, πωλητή της «σχεδίας» στη Θεσσαλονίκη.
 
ΥΠΟΥΛΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
 
Για έναν ύπουλο φασισμό που λόγω του συσσωρευμένου θυμού και των προβλημάτων σιγά σιγά αναπτύσσεται στα μυαλά μας κάνει λόγο η αναγνώστρια που υπογράφει ως «η Δώρα από τη Μικώνη», τονίζοντας, παράλληλα, ότι έχει έρθει η ώρα της δημιουργίας.
 
«Αξιότιμοι άνθρωποι της “σχεδίας”,
Τα τελευταία δύο χρόνια αγοράζω συστηματικά το περιοδικό σας από προστατευμένο πόστο σας.
Διαβάζω τα δημοσιευμένα άρθρα σας με κάποια από τα οποία μπορεί και να μη συμφωνώ, αλλά μου αρέσει και με ικανοποιεί η δημοσίευση τόσων πολύχρωμων διαφορετικών απόψεων.
 
Στο τελευταίο τεύχος σας, διάβασα την άποψη κάποιου αναγνώστη σας,  του συνανθρώπου μου “Ηρακλή Π” και χάρηκα γιατί είχατε το σεβασμό και την παρρησία να του δώσετε έναν κεντρικό χώρο να εκφράσει τις απόψεις του, αν και κάποιες από αυτές μοιάζουν με κατηγορίες σε βάρος σας.
Ταυτοχρόνως, συνειδητοποιώ ότι στην κοινωνία μας, λόγω του συσσωρευμένου θυμού και των προβλημάτων, σιγά σιγά αναπτύσσεται ένας ύπουλος φασισμός στα μυαλά μας. Κάθε κοινωνική ομάδα που εκφράζει συγκεκριμένες απόψεις θεωρεί απαράδεκτη την έκφραση ή δημοσίευση  απόψεων άλλων κοινωνικών ομάδων ή  θεσμών.
Ιστορικά, έχει πλέον αποδειχτεί για τους συνειδητοποιημένους ότι ούτε οι θρησκείες, ούτε οι αιρέσεις, ούτε οι πολιτικές ιδεολογίες, ούτε η λογική ότι όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου βοήθησαν την ανθρωπότητα να γίνει καλύτερη για όλους τους ανθρώπους.
 
Τα πάντα είναι υπό κατάρρευση και σήψη  και νομίζω ότι είναι η ώρα της δημιουργίας (του χάους λένε οι απαισιόδοξοι) μιας άλλης πραγματικότητας.
Αγαπητοί συνάνθρωποι, όποια άποψη, ιδεολογία ή τρόπο σκέψης και αν έχετε, τι σας κάνει να πιστεύετε πως με τη βία (όποια μορφή και αν έχει αυτή) μπορείτε να πείσετε ή να αλλάξετε τη νοοτροπία των ανθρώπων; Πώς μπορεί μια φραστική επίθεση να είναι διάλογος και όχι απαγόρευση της προσωπικής ελευθερίας έκφρασης, ακόμα και αν οι απόψεις που εκφράστηκαν κρύβουν σκοπιμότητες;
Μήπως πιστεύει κανείς ότι είμαστε όλοι “προβατάκια” και χρειάζονται κάποιοι να μας θυμίζουν τον κακό το λύκο; Νομίζω ότι, εκτός των φανατικών κάθε είδους, όλοι γνωρίζουμε το ρόλο των θρησκειών,  των πολιτικών ιδεολογιών και των λοιπών ανθρωπίνων ιδεοκατασκευασμάτων για τη διαχείριση της εξουσίας επί των ανθρώπων.
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω πως αυτό που έβγαλα ως συμπέρασμα στη ζωή μου μέχρι τώρα, έχοντας διανύσει το μισό και πλέον της ζωής ενός μέσου ανθρώπου, είναι ότι η αλήθεια, η αγάπη, ο σεβασμός, η ελεύθερη βούληση, η ίση μεταχείριση  και, γενικώς, οι “ανθρώπινες αξίες” που καραμελιάζονται στα  στόματα των καιροσκόπων και πωλούνται φθηνά στα “περίπτερα κάθε είδους” δεν μπαίνουν σε ταμπέλες. 
 
Απαιτούν μεγάλη προσωπική ευθύνη, προσωπικούς δρόμους (χωρίς να σημαίνει ότι δεν συναντιέσαι με άλλους ανθρώπους) και κόστος  αλλαγής.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την ανάγνωση της επιστολής μου αυτής από μέρους σας».
Με εκτίμηση για ό,τι κάνετε,
Η Δώρα από τη Μικώνη   
 

comments powered byDisqus

Αρχειο

Κατηγοριες